Bon Viveur στο Σόχο

Μέρος Πρώτο : «ΤΑ ΚΡΑΣΙΑ»

"Ο ‘Ενγκελς... Όταν µας έκοβαν το νερό και το γκάζι και το σπίτι βυθιζόταν στο κρύο και το σκοτάδι και έπεφτε το ηθικό µας, ο ‘Ενγκελς πλήρωνε τους λογαριασµούς. Ο Ενγκελς... ένας άγιος άνθρωπος. ∆εν βρίσκω άλλη λέξη. Ο πατέρας του είχε εργοστάσια στο Μάντσεστερ. Ναι, µας έσωζε ο καπιταλισµός! ∆εv ήταν πάντα σε θέση να καταλάβει τις ανάγκες µας. Εµείς δεν είχαµε λεφτά να πάµε στον µπακάλη κι αυτός µας έστελνε ακριβά κρασιά"

Howard Zinn, Marx in Soho, 1999, μετάφραση Άρης Λασκαράτος

Ύφεση, λέει. Κρίση, λέει. Φτώχεια, λέει.
Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, υπάρχει –λέει- Κώδικας Δεοντολογίας Σερβιρίσματος Κρασιού. Δώσε προσοχή :

"Η παρουσίαση της φιάλης του κρασιού στον πελάτη πρέπει να γίνει με ακρίβεια και κομψότητα. Το κρασί μεταφέρεται στο τραπέζι με προσοχή (σσ : -σα να κουβαλάς νιτρογλυκερίνη), τα λευκά και μερικά ροζέ κρασιά σε ένα ειδικό δοχείο, τη σαμπανιέρα, τα ερυθρά κρασιά στο χέρι ή σε καλαθάκι. Το κρασί παρουσιάζεται κλειστό, στον πελάτη που το παρήγγειλε (σσ : -θα έλεγα, καλύτερα σ’ αυτόν που το πλερώνει), με την ετικέτα καλά ορατή, αναφέροντας ευκρινώς το όνομα και την χρονολογία του κρασιού (σσ : «ευπειθώς αναφέρω, λοχίας πεζικού Παπαδόπουλος»). Για το άνοιγμα της φιάλης, ο οινοχόος ακολουθεί τα εξής βήματα: Αποκόπτει το καψύλλιο (σσ : -τί είναι τούτο πάλι ; -βρε, για κρασιά μιλάμε τόση ώρα ή για πυροσωλήνες ?), σκουπίζει την κορυφή του λαιμού της φιάλης με μια καθαρή πετσέτα, τοποθετεί το τιρμπουσόν στη μέση του πώματος, βγάζει το πώμα προσεκτικά, ήρεμα με τη βοήθεια του μοχλού (σσ : -έτσι μπράβο, όπως δουλεύαμε παλιά, στη Δαμάρεως), απελευθερώνει το πώμα, μυρίζει τον φελλό, περιστρέφοντάς τον ελαφρά, σκουπίζει πάλι τον λαιμό της φιάλης με την πετσέτα. Το πώμα πρέπει να αφεθεί δίπλα στους πελάτες (σ.σ : -μπας και το χρειαστούν ως πορδοβούλωμα). Ο σερβιτόρος πρέπει να δοκιμάσει το κρασί, εάν υπάρχει αμφιβολία. Το σερβίρισμα του κρασιού γίνεται από τα δεξιά του ατόμου που σερβίρεται, έτσι ώστε να φαίνεται η ετικέτα (σσ : μπάς και τον γελάσουνε, τον ειδήμονα). Ο οινοχόος σερβίρει πρώτα αυτόν που παρήγγειλε το κρασί (σσ : -θα έλεγα, καλύτερα πρώτα αυτόν που το πλερώνει), για να το δοκιμάσει και εάν αυτός συμφωνήσει, τότε σερβίρει και τους υπόλοιπους και ξανασερβίρει τον πρώτο".

