Σφενδόνη

Όπως ο Νώντας κατέβαινε τη Σίνα, πηγαίνοντας προς την Τράπεζα, για κάτι πληρωμές του μαγαζιού, 20 Μαρτίου του '73 και ώρα έντεκα και τέταρτο πρωϊνή, ένοιωσε άξαφνα ένα κάψιμο, στο δεξί του το κωλομέρι. Χαμός γινόταν έξω από τη Νομική, φοιτητές, διαδηλωτές, αστυνομία, φωτιές, καπνοί, πέτρες, σφαίρες. Πιάνει ο Νώντας τον κώλο του, να δεί τί διάολο τον έκαψε, γεμίζει η παλάμη του αίματα. "-Ωχ μάνα μου, με φάγανε οι κερατάδες", σκέφτηκε, αλλά τελικά δεν τον είχανε φάει, μόνο μια αδέσποτη τον είχε πετύχει, στα καπούλια. Κάποιος χριστιανός βρέθηκε, να περνάει από κει κοντά με γιώτα-χι, φόρτωσε μέσα τον Νώντα -χάλια του τα έκανε τα καθίσματα του ανθρώπου, ντροπή- και τράβηξαν γραμμή για τον Ερυθρό Σταυρό, που εφημέρευε.

Έστησε ο γιατρός το Νώντα μπρούμυτα, του κατέβασε τα βρακιά και έπιασε να τον ψαχουλεύει με τη λαβίδα και το νυστέρι, μέχρι να βρεί το βλήμα. "-Αμάν, γιατρέ, με ψόφησες", παραπονέθηκε ο Νώντας, αλλά ο γιατρός του είπε να κάνει τουμπεκί και το σταυρό του, καθώς ήταν τυχερός που τον βρήκε η σφαίρα στα μαλακά μόρια και δεν πήγε λίγο πιό πάνω, αλλιώς θα του είχε τσακίσει τους σπόνδυλες και μετά θα την έβγαζε για πάντα πάνω σε ρόδες, να λειώνει λάστιχα καροτσιού αντί για παπούτσια.

Κανονικά, εκείνον τον καιρό, επί Εθνοσωτηρίων Κυβερνήσεων, όταν έτρωγες καμμιά αδέσποτη -δεν έπεφταν δα και λίγες- πήγαινες στο νοσοκομείο, σου βγάζανε από μέσα το μολύβι και το βούλωνες, για να μη βρείς κάνα χοντρό μπελά. Ο Νώντας όμως δεν ήταν τέτοια περίπτωση. Ήτανε ποντιακό κεφάλι, αγύριστο και μνησίκακο. Κι όσο σκεφτόταν ότι κάποιος κερατάς μπασκίνας σήκωσε κουμπούρι κι έριξε στο ψαχνό μέσα στο πλήθος, τόσο φούντωνε και με το δίκιο του. "Κλανκ" έκανε το βλήμα μόλις το άφησε ο γιατρός να πέσει ματωμένο μέσα στο τετζερέδι, παραδίπλα. Του έκανε και την απαραίτητη κοπτοραπτική του Νώντα, του πασπάλισε τον κώλο με σουλφαμιδόσκονη τονε μπαντάρισε και με γάζες, "άειντε ρε, στο καλό και σιδερένιος". Ευχαριστώ, γιατρέ, δώσ' μου και το βλήμα τώρα. "-Τί να το κάνεις το βλήμα;" Το θέλω για σουβενίρ, αποκρίθηκε ο Νώντας, "-μωρέ και δεν το παίρνεις, δικό σου είναι", λέει κι ο γιατρός, το σκούπισε και του το χάρισε.

