Down Under

Τα παλιά τα χρόνια, όταν ακόμη ο πλανήτης ήταν πιο μεγάλος -ή εμείς πιο μικροί- και εν πάση περιπτώσει χωρούσαμε όλοι, τα πράγματα ήταν σχετικά απλά. Άγγλοι, Γάλλοι Πορτογάλοι, Βέλγοι, Ολλανδοί και άλλοι, πιο τρανοί και πιο μεγάλοι, δηλαδή οι κοτζαμπασαίοι της υφηλίου, οικοπεδοποιούσαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, καρφώνοντας απλώς μια σημαία στο χώμα και στήνοντας από πίσω ένα κανονάκι, με τέσσερις-πέντε γρεναδιέρους για φρουρά, ώστε μετά να το παίζουν μάγκες. Μια τουφεκιά από τα εμπροσθογεμή μουσκέτα των φαντάρων, ήταν συνήθως αρκετή για να πείσει ακόμη και τον πιο θαρραλέο κάφρο-μάγο φυλής, ότι ο ίδιος ο διάολος έχει πατήσει πόδι στη γή του πατέρα του και καλά θα κάνει να το πάρει απόφαση (ότι του πήρε ο διάολος τον πατέρα). Εάν μάλιστα βρόνταγε και το κανονάκι που λέγαμε προηγουμένως, τότε ο κάφρος έπεφτε στα τέσσερα, ικετεύοντας τον Θεό των μαύρων («τον καλό συχώρεσε Γουίλ και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη»).

Παράδειγμα : Σε λένε κάπταιν Κουκ. Κούκ λέω, όχι Χούκ, δεν θα μιλήσουμε για τον Πήτερ Παν. Όχι σήμερα. Σε λένε κάπταιν Κουκ κι εκεί που κόβεις τις βόλτες σου στα ζεστά, φιλόξενα και ιαματικά νερά του νότου, πας και πέφτεις –πού λές;- πάνω σε μια ήπειρο. «-Ώπα!», λες, «ανακάλυψα μια ήπειρο». Όχι ρε τη Βόρεια Ήπειρο, καμμία σχέση, αυτήν την ανακάλυψε αργότερα ο Χρήστος Ιακώβου, που μας γέμισε επίχρυσα μετάλλια και μας έκανε ανθρώπους. Για την Αυστραλία λέμε τώρα. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι την είχαν ανακαλύψει πριν από τον Κουκ οι Ολλαντέζοι, αλλά –για βάστα ρε αδελφέ- εγώ δεν βλέπω καμμιά Ολλαντέζικη σημαία εδώ πάνω, άρα ? –Άρα τι ? -Άρα, εγώ την ανακάλυψα πρώτος, άρα δική μου είναι η Ήπειρος. Εντάξει, ό,τι πεις εσύ καπετάνιο, με γειά σου και καλοφάγωτη.

