Αιωρήσεις

(Αντί προλόγου)
Είπε κάποια έξυπνη -ονόματα δε λέμε- ότι δήθεν δεν μπορώ, λέει, να γράψω λογοτεχνήματα. Για την ακρίβεια, η Λούκραινα το ‘πε. -Έτσι σου είπανε να λες, κυρία μου ; -Το μυαλό σου (???) και μια λίρα. Φυσικά και μπορώ. Ο Swear μπορεί να γράψει οποιοδήποτε είδος, εάν γουστάρει. Απλώς δεν γουστάρει. Πάρε τώρα το παρακάτω και κάντο κορνίζα. Πάρτο, Λίζα. Μιλάμε για ΤΟ λογοτέχνημα. Σαφείς οι επιρροές από τον Μαίτρ του είδους Usound, αλλά αυτό δε λέει τίποτα. Ο συγγραφέας αποστασιοποιείται, δημιουργώντας ένα ασπρόμαυρο σκηνικό, σχεδόν γοτθικό. Και το κυριώτερο : Οι dead can dance ήρωες οδηγούνται σε ένα τέλος. Επιτέλους. Μια ιστορία με κατάληξη. Πάρτο, Λίζα :

Ήταν διαδικτυακή η γνωριμία τους. Καιρό τώρα. Είχαν κουβεντιάσει πολλά . Σχεδόν τα πάντα. Απέμενε η προσωπική επαφή. Το κανόνισαν για το βράδυ.

Το απόγευμα σηκώθηκε κι άρχισε την προετοιμασία του. Πρώτ’ απ’ όλα, έσπασε δυό αυγά, ρούφηξε τους κρόκους –να καρδαμώσει κιόλας- και με το ασπράδι έστρωσε το μοϊκάνικο μαλλί του. Το πράσινο λοφίο στάθηκε κάγκελο. Σωστό ιγκουάνα των νήσων Γκαλαπάγκος. Άψογος.

Μετά έπιασε να δοκιμάζει τι θα φορέσει. Ένας φίλος του ‘χε μιλήσει για τις τριζάτες τις κοστουμιές Armadillo Zenga ή κάπως έτσι, τέλος πάντων. Είχε τσουρνέψει μία για δείγμα, από κάποια σπασμένη βιτρίνα, τον περασμένο Δεκέμβρη. Ευκαιρία να τη μοστράρει. Δοκίμασε το σακάκι. Χάλια. Μετά, έκατσε με υπομονή και το πριτσίνωσε ολόκληρο. Ξήλωσε και τα μανίκια. Κάπως καλύτερα τώρα. Λινό βέβαια, μες το καταχείμωνο, αλλά μπρος στα κάλλη τί ‘ν’ ο ψόφος ; Το κέφι του βελτιώθηκε. Κάτι λείπει όμως και πάλι. A, ναι, οι κονκάρδες των Exploited. Τις καρφίτσωσε κι αυτές. Για να δούμε, τώρα. -Ωραία, σούπερ, και γαμώ.

Πήρε τα κλειδιά της βέσπας από το τραπέζι, «γέρο, παίρνω τη βέσπα, μη νομίζεις πάλι ότι στην κλέψανε και γκαρίζεις» και τράβηξε κατά την αυλή. Πλακώθηκε στις μανιβελιές, αλλά το γαμίδι δεν άναβε με τίποτα. «-Μπουρδέλο, την κατάρα μου να ΄χεις!», βλαστήμησε, της έχωσε μερικές ύπουλες κλωτσές με τα χοντράρβυλα, τα Dr Martens και μετά ξαναδοκίμασε. Αυτή τη φορά, τσακμάκι η βέσπα, πήρε με τη μία, αξιόπιστο λέμε το εργαλείο, γκραν, γκραν, γκραν, δώστου οι ξερογκαζιές. Ντουμάνιασε στην αιθάλη όλο το στενό, καθώς έστριψε αγωνιστικά -με γόνατο όξω- στη γωνία και μετά πλακώθηκε στην ευθεία, για να προλάβει. Για μια συνέπεια ζούμε.

Πάρκαρε το μηχάνημα απόξω και χώθηκε στο μαγαζί. Της είχε πει τί θα γύρευε. Κάποιον με κλεμμένο λαδί σακάκι Zenga -ή κάπως έτσι- που θα καθόταν μόνος, με μια μπύρα –ίσως και περισσότερες- μπροστά του. Η φωνή ακούστηκε πίσω απ’ το δεξί του ώμο. Η γνώριμη, βραχνή φωνή. «-Γεια σου!»

