Η μπουτίκ, η βιτρίνα και το βλέμμα του Λαμόγιου

Ξένε, εάν τυγχάνεις Ολυμπιακός από τους πολλούς, κάνε μεταβολή και δρόμο, όπως είσαι. Αυτό το μέρος δεν είναι για σένα. Εάν ωστόσο επιμένεις να διαβάσεις, πάρε προληπτικά δυό τρία υπογλώσσια και δες καλού-κακού και ποιά νοσοκομεία εφημερεύουν, διότι μπορεί να τα χρειαστείς, στην πορεία.

Λοιπόν, τα παλιά τα χρόνια, κάπου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70, ίσως και λίγο πιο πέρα, ο μέσος Έλληνας μπαμπάς παρακολουθούσε προσεκτικά το πανωχείλι του γιόκα του, πότε θ’ αρχίσει να ιδρώνει το πρώτο χνούδι, ώστε να τον πάρει και να τον οδηγήσει σηκωτό –είτε ο ίδιος είτε ένας μπάρμπας- σε καμμιά πουτάνα στη Φυλής, όχι τόσο για να ξεφορτώσει το αγόρι, όσο για να επιβεβαιωθεί και με τη βούλα ότι είναι κανονικό και δεν θα το δούμε αύριο σε κάνα μπαλέτο του Rio de Janeiro, να κάνει την πρίμα κουνίστρα, με καστανιέτες στο χέρι και με φτερά φλαμίνγκο/παγωνιού, στο κεφάλι και στον κώλο.

Στα χρόνια τα δικά μας, ο μέσος Έλληνας μπαμπάς, πιο βιαστικός, δεν περιμένει καν να δει υποψία μουστακιού. Δεν χρειάζεται, άλλωστε. Μόλις το αγοράκι πάει δύο-τριών χρονών, το αποσπά διά της βίας από τα παιχνιδάκια του, το βουτάει, το δένει σα σαλάμι στο καρεκλάκι του πολυμορφικού, με τ’ αυτοκόλλητο στο πίσω παρμπρίζ «Baby on Board» (το οποίο σε απλά ελληνικά σημαίνει “είμαι καρπερός εγώ-όχι, παίζουμε”) και το πάει γραμμή στη μπουτίκ του Ολυμπιακού, εκεί κάτω στην πλατεία Αλεξάνδρας, εάν έχεις υπ’ όψιν σου, να του αγοράσει τη φανέλα του Ντουντού ή του Διόγο ή του Τζόρτζεβιτς ή του επίμονου κηπουρού Ralph Fiennes/Νικοπολίδη ή του αλλουνού, του γιού της βυζαροκωλαρούς της Μόνικας Μπελούσαινας (-αλήθεια, σα να σίτεψε αυτή ή εμένα μου φαίνεται ;) ή -έστω- του Βασιλάκη του Γκαγκάτση, τη φανελα λέω, ενός τέλος πάντων εκ των μεγάλων παιχταράδων του Θρύλου, που μας κάνουνε περήφανους, τόσα χρόνια τώρα, με όλους τους τίτλους στη σειρά, που άμα τους έβγαζες το πετσί, θα έφτιαχνες ίσαμε είκοσι Τσέστερφιλντ καναπέδες τριπλούς και έως δέκα μπερζέρες ίδιο σχέδιο, να γεμίσεις μία έκθεση επίπλου. Εντάξει ο Βασίλης τα κρέμασε πιά τα παπούτσια του, αλλά δεν έχει σημασία, οι σημαίες παραμένουν σημαίες και να μην είμαστε επιλήσμονες.