Γυρίζει πίσω στην πατρίδα ο Κουκ, τονε φωνάζει ο Βασιλιάς -ο Γεώργιος ο Νούμερο τρία ήταν τότε, μεγάλο νούμερο- για να του πεί ο θαλασσόλυκος τα καθέκαστα. Μπαίνει στο Μπάκιγχαμ ο Κουκ, υποκλίνεται κι αναφωνεί «-God Save the Queen». Στο σημείο αυτό, να πούμε ότι οι Εγγλέζοι –και Βασιλιά να έχουνε, και πάλι- “God Save the Queen” εύχονται, το πιάσατε, έτσι ? Λοιπόν, κάνει πως δεν άκουσε ο Γεώργιος-ίσως και να κολακεύτηκε κιόλας- και τον ρωτάει τον Κουκ :
«-Για πες μας ρε Μάστερ εντ Κομμάντερ, τι ωραία μας φέρνεις από το ταξίδι σου ?». --Σας φέρνω, λέει ο Μάστερ, κάνγκουρες μαρσιποφόρους και κοάλα στρουμπουλά, κορκοδείλους έξι μέτρα –με το συμπάθειο κιόλας- τον Διάολο της Τασμανίας αυτοπροσώπως, τον φημισμένο ορνιθόρυγχο -μισό κάστορα/μισή πάπια- κάτι σαύρες σαν γουρουνόπουλα…»
«-Ώπα, ώπα, κάπταιν, άραξε !», τον κόβει ο Μεγαλειότατος, «δεν θέλω ν’ ανοίξω pet shop για ψυχανώμαλους, χρυσάφι θέλω. Ωρέ γκιαούρη, χρυσάφι βρήκες καθόλου, όπως ο Κολόμπος ?» Τα μασάει ο Πλοίαρχος, μα-μου-σου-του, «-ε, τότε άντε χέσε μας καημένε», του ξηγιέται κι ο Βασιλιάς και τον ξαποστέλνει για ένα ακόμη ταξίδι, αυτή τη φορά στη Χαβάη. Εκεί, ο Κουκ βολεύτηκε, άνοιξε και μια αλυσίδα από Cook Shops (από τότε υπάρχουν αυτά), αλλά επειδή πουλούσε σκάρτο πράγμα στους ιθαγενείς (τα ανοξείδωτα σκούριαζαν από το πρώτο πλύσιμο στο πλυντήριο πιάτων), τελικά τον σιχάθηκαν οι Χαβανέζοι και τον καθαρίσανε σαν αυγό τον Κάπτεν. Αλήθεια σου λέω. Τον καθάρισαν με ψιλόφλουδο καθαριστή και κόφτη Julienne, τρία σε ένα, 19,95 €, από το ίδιο του το εμπόρευμα. Βλέπεις, τότε δεν υπήρχε και Μαγκάρετ 5-0 για να τον σώσει. Πάει κι ο Κουκ, αλλά τουλάχιστον έμειναν πίσω του τα Cook Shops, έργο ζωής, να παίρνουμε και κάνα βιβλίο μαγειρικής του Παρλιάρου, να ξεστραβωνόμαστε, εμείς οι διαβαστεροί.

Για βάστα όμως, κάτι λέγαμε πριν. Σωστά, έχει μείνει πίσω, παρατημένη στην Αυστραλία, η βρετανική σημαία να σαπίζει στον ιστό της. Ώσπου μετά από κάμποσα χρόνια, κάποιο τζιμάνι θυμάται ότι έχουν και μια ήπειρο στην καβάτζα και σου λέει «-βρε, μήπως να την αξιοποιούσαμε κάπως ;». Βρε, να την αξιοποιήσουμε, αλλά ποιό κορόϊδο θα πάει να μείνει εκεί χάμω, που τα κουνούπια είναι σαν μπεκάτσες, τα ποντίκια σαν αρνιά, τα μυρμήγκια σαν ανθρώποι κι αν τύχει και δεις μπροστά σου νύχτα κάναν Αμποριτζίνο κάφρο θα σου κοπούν τα ήπατα ? Έλα μωρέ, σιγά, θα στείλουμε εθελοντές. Ανθρώπους με όρεξη για περιπέτεια, φυσιολάτρες, μοντέλα, γυμναστές, κυριλέ δημοσιογράφους, τύπους απ’ αυτούς που κάνουν σκί και solarium στην Αράχωβα, αλεξίπτωτα παρά πέντε και παρά τσακ, bungee jumping, τσιγαριλίκια πάνω στην καμινάδα και λοιπά extreme sports. –Ξέρεις πόσοι τέτοιοι μαλάκες υπάρχουν ? –Σύμφωνοι, αλλά τί να τους πούμε, για να τους δελεάσουμε να πάνε ? –Να τους πούμε, να τους πούμε, τί να τους πούμε ? –Το βρήκα! Να τους πούμε ότι θα παίξουν στο «Survivor», ναι, αυτό να τους πούμε. Στο «Survivor», με τον Μαρκουλάκη, γνωστό και ως «ο Άμλετ που κατάπιε το δόντι του».