Αυτό το τελευταίο, το «εάν αυτός συμφωνήσει», ποτέ μου δεν το κατάλαβα. -Δηλαδή, εάν ΔΕΝ συμφωνήσει ο τύπος, τότε τί γίνεται ? -Ή, ακόμη χειρότερα, εάν δεν συμφωνήσει ποτέ του ? Να του φέρνουν τα μπουκάλια στη σειρά, κι αυτός να λέει «-Σκατά. Δεν συμφωνώ. Φέρε μου άλλο». «-Ξανά σκατά. Και πάλι δεν συμφωνώ. Φέρε το επόμενο».Κι έπειτα κι άλλο κι άλλο κι άλλο, δίχως να συμφωνήσει ποτέ. -Μέχρι πού μπορεί άραγε να πάει αυτό το βιολί ; -Μέχρι ν’ αδειάσει η κάβα ; Επιτρέπεται αυτό ? Εάν επιτρέπεται, θέλω να το κάνω. Στο τέλος, μόλις αδειάσει η κάβα, θα τους πω :
«-Τέρμα, παιδιά, μην κουράζεστε άδικα, δεν έχω ιδέα από κρασιά, άσε που δεν πίνω ούτε στάλα αλκοόλ». Που αληθεύουν δηλαδή, αμφότερα. Εάν μου ζητήσουν το λόγο και ιδίως εάν αξιώσουν να πληρώσω τον υπέρογκο λογαριασμό, θα τους απαντήσω ότι δεν φταίω εγώ εάν τα κρασιά τους είναι όλα ελεεινά και τρισάθλια κατρούτσα. Εφόσον επιμείνουν, θα αγριέψω, απειλώντας ότι θα κουβαλήσω το υγειονομικό : «-Η πετσέτα με την οποίαν σκουπίζατε το λαιμό των μπουκαλιών είχε σκιές και η μύτη του οινοχόου σας ήταν γεμάτη αντιαισθητικά ρινικά τριχίδια και ποιός ξέρει τί άλλες βρωμιές. Είστε αηδιαστικοί λεχρίτες και δεν επιθυμώ να σας ξαναδώ στη ζωή μου. Αντίο!». Και θα φύγω, αφήνοντάς τους να ξαναβουλώνουν όλη τη νύχτα τα ανοιγμένα κρασά, με φελλούς, καψύλλια, επικρουστήρες, βουλοκέρια και τοιαύτα εκρηκτικά κέρατα.

Μέρος Δεύτερο : "ΤΑ ΠΟΥΡΑ"

"Σ’ εκείνο το µικρό διαµέρισµα στο Σόχο, η Τζένη έφτιαχνε ζεστή σούπα και έβραζε πατάτες. Είχαµε φρέσκο ψωµί από τo φίλο µας το φούρναρη, στη γωνία. Καθόµασταν στο τραπέζι και τρώγαµε και µιλούσαµε για τα γεγονότα της ηµέρας, τον αγώνα των Ιρλανδών για την ελευθερία, τον τελευταίο πόλεµο, την ηλιθιότητα των ηγετών της χώρας, την αντιπολίτευση που περιοριζόταν σε ψελλίσµατα, τη δειλία του τύπου. Βέβαια τα πράγµατα είναι διαφορετικά σήµερα, δεν είναι; Μετά το δείπνο, µαζεύαµε τα πιάτα κι εγώ εργαζόµουν. Με τα πούρα µου κι ένα ποτήρι µπίρα"

Ύφεση, λέει. Κρίση, λέει. Φτώχεια, λέει. Δεν ξέρει τι λέει.

Και για τα πούρα υπάρχει, λέει, τελετουργία. Έτσι λέει. Κυκλοφορούν και φυλλάδια, με ειδικές οδηγίες, από τις οποίες ξεχωρίζω τις ακόλουθες :

"Το κόψιμο του πούρου είναι από τα σημαντικότερα σημεία της τελετουργίας του πούρου για έναν καπνιστή. Το κλειστό μέρος του πούρου πρέπει να κοπεί περίπου 3 χιλιοστά" (σ.σ : -αν δηλαδή κοπεί στα τέσσερα χιλιοστά, πάει χαμένο το πούρο ? –Πειράζει να βάλουμε τζιβάνα ?).

"Η «διπλή γκιλοτίνα» είναι από τους πιο εύχρηστους κόφτες" (σσ: όπως θα συμφωνούσαν Λουδοβίκος και Μαρία Αντουανέτα).

"Δεν πρέπει να αφήνετε τη φλόγα να αγγίζει πραγματικά το πούρο" (σσ : -και γιατί παρακαλώ ? -μην τυχόν πάρει φωτιά η κάφτρα ?).

"Περιστρέψτε το πάνω από τη φλόγα για να ανάψει περιμετρικά και ομοιόμορφα" (σ.σ: : -εντάξει, το ξέρω αυτό το κόλπο, από τα κοκορέτσια).

"Αποφύγετε τους αναπτήρες βενζίνης και μακριά από τα κεριά. Ανάβοντας εκεί το πούρο σας καταστρέφονται πολλά από τα αρώματα. Το σπίρτο παραμένει μια πολύ καλή λύση" (σ.σ: -Πετρογκάζι επιτρέπεται ? –Υγρόν Πυρ ? -Φλογοβόλο Automax? –Ναπάλμ ?)

"Μη σβήνετε το πούρο στο τασάκι. Αφήστε το να σβήσει μόνο του" (σ.σ: : -για μαλάκα θα με πέρασες, μάλλον. –Και να το ‘χω να καίει τζάμπα, τζάμπα καίει η λάμπα ?)

"Δεν τινάζουμε τη στάχτη του πούρου συνεχώς όπως εκείνη του τσιγάρου, ούτε όμως την αφήνουμε να είναι συνεχώς ετοιμόρροπη" (σσ: : Οκέυ, υπόσχομαι να μην την ξανατινάξω. Κι ετοιμόρροπη να πεις τη δικιά σου).

