Το αδύναμον ους του Γκάους

Τετάρτη, 30 Ιουλίου 2008, 22:15





-Αγαπάς τα Μαθηματικά πιο πολύ από μένα?
-Φυσικά κι όχι, αγαπούλα!
-Απόδειξέ το!
-Αμέσως! Έστω χ πραγματικός αριθμός……………..
«Τα μαθηματικά είναι η βασίλισσα των επιστημών και η αριθμητική η βασίλισσα των μαθηματικών».
«Δεν είναι η γνώση αλλά η πράξη της μάθησης που προσφέρει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Όταν έχω αποσαφηνίσει και εξαντλήσει ένα θέμα, απομακρύνομαι από αυτό για να βρεθώ στο σκοτάδι».

Όταν τελείωνε ένα παιγνίδι των αριθμών, το εγκατέλειπε. Και το βαριόταν. Αποτέλεσμα: περνούσε μεν καλά με τους αριθμούς του αλλά άφησε σε συρτάρια, αδημοσίευτο, το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών κι ερευνών του. Υπήρξε μέγας ερευνητής. Όπως υπήρξε και κάκιστος πανεπιστημιακός δάσκαλος. Όχι γιατί δεν μπορούσε. Απλώς γιατί βαριόταν. Βαριόταν τους φοιτητές που δεν είχαν ταλέντο, θεωρούσε ότι όσοι είχαν ταλέντο δεν χρειάζονταν δασκάλους και χαρακτήριζε τη διδασκαλία χαμένο χρόνο, ένα υποχρεωτικό κι απεχθές διάλειμμα από τις έρευνές του, τις πολύτιμες, γοητευτικές και προκλητικές έρευνές του. Ομοίως βαριόταν και τους φιλοσόφους. Για έναν κυρίως λόγο: δε γνώριζαν μαθηματικά και δεν μπορούσαν να προχωρήσουν πέρα από την ευκλείδια γεωμετρία.

Γύρω στα 1782,ο δάσκαλος ενός γερμανικού χωριού, επειδή βαριόταν να κάνει μάθημα, θέλοντας να απασχολήσει τους μαθητές του, τους ζήτησε να υπολογίσουν το άθροισμα 1+2+3+...+98+99+100 . Δεν πέρασαν μερικά λεπτά και...

- Κύριε, κύριε!

- Λέγε, Γκάους !

-Τελείωσα κύριε !

-Για να δω τι έκανες.

Ο μικρός Γκάους παίρνει την κιμωλία και αρχίζει να γράφει 1+2+3+...+98+99+100= =(1+100)+(2+99)+(3+98)+...+(49+52)+(50+51)= =101+101+101+...+101+101= =50*101=5050 Ο δάσκαλος εντυπωσιάστηκε και για να δοκιμάσει τις ικανότητές του έξυπνου αυτού μαθητή, του ζήτησε να υπολογίσει το άθροισμα 1+2+3+...+999+1000. Και πάλι μετά από λίγα λεπτά..

-Κύριε, κύριε το βρήκα.

-Τι;

-Αλήθεια ,το βρήκα!
Αυτή η αγάπη του για τους αριθμούς, αυτό το πάθος του για το παιγνίδι, ήταν που δικαιολόγησε ιστορικά το μεγαλύτερό του αμάρτημα.Σωτήριον έτος 1809. Ο Κάρολος Φρειδερίκος ζει με τη σύζυγό του και τα παιδιά τους στο Γκέτιγκεν, όπου έχει αναλάβει καθήκοντα διευθυντή του Αστεροσκοπείου και καθηγητή στο πανεπιστήμιο της πόλης. Μετά τη γέννηση του τρίτου τους παιδιού, η φράου Γκάους ασθένησε σοβαρά. Οι γιατροί μπαινόβγαιναν στο σπίτι. Η κατάστασή της πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Υπηρέτες, γιατροί, νοσοκόμοι, φοιτητές,τα παιδιά ήταν συνεχώς κοντά της. Όλοι ανήσυχοι. Όλοι; Ε, όχι όλοι!Τίποτε δεν μπορούσε να κλέψει τον Κάρολο Φρειδερίκο από τους αριθμούς του. Τίποτε. Έτσι, όταν η υπηρέτρια της οικογένειας όρμησε μες στο γραφείο του για να του ανακοινώσει ότι, είχε πια φτάσει το τέλος, κι η άμοιρη φράου Γκάους θα εγκατέλειπε οσονούπω τον μάταιο τούτο κόσμο, ο κύριος καθηγητής, χωρίς καν να σηκώσει το κεφάλι του από τα χαρτιά του, συνεχίζοντας να γράφει, έστειλε βιαστικό μήνυμα στην ετοιμοθάνατη:

«Α, όχι, όχι! Παρακαλώ, ειδοποιείστε την να περιμένει λίγο! Σε ένα λεπτάκι τελειώνω!».