Άλα τού Άλαν!

Το έλεγε η μακαρίτισσα η μπάμπω μου. «Αυτό το π’δί θα γενεί ξουράφ’»! Είχε μάτι αστρίτη η γιαγιά. Σ’ έκοβε πάνω ως κάτω και στο φτερό σε είχε ακτινογραφήσει. Τον πονηρό τον ξεβράκωνε, τον χαζό τον αποβλάκωνε, τον συνεσταλμένο τον ανατσουτσούριζε με υπονοούμενα. Στη μπούκα είχε τις «αδελφές». Αυτές δεν τις χώνευε με τίποτα. Άσε που τις μυριζόταν από δέκα μίλια, σαν κυνηγόσκυλο. Και τους κρέμαγε κουδούνια. «Τοιούτοι!», έλεγε με αποστροφή. Και τα θηλυκά δεν τα είχε περί πολλού. «Πουτάνες είναι όλες, γιε μου!»
Μου ‘μεινε και μένα το κουσούρι. Να σιχαίνομαι τους πούστηδες και να φυλάγομαι απ’ τον ποδόγυρο.
Η μπάμπω συμπαθούσε πολύ τους γραμματιζούμενους. « Γράμματα να μάθεις, κοπρίτη", μού ‘λεγε. "Δάσκαλος να γίνεις, δικεόρος, γιατρός. Να κρατάς μολύβι, πάντως. Στο χέρι, όχι στ’ αυτί ,όπως κάνουν οι μαστόροι. Άντε, στην ανάγκη, γίνε παπάς! Έχεις δει παπά χλεμπονιάρη; Όλοι κοκκινομάγουλοι και κοιλαράδες είναι. Μορφωμένος παπάς όμως. Σ’ έχω για πολύ ψηλά εσένα! Από δέσποτα κι απάνου!»
Η γιαγιά εκτός από τσαούσα-τον παππού τον είχε στην καρπαζιά- ήταν και ψηλομύτα.

« Έχω τελειώσει το σχολαρχείο, εγώ! Το μόνο θηλυκό ήμανε!»,έλεγε και ξανάλεγε. «Άνθρωπος αγράμματος ,ξύλο απελέκητο!»
Εμένα τα βάσανά μου αρχίσανε πριν πάω σχολειό. Η γραία την είχε δει γυμνασιάρχης. Τουλάχιστον. Και μ' άρχισε απ’ τα πέντε μου στα γυμνάσια.
«Πες τήν αλφάβητο, ρε σαφρακιασμένο!»
Για να έχω ελεύθερο χρόνο για καμιά αμάδα ,αναγκάστηκα να μαθαίνω γρήγορα.Αλλιώς, η μπάμπω με κλείδωνε στην κάμαρα μέχρι να τα μάθω νεράκι.
Πιο πολύ μ' άρεσε η αριθμητική. Στα επτά μου ξεπέταγα στο πι και φι προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς. Τής δασκάλας πήγαινε να τής στρίψει. «Ρε ,τί είναι τούτος;»,μονολογούσε.
Μια μέρα ,"τα πήρε".
- Διαίρεση ξέρεις ,ρε ζουλάπι;
-Όχι, κυρά δασκάλα!
-Να σου δείξω!
Τελεία, ατελής, διαιρέτης, διαιρετέος, υπόλοιπο. Και να τα μηδενικά, και να οι υποδιαστολές, και να τα «δε χωράει άρα κατεβάζουμε κι άλλο ψηφίο».
Μέσα σε μια μέρα βγήκε μπιελά η δασκάλα. Της ξανάρθε περίοδος, αν και κοντά στα εξήντα .Όποια πράξη και να ‘βαζε ,την έλυνα.
Τις πολλές πράξεις τις βαριόμουνα. Έτσι, το ‘ριξα στα κολπάκια. Ξεπέταξα σε μια μέρα τα πρόσημα, έμαθα τις αναλογίες, τρέλαινα στο σουλάτσο τον άγνωστο χ, τον δυνάμωνα και δυό και τρεις φορές και πάρα πολλές. Χτύπαγα τους κύβους με τον Χόρνερ, τους τσάκιζα κυριολεκτικά.
Η μπάμπω άρχισε να τα παίρνει. «Ρε αστροπελέκι, γράμματα σού ειπα να μάθεις ,όχι νούμερα». Μέχρι και στη δασκάλα πήγε.
-Άστον. Έχει ταλέντο.
-Τί ταλέντο, ουρή; Χορταίνεις με το ταλέντο; Δε βλέπεις αυτόνα που κρατάει τα κιτάπια του κυρ Παντελή, του μπακάλη; Βρωμάει το χνώτο του απ΄ την πείνα!
-Θα γίνει μεγάλος μαθηματικός
-Θα τρώει; Ή θα μου ρέψει απ’ τη λόρδα;
-Θα τρώει, έννοια σου!
Έτσι, ησύχασε η μπάμπω.
Επειδή οι γονείς μου, λόγω δουλειάς του πατέρα μου, λείπανε συχνά στα ξένα, μ’ έστειλαν σ' ένα Γυμνάσιο, σώκλειστο. Εκεί έπεσα σ’ έναν κολλημένο διευθυντή που νόμιζε πως γράμματα είναι μόνο ο Πλάτωνας, η Βίβλος, τα ιερά ευαγγέλια, τα Λατινικούλια και κάτι ποιήματα του Οράτιου. Έγραψε και στον πατέρα μου ο βλαμμένος. «Εάν πρόκειται να μείνει στο δημόσιο σχολείο, πρέπει να στοχεύσει να γίνει μορφωμένος. Εάν πρόκειται να γίνει απλώς επιστημονικός ειδικός, σπαταλά το χρόνο του σε ένα δημόσιο σχολείο".
