Τετμημένοι

Arnold Böcklin “Isola dei Morti”, 1880

«Μας την στείλανε οι ξένοι φίλοι που μας αγαπούν

και δεν παύουνε με κάθε τρόπο να μας βοηθούν.

Μηχανές και εφευρέσεις για συλλήψεις και εκτελέσεις»

Ιάκωβος Καμπανέλλης, «Το Μεγάλο Μας Tσίρκο»

«Θέλω τώρα δα να μ' ακούσεις καλά και να παραχώσεις στο τσερβέλο σου όλα, όσα θα σου πω, διότι άμα θα έχω πιά ξεκουμπιστεί από δω χάμω, άγια η ώρα, δεν θα βρίσκεται χριστιανός, να σε ξεστραβώσει. Του λόγου μου, τόσα χρόνια, ποτέ δεν είχα τη χρεία κανενός, μήτε μαραγκού, μήτε σιδερά γυφταίου, καθότι όταν μου τη δασκάλευε την τέχνη ο Φραντσέζος, είχα τα μάτια ορθάνοιχτα, καταλεπτώς να βλέπω και να ξεσηκώνω πώς γίνεται και φτιάχνεται το καθετίς. Κι όσ’ αλλόκοτα μου έμαθε ο Φραντσέζος θα σου δείξω, κι άλλα πολλά δικά μου, που για να μηχανευτώ, έσπασα πολλές φορές την κεφαλή, μα και τα χέρια μου.
«Ορίστε -σίμωσε να τηνε δεις και μη σκιάζεσαι- η φοβερή Μηχανή, που σε ξαπέστειλαν οι εξοχώτατοι από το γκουβέρνο, ώστε να τη δουλέψεις, για όσο βαστάνε τα κότσια σου, τελοσπάντο. Οι Φραντσέζοι μας τη φέρανε, μαστορεμένη στη Μαρσίγια, από ντούρα βαλανιδιά, αθάνατη, μήτε θραύεται μήτε σκίζεται μήτε και σκεβρώνει, έξι πήχες ψηλή, αρματωμένη στις γωνιές με μπάφιλες και δεμένη με πείρους μπρούτζινους και τζαβέτες. Ασήκωτη, θα πάει ως και δέκα καντάρια, μα μη σε νοιάζει, θα σε βοηθάει κι η φρουρά να τη στυλώνεις, καταπώς θα τους ορντινάρει η αφεντιά σου».

«Κάνεις πρώτα το σταυρό σου, γονατίζεις στο σκαμνί,

βάζεις δώθε το λαιμό σου λευτερώνουν το σκοινί

και ώσπου να πεις πιπέρι το κεφάλι στο πανέρι»

«Ετούτος είν’ ο πάγκος, όπου θα τους απιθώνεις, άμα στους κουβαλάνε δεμένους πιστάγκωνα κι αυτά είναι τα ζυγά, που φυλακίζουνε τον τράχηλο. Φρόντιζε να βάζεις κάμποσο λίπος στις γκινισιές των δοκαριών, για να γλιστράει καλά το Μαχαίρι, όπως και στον μακαρά, σαν θα κοτσάρεις από μέσα το σκοινί. Το Μαχαίρι, βαριδωμένο, θα πηγαίνει ίσαμε τριάντα οκάδες, ίσως και πιότερο. Βάρδα μη βρει πουθενά η κόψη του και τσαλακώσει, γιατί τότε θα χρειαστεί να τη φορμάρεις από την αρχή, που θέλει κόπο μεγάλο και ακρίβεια. Πάντα θα το κρατάς παστρικό κι ακονισμένο, σαν το ξουράφι του μπαρμπέρη και πιότερο. Σέρνεις πάνω στην κόψη με το λαδάκονο, πέρα ως πέρα, αργά, χωρίς καμμιά βία, να μη χαλάσεις τη γωνιά της. Δέκα ακονιές εμπρός, μιά ανάποδα και πάλι απ' την αρχή και κάθε τόσο να λαδώνεις μια στάλα την ακόνη και να σκουπίζεις τα γρέζια, με το στουπί. Αν φέρεις κοντά τη λάμπα και ζυγώσεις, θα δεις πώς φέγγει η κόψη, σαν καθρέφτης».