Έτσι τους είπαν λοιπόν, αλλά και πάλι κανείς δεν τσίμπησε. Θες επειδή δεν συμπαθούσαν τον Μαρκουλάκη –προτιμούσαν τον παλιό-καλό Γρηγόρη, επί Θρασκιάς-, θες επειδή φοβόσαντε μην τους κάνουν ιμάμ και μαμ οι ιθαγενείς, κανείς δεν κόταγε να μπει στο καράβι για Αστράλια. Οπότε, σου λένε κι οι υπεύθυνοι παραγωγής, «δεν θα παίζουμε τώρα, μπάσε μέσα με το ζόρι καμμιά χιλιοστή καταδίκους και στείλτους εκεί χάμω, να τελειώνουμε». Κι έτσι έγινε, πράγματι. Οπότε, οι πρώτοι έποικοι της Αυστραλίας ήταν η αφρόκρεμα των λονδρέζικων φυλακών. Καταλαβαίνεις για τι λουλούδια μιλάμε. Καταλαβαίνεις επίσης, ότι -ανθρωπολογικά εάν το δούμε- το θεμελιώδες γονίδιο των Aussies δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Από την άλλη πλευρά, κάποιος θα αντέτεινε ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο και τούμπαλιν. Συμφωνώ, αλλά μόνο ως προς το τούμπαλιν.

Τέλος πάντων, τί μας νοιάζει εμάς ? Εκτός και αν έχεις κάνα μπάρμπα εστιάτορα στο Μέλμπορν ή στο Μπρίσμπάϊν, άντε και στο Σίντνυ σου λέω εγώ (θα πρόσεξες ασφαλώς την αυστραλιανή μου προφορά, μάϊτ, τύφλα να ΄χει ο Κροκοδειλάκιας, εμ τί κάναμε τόσα χρόνια στην Καμπέρα ;) απ’ αυτούς που φεύγανε καραβιές ολόκληρες, το ’50, ’60, για να μην ξαναγυρίσουνε ποτέ, κατά τα λοιπά η Αυστραλία κείται μακράν. Οπότε, κακομοίρη μου, τζάμπα έκατσες και διάβασες όλα τα παραπάνω. Όπως τζάμπα θα διαβάσεις και όλα τα παρακάτω, ειδικά εάν είσαι σαν την Λούκραινα και στο σπίτι σου κρύβεις απαγορευμένους από χρόνια δίσκους 45 και 33 στροφώνε, με αξέχαστες επιτυχίες του Φίλιππα Νικολάου, του Τόνη Βαβάτσικου, του Χούλιο Ινγκλέσιας και της Πόπης Αστεριάδη-θα κάψω για χάρη σου/ και το φεγγάρι/σκληρό μου αγόρι/σκληρό παλικάρι. Μωρέ, κάψε και τη γούνα σου, εμένα μην κάψεις μόνο.

Για τους ΑC/DC μιλάμε τόση ώρα, εάν δεν το κατάλαβες, που δεν το κατάλαβες και με το δίκιο σου. Έρχονται λέμε, στις 28 Μαϊου. «-Σιγά μωρέ, τους γέροντες», λέει ο γνωστός, μην πω τί. Καλά. Εσύ άκου Μαντόνα, που είναι και συνομήλικη της Καλομοίρας Σαράντη. Μια ζωή Μαντόνες και Καλομοίρες άκουγες, για αυτό βγήκες έτσι όπως βγήκες. Συνεχίζω.

Οι AC/DC στην πραγματικότητα δεν είναι Αυστραλοί. Τόσο τ’ αδέλφια Angus και Μalcolm Young, όσο και o σχωρεμένος Bon Scott, ήταν γεννημένοι Σκωτσέζοι, μετανάστες down under. Με Αυστραλέζικη κουλτούρα (???) –και αυτό είναι που μετράει -, αλλά πάντως όχι Αυστραλοί, πλην του αρχικού ντράμερ, του σκύλου του Phil Rudd -που αυτός οπωσδήποτε βάσταγε από βαρυποινίτη του 18ου αιώνα- και του μπασίστα Μark Evans Αυτοί οι τύποι, σκέτοι φωστήρες στο σχολειό (σημαιοφόροι και παραστάτες, όλοι τους), έσμιξαν το ’74 κι έφτιαξαν ένα από τα καλύτερα εξαγώγιμα προϊόντα της Αυστραλίας.