Πάει σπίτι ο Νώντας, τονε βλέπει η μάνα του κουρελή και ματωμένο, να κουτσαίνει κιόλας, "-ωχου γιόκα μου, τί έπαθες σπλάχνο μου;", έσκουξε η γριά, μάνα χέσε με και βάλε φαϊ γιατί πεινάω. Το φυσάει και δεν κρυώνει τώρα ο Νώντας, που τον κάνανε ζωντανό στόχο οι μπασκίνες. Το μελετάει από δω, το μελετάει από κει, όλη νύχτα το μελέταγε, στο τέλος βρήκε άκρη, πως θα το χειριζότανε το πράμα. Σηκώνεται την άλλη μέρα -τονε τραβάγανε και τα ράμματα παναθεμάτα- πλένεται, ξουρίζεται, φτιάχνει και τη φαβορίτα, έξι πόντους επί ενάμισυ, βουρτσίζει και το μαλλί -μακρύ ίσαμε τον ώμο, χωρίστρα δεξιά- βάζει και την κοστουμιά του τη μοντέρνα, καμπάνα παντελόνι βυσινί, ζώνη με αγκράφα μπρούτζινη, ίσαμε ένα κιλό θα πήγαινε, σακάκι βελουδένιο καφετί, στενό-μεσάτο, φοράει και το πατούμενο με την τακούνα την εξάποντη κι έτοιμος, γαμπρός. Όλα κι όλα, είναι μοντέρνος ο Νώντας και λεβεντόπαιδο, πεζοναύτης στο στρατό, ένα ογδόντα μπόϊ, ένα ογδόντα έξι με την τακούνα, θεόρατος. Αυτός είναι κι ο λόγος που τονε ζαχαρώνουνε κάμποσες μορφονιές στη γειτονιά, μα ο Νώντας είναι μικρός ακόμα, τώρα δα απολύθηκε από φαντάρος, έχει και Ανωτάτη Εμπορική στη μέση, που λέει ο λόγος, και πρέπει να βοηθάει λίγο και τον πατέρα στο μαγαζί "Χρώματα-Σιδηρικά-Εργαλεία-Στεφανίδης και Υιός", αυτός είναι ο Υιός, ο μονογενής. Γι' αυτό σου λέω, άσε ακόμη καμμιά δεκαετία, κι από γυναίκες, να. Για την ώρα, το σατανικό σχέδιο Νώντα, σε εφαρμογή.

Βήμα Πρώτο : Μπουκάρει ο Νώντας σε είδη καπνιστού, "-θέλω μια καλή πίπα για δώρο", λέει του υπαλλήλου, "-βεβαίως κυριέ μου, ορίστε, αυτή έτσι, αυτή αλλιώς", ετούτη εδώ θέλω, διαλέγει ένα τσιμπούκι σπέσιαλ, από ξύλο κοκομπόλο μεξικάνικο, φιδόξυλο το λένε μου φαίνεται, εκατόν είκοσι δραχμές, ξεφραγκιάστηκε ο Νώντας, αλλά υπάρχει λόγος.

Βήμα δεύτερο : Ταξί ! Μπουμπουλίνας πάμε, στην Ασφάλεια. Στην Ασφάλεια δουλεύει ο ξάδελφος, ο Χρηστάρας, στο εγκληματολογικό, βαλλιστική υπηρεσία. Πάει να μπει στο κτίριο ο Νώντας, "-τί θες εσύ ρε;" τον ρωτάει ο αστυφύλαξ στο φυλάκιο απόξω, "-τον κύριο Στεφανίδη τον Χρήστο, ο ξάδελφός του ο Νώντας είμαι, έτσι να του πείτε". Τον κόβει καχύποπτα το όργανο, "κάτσε δω και μην κουνηθείς ρούπι, να ειδοποιήσω κάτω", ειδοποιεί κάτω, "άντε, τράβα μέσα", του κάνει τελικά τη χάρη το όργανο. Περνάει ο Νώντας, πάει κάτω στα εργαστήρια, "-βρε καλώς τον Νώντα, πώς από 'δω Νώντα μου ;", εξεπλάγη ο ξάδελφος.
"-Ε, περαστικός ήμουνα και λέω, βρε δεν πάω να δω και το ξαδελφάκι μου, που το πεθύμησα ; Και τί σου ΄φερα, να δεις. Έκπληξη. Ένα τσιμπούκι, πρώτο πράμα!"

Χάρηκε ο ξάδελφος ο Χρηστάρας, άστραψε το μάτι του : "-Σοβαρά βρε ξάδελφε ; Με συγκινείς. Για λέγε. Ξανθιά ; Μελαχροινή ; Πού την έχεις ;" -Όχι ρε ξάδελφε, δεν με κατάλαβες, πίπα λέω, απ' αυτές που ανάβεις σαν τον Σέρλοκ Χολμς ή μήπως το 'κοψες το ρημάδι ; Όχι, δεν το είχε κόψει, αλλά σα να απογοητεύτηκε αρχικά ο ξάδελφος. Μόλις όμως άνοιξε το κουτί και είδε το πολυτελές δώρο, ξανάφτιαξε η διάθεσή του. "-Ελα μωρέ, πήγες και ξοδεύτηκες, δεν έπρεπε". Ε, δε βαριέσαι, έναν ξάδελφο τον έχουμε, λέει ο Νώντας. Ορίστε και τα καφεδάκια μας, κουβεντούλα, άναψε κι ο ξάδελφος το τσιμπούκι του, να το εγκαινιάσει και ντουμάνιασε ο τόπος.