«Οταν δεν έχεις δει καρμανιόλα με τα μάτια σου, μπορείς να αδιαφορείς για τη θανατική ποινή, όταν όμως την αντικρίσεις, πρέπει να αποφασίσεις, να πάρεις θέση υπέρ ή κατά, αφού αυτή δεν είναι ουδέτερη και δεν επιτρέπει σε κανέναν να μείνει ουδέτερος»
Victor Hugo, «Les Misérables», 1862

«Απ' το Καστέλι να μην ξεμυτίσεις ποτέ σου, παρεκτός για τη δουλειά και πάντα σιμά στ' απόσπασμα. Κιδυνεύεις απέναντι, να ξέρεις, και πέτρες να σου πετάξουνε και να σε χτυπήσουνε, στα καλά καθούμενα, μα και να βρεθεί κανείς που να γυρεύει εκδίκηση για άνθρωπο δικό του και να σ' ανάψει την κουμπουριά κατάστηθα. Έτσι κι αλλιώς, μόνο τα σκυλιά του δρόμου θα σε συνερίζονται και άνθρωπος κανείς. Θα σε σιχαίνουνται όλοι τους, σαν τον λεπρό κι ούτε τα λεφτά σου δεν θ' ακουμπάνε , μήτε μπακάλης μήτε κάπελας, καθώς το 'χουν για κακό και γρουσουζιά μεγάλη, να λάβουν κομμάτι από το μιστό σου, τον καταραμένο. Κάλλιο λοιπόν να το πάρεις απόφαση, πώς όλες κι όλες σου οι παρόλες θα 'ναι με τους βαρκάρηδες, σαν θα τους παραγγέλνεις τα χρειώδη».

«Ένα μόνο μη με ρωτήσεις, γιατί δε γνωρίζω μήτε κι εγώ τί να σ' αποκριθώ. Πόσο να κάνει άραγε, να βγεί η ψυχή τους η άραχλη, από την ώρα που θα χωριστεί το κεφάλι απ' το κορμί ; - Ένας Θεός μόνο ξέρει. Νύχτες αμέτρητες στριφογυρνούσα άγρυπνος , ν' αναρωτιέμαι. -Πόσο ; Φωνή δεν έχουν να σου πουν, μα σαν θα πέσει το κεφάλι, εσένα πρώτα θα γυρέψουνε να βρούνε τα μάτια τους, να σε κοιτάξουν, στην αρχή βλεφαρίζοντας με ξάφνιασμα, έπειτα γεμάτα πίκρα, να σε κατηγοράνε βουβά, που τους χάλασες, σε δυό κομμάτια».

"Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' εμού έση εν τω παραδείσω"
(Λουκ.23:43)

«Σαν θα βροντήξει στα σανίδια το κεφάλι, ο όχλος από κάτω θα γυρέψει να το δει, λες για να σιγουρευτεί πώς δούλεψε σωστά το λεπίδι. Μοβόροι λύκοι, που ψάχνουν να χορτάσουν την περιέργειά τους με τ’ αποτρόπαιο θέαμα και σε βάζουν να συλλογιέσαι, ποιός είναι στ' αλήθεια ο χειρότερος. Τουλάχιστ’ ο κακούργος, πριν ξαπλώσει, μολογάει το κρίμα του. «Σχωράτε με κι ο Θεός θα σας σχωρέσει, ούτε του σκυλιού σας ούτε του εχθρού σας». Μ’ αυτοί δε συχωράνε, μήτ’ αυτόν, μα –το παράδοξο, στ’ αλήθεια- μήτε και σένα, κι ας ματοβάφτηκες , για τη δική τους τη δουλειά. Κεφάλια αποκομμένα με κοίταξαν πολλά, τα κοίταξ' άθελά μου κι εγώ ο κακορίζικος, κι αλλάξαμε έτσι βλέμματα φρικτά, που δεν λησμονιούνται. Μα τη χειρότερη ματιά, να ξέρεις, την είσπραξα απ’ τους κάτω, αυτούς τους αναμάρτητους».