«Riff Raff», 1978. Λεπτομέρεια: Ο τρελλο-Angus, εδώ εικοσιτριών χρονών, κουβαλάει στην πλάτη μέχρι και την μαθητική του τσάντα. Μελετηρό παιδί. Και με εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις : Σε κάθε συναυλία έχανε πάνω από δύο κιλά, με την τρεχάλα που έριχνε. Εάν ζύγιζαν ενενήντα κιλά μαζί με τον αδελφό του, είναι ζήτημα.

Τους AC/DC δεν μπορείς να τους κατατάξεις σε ορισμένο μουσικό ρεύμα. Οπωσδήποτε, δεν ανήκουν στην metal σκηνή, αν και έχουν (και) τέτοιο κοινό. Κάτι «διανοούμενοι», απ’ αυτούς που δεν καταδέχονται ν’ ακούσουν -στα φανερά- κάτι λιγότερο ποιοτικό από Zappa, συνήθως απέρριπταν το συγκρότημα, λόγω του παιδαριώδους στίχου. Πράγματι, οι AC/DC είναι –πάντα ήταν- οι «Τοτοί» του ροκ. Τα αλητόπαιδα-φαρσέρς του τελευταίου θρανίου. Ο φόβος και ο τρόμος των καθηγητών. Τουλάχιστον, δεν υποδύθηκαν κάτι περισσότερο απ’ αυτό που εξαρχής δήλωναν. Ο Angus, δεν αποχωρίστηκε ποτέ, μέχρι και σήμερα (στα 54 του, πλέον), την στολή γυμνασιόπαιδου, ατραξιόν και σήμα κατατεθέν του γκρουπ. Ας πούμε ότι οι AC/DC δεν είχαν το υπόβαθρο για να περάσουν τα οργουελικά μηνύματα των Floyd, χτίζοντας και γκρεμίζοντας τοίχους και προβάλλοντας παιδικούς εφιάλτες. Ούτε ανέλαβαν τον ρόλο του υπερασπιστή των μαθητικών δικαιωμάτων. Παρέμειναν οι ίδιοι στο θρανίο, κρατώντας για τον εαυτό τους τον –λιγότερο απαιτητικό, αλλά ίσως τελικά και πιο αυθεντικό- ρόλο του άτακτου μαθητή, απλώς βάζοντας πινέζες στην καρέκλα του δασκάλου και τσιμπολογώντας τα μπούτια της διπλανής τους.

«It's A Long Way To The Top If you wanna rock'n'roll», Φεβρουάριος 1976 : Οι AC/DC αναπολούν την πατρίδα και μπάζουν γκάϊντες στο σκηνικό, στην Swanston Street της Μελβούρνης.

Εδώ δεν υπάρχουν υψηλά νοήματα και δύσπεπτοι συμβολισμοί. Ούτε χρειάζεται, άλλωστε. Υπάρχει μόνον ακατέργαστος ηλεκτρικός ήχος, σε εξωφρενική ένταση κι ένας hard boogie ρυθμός που σε κάνει να κουνάς τον κώλο σου, όσο χοντρός και να ‘ναι. Γι αυτό, οι AC/DC αρέσουν σε όλους. Καλά, είπαμε, εκτός απ’ αυτούς/αυτές που κρύβουν Φίλιππο Νικολάου στα σπίτια τους.

«You Shook Me All Night Long» : 1980. Tη σκυτάλη, από τον πεσμένο Bon Scott. παραλαμβάνει ο Brian Johnson. O Scott δεν θα ξανασηκωθεί ποτέ. Το album, το "Βack in Black" είναι μαύρο, για πάρτη του.

Ξέρω τί θα πεί τώρα ο γνωστός, μην πω τί. Αφού οι AC/DC δεν είναι Αυστραλοί, γιατί μας τα ζάλισες με την Αυστραλία ? Θα σου πώ : -Αφ' ενός πεθύμησα την εποχή που έπλενα πιάτα στην Καμπέρα, αφ'΄ετέρου, σάμπως είχε ο Κουκ καμμιά σχέση με την Αυστραλία ?