"-Βρε Χρήστο, ξέρεις τί σε ήθελα ; Μπορείς να βρείς από πού διάολο προέρχεται αυτή η σφαίρα ;" ρωτάει ο Νώντας και ταυτόχρονα κάνει έτσι και πασάρει στον ξάδελφο το στραπατσαρισμένο βλήμα . Σκοτείνιασε αυτός, ξαφνικά. "-Πού το βρήκες αυτό ρε;". Το και το, του εξηγεί ο Νώντας. Μου ρίξανε έξω από τη Νομική και με πήρε στον κώλο, εντάξει, μια γρατζουνιά είναι, αλλά από περιέργεια ρε αδελφέ, θέλω να μάθω ποιός μου την έριξε. Δικός σας ήταν πάντως, της αστυνομίας. "-Όρεξη έχεις καημένε; Τί το σκαλίζεις τώρα ; 'Άστο να πάει στο διάολο, αφού φτηνά τη γλίτωσες". Όχι, όχι, επιμένω. Μια χάρη σου ζητάω κι εγώ, αίμα σου είμαι, τόσο δύσκολο είναι πιά ; Με τα πολλά τα παρακάλια, μπήκε στο φιλότιμο ο ξάδελφος -ντράπηκε κιόλας ν' αρνηθεί, ενόσω μάλιστα κάπνιζε και το δώρο του Νώντα- "-καλά, άστο εδώ χάμω και θα σου πω, να ξέρεις όμως ότι σε μεγάλο μπελά με βάζεις". Σε φχαριστώ ρε Χρηστάρα, είσαι λεβεντιά.

Τρείς μέρες έκανε ο Χρήστος να βρει από πού ρίχτηκε το βλήμα. Το βρήκε όμως, ο αητός. Σμιθ εντ Γουέσσον, ρεβόλβερ, τριάντα οκτώ σπέσιαλ, αριθμός σειράς UAE1489, χρεωμένο στον -κάτσε να δούμε στα κιτάπια μας- α, μάλιστα, στον αρχιφύλακα Χουσάκο Θεόδωρο, της Ασφάλειας Αθηνών. "-Μακρυά απ΄αυτόν τον διάβολο, Νώντα", τον συμβούλεψε χαμηλόφωνα ο ξάδελφος στο ουζερί που βρέθηκαν, "είναι μανιαούρι ύπουλο και κοίτα μην κάνεις καμμιά τρέλλα, γιατί θα μπλέξεις άσχημα". Όχι ρε συ Χρήστο, μην ανησυχείς, μια φάρσα θα του κάνω μόνο, ίσα ίσα για να λέω πως πήρα το αίμα μου πίσω. Καλλιθέα είπαμε μένει ; Μενελάου 94, εντάξει, θα το θυμάμαι. Όχι ρε ξάδελφε, μη με ζαλίζεις άλλο, δεν πρόκειται να σε ανακατέψω πουθενά ούτε έμαθα τίποτα από σένα, ξέχνα το. Τα ούζα τα κερνάω εγώ.

Βήμα Τρίτο : Από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, ο Νώντας αγοράζει πέντε-έξι βώλους, μεσαίο μέγεθος, απ' αυτούς τους χρωματιστούς που παίζουνε γκαζές οι πιτσιρικάδες. Τους χώνει στην τσέπη μαζί με τα ρέστα και τραβάει για το σπίτι του.

