Ραντεβουδάκι

Ήταν διαδικτυακή η γνωριμία τους. Καιρό τώρα. Είχαν κουβεντιάσει πολλά . Σχεδόν τα πάντα. Απέμενε η προσωπική επαφή. Το κανόνισαν για το βράδυ.
Στο δρόμο κάτι τον έτρωγε. Τι θα έλεγαν? Αφού τα είχαν πει όλα! Θ άρχιζαν τα γλυκανάλατα? Ή θ’ αναμασούσαν τα ίδια?
Είχαν μιλήσει και τηλεφωνικά. Ήξερε τη χροιά της φωνής της. Πότε ήταν αμήχανη, πότε χαρούμενη, πότε σκεφτική. Όλα τα χούγια της τα ήξερε. Κι αυτή προφανώς το ίδιο.
Τι απέμενε άραγε? Να δει τη φάτσα της κι αυτή τη δική του. Και τί θ’ άλλαζε? Θα μάθαινε κάτι περισσότερο γι’ αυτήν? Όχι. Το πιθανότερο ήταν να κατέληγαν απλώς σε κάνα κρεβάτι.
Όταν τον χαιρέτησε, αιφνιδιάσθηκε. Δεν πίστεψε πως αυτή η γυναικάρα που χώθηκε αποφασιστικά στην είσοδο του μαγαζιού μπορεί να ήταν η ΔΙΚΗ του. Της είχε πει τι θα γύρευε . Κάποιον γραβατωμένο με λινό λαδί κοστούμι που θα καθόταν μόνος με ένα ποτήρι ουίσκι μπροστά του κι ένα πακέτο stuyvesant. Μπλε.
Μπαίνοντας, δεν έφερε γύρα με το βλέμμα της το μαγαζί. Κατευθύνθηκε γρήγορα προς το μπαρ κι έκατσε ‘κεί. Έξω από το οπτικό του πεδίο. Άρα, δεν μπορούσε να ήταν αυτή. Η δικιά του θα τον έψαχνε.
Η φωνή ακούστηκε πίσω απ’ το δεξί του ώμο. Η γνώριμη ,λάγνα, μελένια φωνή .
-Γεια σου!
Τινάχτηκε σαν κόμπρα. Είχε καταφέρει να τον αιφνιδιάσει!
Αμήχανα, έκανε τη γνωστή μαλακία. Σηκώθηκε και τράβηξε τη διπλανή καρέκλα με τα δυο του χέρια προς τα πίσω για να καθίσει. Σαν τον Καλλιβωκά σε ελληνική ταινία . Θα τον περνούσε για Ντιντή.
Το μαλλί ήταν όμορφα χτενισμένο, το μακιγιάζ ανεπαίσθητο, τα χείλη βαμμένα αχνά, το ταγιέρ προκλητικά σεμνό ή σεμνά προκλητικό. Κοσμήματα ελάχιστα, ίσα ίσα για να τονίζουν τα μακριά λεπτά δάκτυλα. Κι ένα κομψό ρολογάκι στον αριστερό καρπό που γλίστραγε σε κάθε κίνηση του χεριού της.
Σταύρωσε τα πόδια κι έστριψε ώστε αυτά να σχηματίζουν περίπου ορθή γωνία με το υπόλοιπο σώμα της. Μισός μηρός Αφροδίτης και δυο γάμπες βγαλμένες από έργο γλυπτικής αποκαλύφθηκαν. Ένα αραχνοΰφαντο καλσόν σκέπαζε την απεραντοσύνη τους.
-Είσαι καλά? ,ξαναρώτησε σκύβοντας προς το μέρος του. Το πάνω μέρος δυο σφριγηλών ημισφαιρίων τρεμόπαιξε. Σα να προετοιμάζονταν για το άλμα έξω απ’ το σφιχταγκάλιασμα των κουμπιών.
Αυτό ήταν. Έγειρε αργά το κεφάλι του και το απόθεσε στο μπούστο της.
-Αγκού!