Malt

Βραδάκι ξεμπέρδευε. Δουλειά σκληρή κι υπεύθυνη. Καλοπληρωμένη, βέβαια, δεν είχε παράπονο. Πάντα έκανε μια ωριαία στάση ,στο μπαράκι δίπλα, πριν καταφύγει στην οικογενειακή θαλπωρή. Και τί θαλπωρή! Με ένα τζάκι να, με το συμπάθειο!
Βάρδια η Ασπασία. Πάντα η Ασπασία. Τη βόλευε αυτό το ωράριο, του είχε πει. Το πρωί έπρεπε να πάει το παιδί σχολείο. Το μεσημέρι να το πάρει, να του βάλει να φάει, να πουν τα καθημερινά. Γι’ αυτό δούλευε απόγευμα. Με το νου της στο κινητό για κάνα μήνυμα απ’ το παιδί.
«Το γνωστό;». Πάντα ρωτούσε, αν και ήξερε καλά πως η παραγγελία δεν θα άλλαζε. Και πάντα χαμογελούσε.
Τίγκα να ήταν το μαγαζί, η Ασπασία σκιζόταν να του το φέρει στο πιτς φυτίλι. Σκέτο, τα παγάκια χώρια. Ήθελε να τα βάζει μόνος. Ένα, δύο, τρία, ανάλογα με τα κέφια του. Κι όταν είχε τα ντέρτια του, κανένα. Το κατέβαζε σκέτο.
Αυτό ήταν το σύνθημα. Πώς στο διάολο το καταλάβαινε η Ασπασία και τσουπ , να σου το δεύτερο. Χωρίς να το ζητήσει. Τί στο καλό; Κρυφοκοίταζε, αν θα βάλει πάγο;
Κι άλλες απορίες είχε για την Ασπασία, αλλά δίσταζε να ρωτήσει. Φερ’ ειπείν. Πώς γινόταν κι είχε αυτό το μισοτελειωμένο χαμόγελο ; Το έβλεπες, πως ήταν κολοβό. Αλλά έπρεπε να προσέξεις πολύ και πολλές φορές. Τουτέστιν να είσαι πελάτης. Κι αν το έπιανες.
«Ε, καλά ρε παράξενε» ,αναρωτιόταν. «Γυναίκα μόνη, με ένα παιδί και στο μεροκάματο. Τί το περίεργο στο χαμόγελο;»
Κι όμως δεν ήταν έτσι. Το ήξερε πως δεν ήταν έτσι. Αυτό το χαμόγελο ήταν διαφορετικό. Επαγγελματικό δεν ήταν. Δεν διέκρινες την προσποίηση. Είχε παίξει πολλά χρόνια μπάλλα. Σέντερ μπακ. Δεν την έτρωγε εύκολα την ντρίπλα.
Ούτε οικειότητα εξέπεμπε. Δεν σου επέτρεπε να υπερβείς ένα όριο. Το οποίο καθόριζε η ίδια κάθε φορά χωρίς να μπορείς να κατανοήσεις γιατί το διαφοροποιούσε.
Μα ούτε και πίκρα ανέδιδε. Η πίκρα δεν κρύβεται. Είναι μαρτυριάρα. Καρφώνεται.
Λύπη; Μπα! Έτσι είναι οι λυπημένες; Χαμογελούν και σου ψιλοφτιάχνουν το κέφι; Μπα!
Τι σκατά χαμόγελο ήταν αυτό; Δεν θα το έβρισκε ποτέ.
«Το γνωστό;» Πρώτη φορά τον ακούμπησε στον ώμο. Και το χέρι της έκατσε εκεί, σα φιλικό άγγιγμα. Ξαφνιάστηκε. «Το γνωστό, Ασπασία. Το γνωστό».
Δεν το τράβηξε αμέσως το χέρι. Το άφησε να γλιστρήσει αργά μέχρι τη μέση του μπράτσου του έως ότου απομακρυνθεί. Δεν κατάλαβε γιατί, αλλά ανατρίχιασε.
Θα πρόσεχε τη συμπεριφορά της στο σερβίρισμα. Καμιά αλλαγή. Ούτε ακόμη κι όταν την κοίταξε παρατεταμένα στα μάτια. Πήγε να της πει κάτι, αλλά δείλιασε. Εκείνη κοντοστάθηκε στιγμιαία, κατάλαβε το δισταγμό του. Σκούπισε αργά ένα αδιόρατο σκουπιδάκι απ’ το τραπέζι και του ευχήθηκε .
«Στην υγειά σου!».
Μήνες περίμενε να ξανανιώσει εκείνο το χέρι. Μάταια.