Βήμα Τέταρτο : Άντε τώρα ν' ανέβεις στο πατάρι, με τον κώλο γεμάτο ράμματα. Ανέβηκε πάντως ο Νώντας και τώρα ψάχνει τις κούτες, να βρεί εκείνη τη διαβολεμένη τη σφεντόνα, που 'χε μικρός. Άσσος στο σημάδι ο Νώντας, άφταστος στη σφεντόνα. Στα εικοσιπέντε μέτρα τον σπούργο, πάρτον κάτω απ' το κλαδί, στα τριάντα τον κότσυφα. Με τη μία, εν ψυχρώ και με τα δυό μάτια ανοιχτά. Πουλί δεν γλίτωνε, έτσι το ΄βαζε μες τη διχάλα ο Νώντας. Νά τη η σφεντόνα, τη βρήκαμε. Λάστιχα καινούργια θέλει μόνο, σιγά το πράμα. Άντε τώρα να κατέβεις απ' το πατάρι, με τον κώλο γεμάτο ράμματα.

Βήμα Πέμπτο : "-Πατέρα, θέλω τ' αμάξι, για αύριο". Καλά, πάρτο, αλλά το νού σου. Πολύ το προσέχει τ΄αμάξι ο πατέρας του, Φίατ 124 σεντάν, του '67, καινούργιο αυτοκίνητο. Οδηγεί ο Νώντας προς Καλλιθέα, από τα χαράματα ήδη, Μενελάου 94, πολυκατοικία, κάτσε να δούμε τα κουδούνια, ορίστε, "Χουσάκος-1ος όροφος", εδώ μένει ο πούστης. Ξαναμπαίνει στο αμάξι ο Νώντας και παραφυλάει την είσοδο της πολυκατοικίας, να δει γκρί στολή να βγαίνει από μέσα. Η σφεντόνα στο κάθισμα δίπλα του, οι βώλοι στην τσέπη. "-Σφαίραν έδωκες, σφαίραν θα λάβεις, καργιόλη Χουσάκο", σκέφτεται ο Νώντας κι ανυπομονεί να βγεί ο μπασκίνας για να του την ανάψει κατακούτελα τη σφεντονιά. Μωρέ, θα σου κάνω εγώ το κεφάλι πασχαλινό αυγό, αλητάμπουρα και να δούμε στο τέλος ποιός από τους δυό μας θα φοράει τα πιό πολλά ράμματα. Όμως, ο Χουσάκος δεν εμφανίζεται. Βρε μπας κι έχει κάνα ρεπό σήμερα ; Ας περιμένουμε ακόμη λίγο. Το λίγο έγινε πολύ και σηκώθηκε ο ήλιος κι όπως ήταν ψόφιος ο Νώντας έγειρε πίσω στο κάθισμα και τον πήρε κανονικά.

Ντουκ-ντουκ, ένα δάκτυλο κοπανάει τώρα το τζάμι του Φίατ, πετάγεται από τον ύπνο ο Νώντας, βλέπει μια μαντάμ πολύ όμορφη απόξω, σκυμμένη προς τη μεριά του οδηγού, να του κάνει νεύμα να κατεβάσει το παράθυρο. Το κατεβάζει ο Νώντας, "-καλέ, σας βλέπω από το μπαλκόνι όλο το πρωϊ, να ξεροσταλιάζετε εδώ μέσα, συνάδελφος του άντρα μου είστε, έτσι, καλά δεν το κατάλαβα ; Αχ, αυτός ο Θόδωρος, πάλι έστειλε να με παρακολουθούν, πάντα καχύποπτος!". Ο Νώντας σε σύγχυση. -Ποιός Θόδωρας, ποιός άντρας σας, τίνος συνάδελφος είμαι ;
"-Καλέ αστυνομικός δεν είστε κι εσείς, της ασφάλειας ; Ελάτε τώρα, δεν υπάρχει λόγος να κρύβεστε, κάθε τόσο μου στέλνει ανθρώπους ο Θόδωρος, από την υπηρεσία, για να ελέγχει τις κινήσεις μου. Ανησυχεί βλέπετε, μην και διολισθήσω". Μωρέ και με το δίκιο του ανησυχεί ο Θόδωρας, βρε τί γκομενάρα είναι ετούτη εδώ πέρα, Θεέ και Κύριε, μεγαλοδύναμε, όταν έχεις έμπνευση, δεν πιάνεσαι.
"-Συγγνώμη", αντιδρά κάποτε ο Νώντας, "-είστε η σύζυγος του κυρίου Χουσάκου ;" "-Ναι, καλέ, αφού το ξέρετε ήδη ! Αχ, παιχνιδιάρης είσθε !" σκάει στα γέλια η μαντάμ. Πιό μελωδικό γέλιο δεν έχει ματακούσει ο Νώντας. Βρε τον Χουσάκο. -Πού να την πέτυχε άραγε αυτήν την κούκλα ; Εικοσπεντάρα την κόβει, καστανή, όλο νάζι και σκέρτσο. Μπλέξιμο όμως. "-Ο αρχιφύλακας που είναι τώρα ;", ρωτάει ο Νώντας. Υπηρεσία είναι, λέει η γυναικάρα. Σε επιφυλακή όλη η Ασφάλεια, τουλάχιστον μέχρι αύριο τα ξημερώματα, χαμός γίνεται στην Αθήνα. Ξαφνικά, ο Νώντας συνειδητοποιεί ότι ο Χουσάκος θα πέρασε το πρωϊ από μπρος του, αλλά αυτός δεν τον αναγνώρισε, επειδή περίμενε να δει αστυνομικό με στολή. Ο Χουσάκος όμως δεν φοράει στολή, είναι ασφαλίτης είπαμε. Τόσο απλό. "-Γαμώτο, πόσο βλάκας μπορεί να είμαι ;", αναλογίζεται. Η μαντάμ αποδεικνύεται και φιλόξενη :"-Λοιπόν, ελάτε πάνω, να σας ετοιμάσω ένα καφεδάκι, δεν είναι σωστό να κάθεστε εδώ. Έτσι κι αλλιώς, σας πήρα είδηση πιά!". Άντε πάλι το μελωδικό γέλιο. -Σίγουρα δεν θα γυρίσει ο Χουσάκος ; "-Σίγουρα καλέ. Αύριο και εάν. Δεν ακούτε τί γίνεται στην Αθήνα ; Εσείς πάντως τη σκαπουλάρατε, για το χατίρι μου". Να πάλι το γέλιο.