Διάβασε τώρα κι αυτό το -κατά λέξη- απόσπασμα από οδηγίες για την επιλογή πούρων και πες μου εάν μόνον εγώ έχω βρώμικο μυαλό :

«Δεν αγοράζουμε ποτέ στα τυφλά. Εξετάζουμε την εμφάνισή τους και προτιμάμε τα λεία, χωρίς πολλά νεύρα και χωρίς κηλίδες. Τα ψηλαφίζουμε και επιλέγουμε τα ελαστικά απορρίπτοντας όσα είναι πολύ μαλακά ή πολύ σκληρά έστω και σε ορισμένα σημεία. Έτσι διασφαλίζουμε καλό και απολαυστικό τράβηγμα».

Ουδέν σχόλιον. Ειδικά ως προς το «απολαυστικό τράβηγμα». Απλώς να επισημάνω ότι το δόγμα «όσο σκληρότερο τόσο καλύτερο», φαίνεται ότι τελικά αποτελεί απλώς περιαστικό μύθο. Εδώ μας το λένε ξεκάθαρα : Ούτε πολύ σκληρό, ούτε πολύ μαλακό. Αν και το δεύτερο είναι ήδη γνωστό, στις κυρίες. Στις καπνίστριες, τουλάχιστον.

Και παρακάτω, οδηγίες για τη μεταφορά των πούρων : «Φυσικά θα αγοράσετε μια πουροθήκη. (σ.σ: -μα φυσικά, φυσικά, μάγος είσαι ? άμεση προτεραιότητα ! τρέχω τώρα !) Υπάρχουν σε διάφορες ποιότητες και για όλα τα μεγέθη (σ.σ: : -για όλα ? –είσαι σίγουρος ?) με χωρητικότητα συνήθως από ένα έως τρία τεμάχια (σ.σ: -ε, μέχρι τρία τεμάχια τη μέρα, καλά είναι, στην ηλικία μας). Ορισμένες είναι εξοπλισμένες με έναν υποτυπώδη υγραντήρα (σ.σ: -να πάλι οι απρεπείς λογισμοί) αλλά είναι μάλλον άβολες στην τσέπη λόγω όγκου (σ.σ: -εξαρτάται, για ποιά τσέπη μιλάμε. Μπορεί η επίδειξη όγκου να αποτελεί και επιδίωξη).

Μέρος Τρίτο: "Ο ΚΑΦΕΣ"

"-Σήµερα το πρωί, για να φτάσω ως εδώ, διέσχισα τους γεµάτους σκουπίδια δρόµους της πόλης σας, αναπνέοντας τη βρωµιά, περνώντας δίπλα από άντρες και γυναίκες που κοιµόντουσαν στο πεζοδρόµιο, στριµωγµένοι ο ένας κοντά στον άλλο, για να αντέξουν το κρύο. Αντί για τον ηχο µιας µπαλάντας, στα αυτιά µου έφτανε µια φωνή: «Ι’m hungrγ, sir...». -Και αυτό εσείς το λέτε πρόοδο; -Επειδή έχετε αυτοκίνητα και αεροπλάνα και χιλιάδες προϊόντα για να µυρίζετε καλύτερα; -Και οι άνθρωποι που κοιµούνται στο δρόµο;"

Και αφού λέει κατεβάσεις τα κρασιά σου και καπνίσεις τα πούρα σου, πρέπει να πιείς κι ένα καφεδάκι. Το ακριβότερο στον κόσμο, οπωσδήποτε. Χίλια ευρώ το κιλό. Αυτό είναι ένας καφές που λέγεται Kopi Luwak ή καφές μοσχογαλής. Η μοσχογαλή είναι ένα φρικτό, σιχαμερό ζώο της Ινδονησίας, σα φυματικό ρακούν ένα πράμα, που πάει και τρώει τους κόκκους αυτουνού του καφέ, αλλά δεν τους χωνεύει και τους χέζει άπεπτους.

Πάνε τώρα από πίσω αυτοί οι πιθηκάνθρωποι, οι Ινδονήσιοι, και μαζεύουν ένα-ένα τα κουράδια (συγγνώμην κιόλας) της μοσχογαλής, απ’ όπου μέσα κάθονται και διαλέγουν τους κόκκους με το χέρι. Οι κόκκοι λέει, έχουν πάρει τώρα ένα ιδιαίτερο άρωμα. Θα ξεράσω. Μου ‘ρχεται. Και αυτό το κάνουν, επειδή ξέρουν ότι υπάρχουν πλούσιες ψωνάρες που θα ζητήσουν να τους σερβιριστεί ο κατά κυριολεξία σκατο-καφές Kopi Luwak. Ανακατεύομαι. Θα με πείραξε το Γκραν κρυ κλασέ Σατώ Ριεσσέκ, του 1453 μΧ, εσοδείας Μωάμεθ Β’, Πορθητή.

"Τον ξέρω τον Ιησού. Δεν πρόκειται να ξανάρθει"