Ο Σαλταδόρος

Tο σαράβαλο φορτηγό τα ‘παιξε στον ανήφορο. Κώλωσε σαν την πουτάνα μπρος στο νταβατζή της. Έπρεπε κι αυτήν την αριστερή στροφή να πάρει. Είχε ντουμανιάσει η μισή Ιερά οδός.
Η συμμορία των πιτσιρικάδων την είχε ανθιστεί τη δουλειά. Εδώ υπήρχαν κελεπούρια αφύλαχτα. Οι φρουροί ψιμάρια ,σαν κάτι τύπους που περιμένουν να κονομήσουν απ’ την τεχνική ανάλυση. Κι η καρότσα τίγκα στο πράμα. Τί ψωμιά, τί κρέατα, τί τυριά ,τί αλεύρια!
Σάλταραν σαν ιαγουάροι . Τα τσουβάλια πετιόνταν στο δρόμο με ταχύτητα αστραπής. Η υπόλοιπη μαρίδα μάζευε δαιμονισμένα. Εντός διλέπτου ο οδηγός αντιλαμβανόταν την ιπποδύναμη του σαράβαλου να αυξάνει περίεργα. Κι όταν έφτανε στον προορισμό του, χάζευε σα χάνος την άδεια καρότσα.
Την ίδια ακριβώς στιγμή στη Θεσσαλονίκη ένα άλλο Ξυπόλητο Τάγμα αγοριών του Ορφανοτροφείου ξεψίλλιαζε το καμιόνι κάποιων Φρίτσηδων.
Οι σαλταδόροι είχαν αρχίδια και ψυχή. Σούφρωναν στο πι και φι τις κουραμάνες των Δυνάμεων Κατοχής , έτρωγαν όσο μπορούσαν να φάνε ,κουβαλούσαν όσα μπορούσαν να κουβαλήσουν και την υπόλοιπη μάσα τη μοιράζονταν οι περαστικοί.
«Τρεις φίλοι απ’ το Βύρωνα με τρύπιο παντελόνι
Χωρίς να κάνουν σαματά κουρσέψαν το καμιόνι
Και μύρισε Θεούλη μου ο δρόμος μακαρόνι
Σταδίου και Αμερικής μέχρι Κολοκοτρώνη»
Αν τώρα στη θέση των δυνάμεων κατοχής βάλεις τον Ελληνικό λαό και την κουραμάνα τη βαφτίσεις φόρο, εύκολα βρίσκεις τους αντίστοιχους σημερινούς σαλταδόρους. Χωρίς τ’ αρχίδια ,όμως , να παίρνουν τη θέση του ουσιαστικού. Αν τ’ αρχίδια χρησιμοποιηθούν ως επίθετο ,δένουν στον προσδιορισμό των πολιτικών σαλταδόρων.
Οι σαλταδόροι ήτανε μερακλήδες τύποι. Όσα κονομούσαν απ’ την πώληση των κλεψιμαίικων, τα έτρωγαν στην καλοπέραση. Και την κουστουμιά τους και το πατούμενό τους και την γκομενίτσα την πεουλοπνίχτρω γούσταραν. Και καλά έκαναν. Δουλεμένα τα είχαν. Μα θα μου πεις τα έκλεβαν. Άντε συ, ρε χέστη, να σκαρφαλώσεις σε γερμανικό φορτηγό εν κινήσει, να μη σε πάρουν είδηση, να ξεφορτώσεις και να την κάνεις. Ή μήπως νομίζεις πως αν σε τσάκωναν στα πράσα, σε πήγαιναν στο κοντινότερο Αστυνομικό Τμήμα και ξεκινούσε η διαδικασία του Αυτόφωρου; Την έτρωγες τη σφαίρα στο Δόξα Πατρί και κοίταζες τα ραδίκια ανάποδα. Χέστη, ε χέστη , ακριβολόγε!
Και μου την πέφτει καμιά φορά στο μπλογκ ο συνέταιρος γιατί μ’ αρέσουν τα τσίφτικα τα ρούχα. Ξέρεις, ρε ανιστόρητε, πώς κυκλοφορούσαν το βράδυ οι σαλταδόροι; Στην πένα ντυμένοι. Ή τον έχεις για μαλάκα το Γενίτσαρη που έγραψε το
«Ζηλεύουνε δεν θέλουνε ντυμένο να με δούνε

μπατίρη θέλουν να με δουν για να φχαριστηθούνε"
Οι ‘έντιμοι’ έμποροι τότε ,τους σαλταδόρους τους λέγανε κλεφτρόνια. Όπως οι σημερινοί μεγαλομπακάληδες τα μπατιράκια που τσουρνεύουν καμιά κονσέρβα από κάνα ράφι. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. Εκείνους τους «έντιμους» ο λαός τους ονόμασε μαυραγορίτες. Κι οι σαλταδόροι έγιναν ο ύμνος της Κατοχής.
Με φτιάχνουν, που λέτε, κάτι τέτοια. Και κάθομαι κι απαγγέλλω στιχάκια:
«Θέλω κουκούλα να φορώ, όχι προδότη μα Ζορό, στα "σούπερ" να μπουκάρω.
Όρυζα και ζυμαρικά, εδώδιμα, αποικιακά στο δρόμο να σουτάρω.
Μια τέτοιου είδους εκτροπή θα έκανα χωρίς ντροπή κι ας είχα επιπτώσεις.
Ο Γαβριήλ κι εσύ μαζί, πάμε σε κάποιο μαγαζί, για απαλλοτριώσεις».
Kι ο συνέταιρος, σαν μ’ ακούει, μ’ αρχίζει στην καζούρα:
«Εσύ δεν είσαι ποιητής, δεν είσαι δικηγόρος.

Είσαι κλεφτοαρματολός, αντάρτης στο Βελούχι,

ατρόμητος της Κατοχής έφηβος σαλταδόρος,

που την ορμή σου τρέμουνε του πλούτου οι ευνούχοι.

Είσαι Ακρίτας Διγενής, νησιώτης μπουρλοτιέρης,

Σουλιώτης απροσκύνητος, τρανός Μεσολογγίτης,

του Σολωμού ο Πόρφυρας, του Ελύτη ο Λευτέρης,

της θείας Καλβικής Ωδής ο Ιερολοχίτης».