Τινάχτηκε σαν βάτραχος Μπάγιεβιτς. Είχε καταφέρει να τον αιφνιδιάσει. Αμήχανα, έκανε τη γνωστή μαλακία. Όπως σηκώθηκε, σκόνταψε στην καρέκλα, πήγε να στηριχτεί στο τραπέζι και τότε το ‘φερε όλο τούμπα. Πάνε μπύρες, πάνε τασάκια, λαμπόγυαλο τα ‘κανε, γης μαδιάμ. Εκατό κεφάλια γύρισαν ταυτόχρονα προς το μέρος του. «-Όχι ρε πούστη..», πήγε να βλαστημήσει, αλλά ευτυχώς πρόλαβε να συγκρατήσει το «μου». Μη φανούμε και άξεστοι στη γκόμενα, με το «καλησπέρα».

Τελικά παλουκώθηκαν, αφού μια γκαρσόνα σφουγγάρισε πρόχειρα την περιοχή. Το μαλλί της ήταν κορακί emo, το μακιγιάζ βαρύ όπως των Kiss πριν βγάλουν τις μάσκες, έτοιμος σοβάς Durostick, τα χείλη της φωτιάς, το στρατιωτικό τζάκετ καρφωμένο μέχρι κάτω με ταβανόπροκες. Η μούρη τίγκα στο piercing. Aυτιά, μύτες, γλώσσες, φρύδια, χείλη, γάμησέ τα.

«-Ωρε μάνα μου, τρύπες !», θαύμασε αυτός, χαμηλόφωνα.
«-Έχω και πολλά tattoos», συμπλήρωσε εκείνη, «να, δες εδώ!» και σήκωσε τα μανίκια της.
«-Πράγματι, έχεις κάνει πολύ σοβαρή δουλειά», συμφώνησε εντυπωσιασμένος.
«-Έχω κι άλλα, πολλά. Αλλού. Θα στα δείξω καμμιά μέρα», του ‘κλεισε πονηρά το μάτι.
«-Ναι, αμέ, γιατί όχι ;», είπε αυτός, κοκκινίζοντας κάπως.
Μετά σιωπή. Αμηχανία. Κάτσε να τη ρωτήσω τίποτα, γιατί θα κοιμηθούμε εδώ χάμω, σκέφτηκε.
«-Και δε μου λες, πώς τη βρίσκεις εσύ ;», της πέταξε.
«-Α, κάνω αιωρήσεις, body suspensions, τέτοια, ξέρεις», του απάντησε, πολύ φυσικά.

Ασυναίσθητα δάγκωσε το χέρι του, «-όχι ρε πούστη μου !» -αυτή τη φορά του ξέφυγε το «μου»- «-ανατρίχιασα τώρα, μου σηκώθηκε η τρίχα λέμε ! -Τί σκατά, δηλαδή κρεμιέσαι από τσιγκέλια και τέτοια ; Γαμώτο, πρέπει να πονάει πολύ αυτό το πράμα !»
«-Πονάει, αλλά μ’ αρέσει», τον καθησύχασε η μικρή.
«-Δεν βγάζει αίμα ;», επέμεινε ο τύπος, με μια φοβισμένη γκριμάτσα στη μούρη του.
«-Ε, βγάζει λίγο, όταν σου περνάνε τα άγκιστρα. Αλλά δεν τρέχει τίποτα».
«-Φτου γαμώτο. Ωλράϊτ, άμα και δεν τραβάς ζόρι, καλά είναι», συμφώνησε τελικά κι αυτός, πιο χαλαρός τώρα.

Και τότε, πρόσεξε τα μάτια της. Πιο όμορφα μάτια δεν είχε δει ποτέ του, αν και χαμένα ανάμεσα στο μακιγιάζ- Panda. Χρυσά, σαν της γνωστής δασκάλας. Ζαλίστηκε.
«-Είσαι καλά;», τον ρώτησε κάπως ανήσυχη η μικρή.
«-Ναι ρε γαμώτο», μουρμούρισε αυτός, «μάλλον θα με πείραξε ένας ληγμένος μπάφος που ‘πια τ’ απόγευμα». Τον ξανακοίταξε, με εκείνα τα μάτια. Αυτό ήταν. Δεν άντεξε.

«ΟΥΡΓΚ !!!!», βρυχήθηκε άγρια. Τράβηξε από τη θήκη το πρωτόγονο ρόπαλο και της κοπάνησε μια κατακέφαλα. Το κορίτσι ξεράθηκε από τη ροπαλιά. Σχεδόν λιποθύμησε. Τηνε φόρτωσε στον ώμο, σα σακκί και έσυρε κατά την έξοδο. Κανείς δεν έδωσε σημασία.

«-Πάμε στη σπηλιά μου, για τα περαιτέρω ;» την αρώτηξε με θέρμη. Η γκόμενα, ζαβλακωμένη, έγνευσε συναινετικά, χαμογελώντας, με ημι-αφασική ηδυπάθεια. Ένα μικρό καρούμπαλο ξεφύτρωνε τώρα από τ’ όμορφο κεφάλι.