Ωραίο διαμέρισμα έχει ο Χουσάκος. Όλα ωραία τα έχει ο Χουσάκος. Να μην πυροβολούσε και στο ψαχνό, τί καλά που θα ήταν. Ήπιανε το καφεδάκι, ο Νώντας με τη μαντάμ -Καίτη τη λένε- μεσημέριασε πιά, εγώ να πηγαίνω, δεν έχετε να πάτε πουθενά, πρέπει να με παρακολουθείτε στενά, να ΄σου πάλι το γέλιο, να 'σου κι οι μεζέδες, να ΄σου κι η κουβεντούλα η ψιλή. Έμαθε κάμποσα ο Νώντας. Εφτά χρόνια παντρεμένοι ο Χουσάκος με τη Χουσάκαινα, την Καίτη -καλλονή η Καίτη, τύφλα να ΄χει η Σοφία Λώρεν-, καλό παιδί ο Θόδωρας, μόνο λίγο νευρικός και πολύ ζηλιάρης, αδελφέ μου. Ούτε στον μπακάλη δεν πάει το Καιτάκι, δίχως να το μάθει ο μπασκίνας. Και τελικά, όσο προχωράει η κουβέντα, προκύπτει ότι δεν είναι "λίγο" νευρικός, αλλά είναι πολύ νευρικός. Ειδικά τελευταία, με τα επεισόδια, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. "-Ενώ εσείς φαίνεσθε πράος άνθρωπος και το μαλλί πολύ σας πάει. Κι η φαβορίτα. Δεν έχω ξαναδεί ασφαλίτη σαν και του λόγου σας". Εμ, σάμπως βλέπεις και τώρα ασφαλίτη ; Α, σας ευχαριστώ πολύ μαντάμ, είναι κάλυψη η μοδέρνα εμφάνιση που βλέπετε, για τον ιερό σκοπό της υπηρεσίας, καταλαβαίνετε. Ώστε να διεισδύουμε στους πυρήνες των αναρχικών. Μα πήγε η ώρα κιόλας δύο, πρέπει να πηγαίνω. Α, αποκλείεται, θα καθήσετε να φάμε παρέα, ντροπή είναι να φύγετε μεσημεριάτικα, επιμένω. Ε, αφού επιμένεις, να κάτσω, μόνο να μην εμφανιστεί ο Χουσάκος, διότι αυτή τη φορά δεν θα μου ρίξει στον κώλο, αλλά κατακέφαλα. Για πότε φάγανε στην τραπεζαρία, για πότε καταλήξανε στην κρεβατοκάμαρη, ποτέ δεν συνειδητοποίησε ο Νώντας. Εκεί καταλήξανε πάντως. Κι η ώρα πήγε επτά και είναι ώρα να του δίνουμε, μην μπουκάρει αιφνιδίως ο κερατάς και γίνει χαμός εδώ μέσα. Φιλιά λαχανιασμένα, στην πόρτα. Κάνε μου τη χάρη όμως, μην αναφέρεις στον άντρα σου ότι ήρθα σήμερα για παρακολούθηση. Κάτι θα σκεφτώ και θα τα μπαλώσω με την υπηρεσία. Εντάξει Νώντα μου, μείνε ήσυχος. Έλα μεθαύριο το πρωϊ, αν μπορείς, πάλι θα λείπει αυτός. Κάτσε από κάτω και περίμενε, όπως σήμερα. Θα σε μπάσω μέσα, μόλις ξεκουμπιστεί και φύγει.

