Προσκεκλημένοι

Ο συνεταίρος ήταν διστακτικός.
-Ρε μπας και μεγαλοπιανόμαστε;
-Εμείς, ρε; Λαουτζίκος είμαστε!
-Τότε τί δουλειά έχουμε με τους κυριλέδες;
-Ποιους κυριλέδες, ρε; Λεφτάδες είναι!
-Μαζί πάν’ αυτά!
-Αφού μας καλέσανε κι είπαμε ναι. Θα τ’ αλλάξουμε τώρα, τελευταία στιγμή; Θα μας περάσουν για νούμερα!
-Καλά λες. Τί θα βάλουμε;
-Φόρμα αθλητική. Κάνα κοστουμάκι, ρε! Βραδινό.
-Γιατί υπάρχουν και πρωινά;
-Πω ρε πούστη μου! Ρεζίλι θα γίνουμε με τον καράβλαχο που έμπλεξα! Κάνα μπλε, δεν έχεις;
-Έχω. Το γαμπριάτικο.
-Σου κάνει;
-Αμέεεε! Αφού με ξέρεις. Δράμι δεν έχω βάλει πάνω μου.
-Ναι, αλλά πέρασαν τόσα χρόνια. Μπορεί να έχεις κατσιάσει.
-Ρε, άει στο διάολο. Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα.
-Τί; Δεν έχεις σώβρακο;
-Είναι καμπάνα.
-Το σώβρακο;
-Το παντελόνι. Και με ρεβέρ!
-Φτου! Την πουτσίσαμε!
-Να βάλω ένα μπλουτζηνάκι σένιο που έχω; Θα το παίξουμε άνετοι.
-Ζάρα;
-Όχι ρε! Σιδερωμένο είναι.
-Ρε Μπαρμπαγιώργο! Το μπλουτζήν, Ζάρα είναι;
-Όχι! Ντόλτσε Καμπάνα.
-Ελπίζω ,όχι καμπάνα.
-Ουστ! Φρέσκο. Της μοδός.
-Άντε, ας το παίξουμε άνετοι. Σακάκι έχεις;
-Ναι. Τού κουστουμιού.
-Τού γαμπριάτικου;
-Αμ ποιού; Δεν κάνει; Τζιτζί είναι.
-Μπουφάν δεν έχεις;
-Αμέ! Το τζάκετ το φοιτητικό. Φίνο πράμα.
Σήκωσα το τηλέφωνο.
-Η κυρία Καλημερίδου;
-Μάλιστα. Καλησπέρα σας.
-Ξέρετε, δεν θα έρθουμε.
-Γιατί;
-Σπάσανε τα νερά!
-Πωπώ, κακό που μας βρήκε! Θα προλάβει ο υδραυλικός να τα φτιάξει πριν την δεξίωση;
-Όχι, κυρά μου! Τα δικά μας σπάσανε.
-Α! Πλημμυρίσατε;
-Λούτσα!
-Σα δεν ντρέπεστε!
-Λούτσα, κυρά μου! Με λου. Κουφάλογο είσαι;
-Αγενέστατος είστε. Άντε με το καλό!
-Καλό το λες εσύ αυτό;
-Αγόρι ή κορίτσι;
-Το νερό; Ουδέτερο.
-Το παιδί.
-Ποιο παιδί;
-Αυτό που τού σπάσανε τα νερά.
-Όχι, κυρά μου. Για νερά από σπασμένο σωλήνα μιλάμε.
-Τού σωλήνα είναι;
-Τα νερά; Ναι.
-Όχι! Το παιδί!
Τής το έκλεισα κατάμουτρα.
-Συνέταιρε, ευτυχώς που δεν είχες κοστούμι. Φτηνά τη γλυτώσαμε!