Παπαριές, Μαριγούλα μου, τουτέστιν.
Στα δεκάξι μου, έσκασε το μεγάλο νέο. Ένας απ’ το πουθενά ανέτρεψε τους μέχρι τότε νόμους της Φυσικής. Αϊνστάιν τον έλεγαν. Διάβαζαν, ξαναματαδιάβαζαν την εργασία του οι κεφαλές της εποχής, γρι δεν σκάμπαζαν. Μου έπεσε και μένα στα χέρια μου. «Ρε τον πούστη», αναρωτήθηκα. «Πώς το σκέφτηκε; Ήταν τόσο απλό. Γι' αυτό τους φαινόταν δύσκολο».
Είχα που είχα τη φοβία μου με τις γυναίκες, γνώρισα κι ένα φίλο στο σχολειό και μού τις φούντωσε. Όμορφο παιδί ο φίλος μου. Κούκλος. Κι όταν κάποια στιγμή με κουτούπωσε, μου άρεσε και μου ‘φυγε κι η σιχαμάρα για τσι πούστηδες. Άσε που το μυαλό μου άρχισε από τότε να στροφάρει στα κόκκινα. Πιθανολόγησα πως πρέπει να υπάρχει μια διασύνδεση διαστολής πρωκτού κι εγκεφαλικού σπινταρίσματος. Είπα να κάτσω να τ’ αποδείξω αλλά με την Ιατρική δεν τα πήγαινα καλά. Άσε που μου φάνηκε κι εύκολο.
Και στην πιλάλα ήμουν καλός. Έριχνα και σε μαραθωνοδρόμους, άμα λάχαινε. Να σκεφτείς, μια φορά που μ’ έπιασε κόψιμο κι ο καμπινές ήταν μακριά, τράβηξα ένα τετρακοσάρι που οι συμφοιτητές μου νόμισαν πως πέρασε κάνα Φερραρικό. Από τότε βγήκε κι η παροιμία «χέστηκε ο Πολύδωρος που ‘ναι στα πόδια γρήγορος».
Και πάνω που πάλευα με τα αξιώματα και την αποδειξιμότητά τους, με πρόλαβε η κουφάλα ο Γκέντελ . Αλλά τού τράβηξα κι εγώ μια επέκταση στη θεωρία του και μου ‘βγαλε το καπέλο.
Είχα και τη μανία να πηγαίνω στις διαλέξεις ενός μισοπάλαβου, ονόματι Βιτγκενστάιν. Κάτι ακαταλαβίστικα έλεγε και τον είχαν περί πολλού τα χαϊβάνια. Δεν μίλαγα ,μέχρι που άρχισε να βρίζει τα Μαθηματικά. Τού ‘ριξα τότε μια μούντζα και δεν ξαναπάτησα.
Κι εκεί ,που λέτε, μ’ ανακάλυψε η αντικατασκοπία. Οι κουφάλες οι Φρίτσηδες είχαν φτιάξει ένα κρυπτογραφικό σύστημα. Αίνιγμα, το έλεγαν. Αυτό το διαβολόπραμα δεν έσπαγε με τίποτα!
Στρώθηκα κανα δυο χρόνια στη δουλειά. Κι έφτιαξα ένα περίεργο μαραφέτι, Κολοσσό το ονόμασα, και τους έκανα κουρέλια το σύστημα. Και μπλουμ τα παπόρια των Φρίτσηδων. Κι έχασαν τον πόλεμο οι χασούρηδες. Καμία σχέση βέβαια με τον Κολοσσό της Ρόδου.
Μετά το ‘ριξα στην «τρελή». Έφτιαχνα κάτι μηχανάκια που παίζανε σκάκι ή μιμούνταν την ανθρώπινη νοημοσύνη.
Ώσπου μια μέρα μου άνοιξαν το σπίτι. Σα μαλάκας, πήγα στην αστυνομία. Κι εκεί ανακάλυψαν πως τη δουλειά την είχε κάνει ένας δεκαεννιάχρονος ,που μου έκανε τη «δουλειά». Οι συμπατριώτες μου είχαν μια εμμονή με την πουστιά. "Εχουμε που έχουμε το όνομα, μην κάνουμε βούκινο και τη χάρη μας", μου είπαν.Και για να μου περιορίσουν τη λίμπιντο με πλάκωσαν στα οιστρογόνα και γίνανε τα βυζιά μου σαν της Μάρλεν Ντήτριχ. Η φουκαριάρα η μάνα μου ήταν έτοιμη να σαλτάρει. «Αν το μάθει η μακαρίτισσα η γιαγιά σου, θα σηκωθεί απ’ το λάκκο και θα μας κάνει σώνικους με το σκουπόξυλο», μου είπε. Κι έτσι αποφάσισα να πιω το κώνειο. Η γιαγιά δεν αστειευόταν.
Το παρατσούκλι μου ήταν Πολύδωρος, όπως σας είπα. Το μικρό μου Άλαν. Άλαν, όχι Αλαίν. Το Αλαίν είναι αδερφίστικο. Το επίθετό μου; Τούρινγκ.