Για να μην τα πολυλογούμε, έκτοτε έγινε τακτικός ο Νώντας στη Μενελάου 94. Δώστου φασαρίες στην Αθήνα, δώστου επιφυλακές ο Χουσάκος, δώστου επισκέψεις ο Νώντας, να προπονείται σκληρά στο άλμα εις τριπλούν, μετά της κυρίας Καίτης. Αυτή η δουλειά, πήγε μήνες. Ε, κάποια στιγμή της ξεφούρνισε ο Νώντας της Καίτης, ότι δεν ήταν στ' αλήθεια. ασφαλίτης. "-Δεν πειράζει, ακόμη καλύτερα", είπε αυτή. Για να μην τους πάρουνε μυρωδιά οι τύποι που έστελνε κατά καιρούς ο Χουσάκος να φυλάνε την τιμή του στεφανιού του, όταν το πεδίο ήταν καθαρό η Καίτη σήκωνε τα ρολά της βεράντας, σύνθημα ότι η είσοδος είναι ελεύθερη. Κατεβασμένα ρολά, σήμαινε δρόμο κι έλα πάλι από αύριο Νώντα μου, η σημερινή προπόνηση αναβάλλεται.

Όλα ωραία και καλά, μόνο που ο Χουσάκος είχε αρχίσει να αγριεύει για τα καλά. Ειδικά μετά τον Νοέμβρη, μετά το Πολυτεχνείο, τα νεύρα του είχανε γίνει ατσαλόσυρμα. Σήκωνε και χέρι πιά και την καταχέριαζε την Καιτούλα. Αυτή βέβαια, σαν τη γυναίκα του Χότζα, ήξερε κατά βάθος γιατί τις έτρωγε, αυτός όμως που δεν ήξερε, γιατί τη βάραγε την κοπέλα ; Για πές μου εμένα. Τα μαθαίνει ο Νώντας, γίνεται έξαλλος. Τώρα πιά, ήταν για τα καλά τσιμπημένος με την Καίτη, μα κι αυτή το ίδιο. Κοντεύανε μαζί χρόνο, στο παράνομο. "-Παράτα τον τον αλήτη, χώρισέ τον". Εύκολο ήταν ; Θα την πυροβολούσε σα μοσχάρι, έτσι και άκουγε για διαζύγια.

Καλά. Ένα βραδάκι, είναι από κάτω πάλι ο Νώντας και περιμένει να φύγει ο Χουσάκος, για να μπουκάρει εκείνος. Αλλαγή φρουράς. Τους βλέπει ο Νώντας από τ' αμάξι, τον Χουσάκο να σηκώνει χέρι και να καρπαζώνει άγρια τη μικρή. Σπρώχνει την πόρτα του αμαξιού ο Νώντας, βγαίνει έξω κι ανοίγει το πορτ-μπαγκάζ. Εδώ είναι ακόμα η σφεντόνα, καλά το θυμόταν. Να κι οι βώλοι, να γυροφέρνουν εκνευριστικά, σε κάθε στροφή του τιμονιού. Κοιτάει τριγύρω, ψυχή. Σηκώνει τη σφεντόνα και βάζει τη μοσχαροκεφαλή του Χουσάκου στο πρωτόγονο τριγωνικό σκόπευτρο. Τραβάει το λάστιχο, βαστάει την ανάσα του. Σβιν, φεύγει η βολίδα με φόρα. Πάρτην κάτω τη τζαμαρία του σαλονιού, την ακούει να γίνεται θρύψαλα. Μέχρι να κατεβάσει τη σφεντόνα ο Νώντας, ο Χουσάκος έχει χαθεί από το καρέ. Πάρτον κάτω κι αυτόν. Στριγγλιές. Αυτή είναι η Καίτη. Μπαίνει στο Φίατ ο Νώντας, βάζει μπρος και συμπλέκει όμορφα την πρώτη, χωρίς βιασύνες και πανικούς. Δρόμο από δω χάμω.

Γενάρης του '74. Ο Χουσάκος είναι στον Ευαγγελισμό, σε κώμα, με βαρύτατη κρανιοεγκεφαλική κάκωση, την είχε φάει στην παρεγκεφαλίδα. Πράξις αντεκδικήσεως, προφανέστατα, εκ μέρους αναρχικών στοιχείων, εις βάρος υπαξιωματικού της Αστυνομίας Πόλεων και λοιπά και λοιπά. Να τον βρήκανε άραγε το βώλο ; Να δεις, που θα τον πήγανε στον ξάδελφο, στη βαλλιστική, για εξέταση. Τί να τους πεί δηλαδή κι ο εξάδελφος ; "-Το υάλινον σφαιρίδιον εβλήθη πιθανότατα υπό σφενδόνης" ή κάτι τέτοιο. Ναι, άντε βρείτε άκρη τώρα. Οκτώ μέρες έκατσε ο Χουσάκος στην εντατική και μετά βγήκε. Ή μάλλον δεν βγήκε ακριβώς. Τον βγάλανε, οριζόντιο στο φορείο, σκεπασμένο με σεντόνι.

Τον Ιούλιο τον ξαναπήρανε φαντάρο τον Νώντα. Επιστράτευση. Εκεί, κάπου μεταξύ Δίκομου και Αγκαστίνας, όπως πήδαγε για να καλυφθεί, τον έβαλε στο σημάδι ένας Τούρκος, Κλικ-μπαμ, κλώτσησε το Μι-ένα. Εν κινήσει τον πέτυχε το Νώντα. Τυχερός ο Τούρκος. Πάρτον κάτω και τον Νώντα. Πάλι αίματα. Πάλι το ίδιο κάψιμο στο κωλομέρι, αλλά στ' αριστερό, αυτή τη φορά. Πιό τυχερός ο Νώντας. Νάτος ο πούστης ο Τούρκος, ακόμη απέναντι είναι και βρίζει. Τώρα θα δεις, μούλε. Βγάζει ο Νώντας από την μπαλάσκα τη σφεντόνα, πιάνει από χάμω μια πέτρα σαν αυγό περιστεριού, σημαδεύει, δεν την περίμενε ο Τούρκος κι ήταν μισοακάλυπτος, την τρώει μες στο μάτι, κοπήκανε ξαφνικά οι βρισιές κι άρχισε έν' αλύχτισμα, λες κι ήτανε λύκος, πιασμένος στο δόκανο. "-Άμα και σε ρωτάνε ποιός σε τύφλωσε, να τους λες "ο Κανένας", ακούς Τούρκο;", του φώναξε ο Νώντας, την ώρα που τους παίρνανε και τους δυό σηκωτούς οι δικοί τους νοσοκόμοι, τον καθέναν από το δικό του ανάχωμα.

Τον Αύγουστο επέστρεψε στην Αθήνα ο Νώντας, με αναρρωτική κι έπειτα πήρε απολυτήριο, καθότι έπεσε πια η Κύπρος και τραβηχτήκανε πίσω όλα τα στρατά. Όταν τον είχανε στο τετρακόσα-ένα, ήρθε η Καίτη επισκεπτήριο. Μόλις τον είδε έβαλε τα γέλια, "καλέ πώς σε κουρέψαν έτσι, που είναι το μαλλί κι η φαβορίτα;" κι από το γέλιο ο Νώντας το μυρίστηκε πώς είχε προλάβει άλλος μουστερής να προπονηθεί μαζί της στο άλμα εις τριπλούν -μπορεί και εις πολλαπλούν-, ενόσω αυτός μάζευε τούρκικες σφαίρες, εκεί κάτω. Δε βαριέσαι.
"-Χέσε το μαλλί ρε Καιτούλα. Εδώ, δε βλέπεις τί έχω πάθει, που δεν βρίσκω πιά κωλομέρι για να στρογγυλοκάτσω σαν άνθρωπος ;"