Έτσι, μεσ’ απ’ αυτή τη μυσταγωγική διαδικασία, ο πιτσιρικάς λαμβάνει το χρίσμα και γίνεται άντρακλας, πρώτος μάγκας και αρχιδαράς, ο γαμιάς της γειτονιάς, δηλαδή Θρύλος ρε παιδί μου, Ολυμπιακάρα, πώς το λένε ; Έχει κεφαλαιώδη σημασία να το κάνεις το παιδί Ολυμπιακό όσο ακόμη είναι μωρό, διότι άπαξ κι αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους και πάει ο γιός σου σχολείο και μπλέξει με τίποτα σκατοπαρέες, χανούμια, βάζελους, δεν ξέρω και ‘γω τί και τον ξεμυαλίσουνε με παραμύθια, πάει μεγάλε, το ‘χασες το τραίνο και μετά θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις. Τρέμει σαν το ψάρι ο κάθε γαύρος, μην έρθει καμμιά μέρα το βλαστάρι του από το σχολείο και του δηλώσει βάζελος. Γι αυτό και παίρνει τα μέτρα του, από νωρίς. -Μαλάκας ήτανε, νομίζεις, ο Μουράτ ο Β΄, που άρπαζε τα καλύτερα παιδιά από μικρά, ώστε να τα εξισλαμίσει ; Έτσι είν’ αυτά τα πράγματα. You can't teach an old dog new tricks, λένε οι Εγγλέζοι, κι έχουν δίκιο, διότι άπαξ και το κουτάβι γίνει μούργος, τράβα εσύ μετά να το διδάξεις αυτά που θα έπρεπε να έχει μάθει από νωρίς. Δεν γίνεται, τελεία και παύλα.

-Tί πράγμα ; -Εάν είμαι λίγο αντι-Ολυμπιακός ; Όχι μωρέ, πώς φαντάστηκες κάτι τέτοιο ; Φυσικά και είμαι αντι-Ολυμπιακός και όχι λίγο, αλλά πολύ. Στοιχειώδες καθήκον μου, ως συνειδητοποιημένου πολίτη αυτής της χώρας, είναι να είμαι αντι-Ολυμπιακός. Και μη φανταστείς βέβαια ότι έχω κάτι εναντίον της ομάδας αυτής καθαυτής, παικτών, προπονητών, διοικήσεων κλπ. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι, τη δουλειά τους κάνουν και την κάνουν και πολύ καλά, μάλιστα. Τους βγάζω το καπέλο, όπως και σε κάθε επαγγελματία που πασκίζει για την επίτευξη των στόχων του. Το πρόβλημα έγκειται αλλού και είναι πολύ πιο βαθύ από μερικά δερμάτινα βεριτάμπλ πέναλτυς και μερικές κούπες παραπάνω απ’ ότι κανονικά θα έπρεπε, στις προθήκες ενός συλλόγου.

Έχουν δίκαιο οι Ολυμπιακοί, όταν διατείνονται ότι ο Θρύλος δεν είναι ομάδα, αλλά ιδέα. Και μάλιστα, θα συμπλήρωνα, είναι και κάτι περισσότερο. Ένα ολόκληρο κοινωνικό φαινόμενο/ρεύμα, σε πλήρη εξέλιξη. Όταν ο κοινωνιολόγος του μέλλοντος θα σκύψει πάνω από την ιστορική περίοδο που διανύουμε, θα μείνει έκπληκτος από την σχεδόν απόλυτη ταύτιση μεταξύ των εννοιών «Νεοέλληνας» και «Θρύλος». Και θα συμφωνήσουμε, υποθέτω, ότι ο όρος «Νεοέλληνας» ενέχει κατά βάσιν απαξιωτικό περιεχόμενο, όπως ακριβώς ο όρος «δημόσιος υπάλληλος».

Λοιπόν, Ο ΜΕΣΟΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΘΡΥΛΟΣ, πάει και τελείωσε. Το τί εστί «Μέσος Νεοέλληνας», προφανώς το αντιλαμβανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι, πλην –εύλογα- του ιδίου του Μέσου Νεοέλληνα. Το λεγόμενο Ολυμπιακό φρόνημα εμφανίζει εξαιρετική διείσδυση, σε όλους τους φλοιούς της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ενώ έχει ήδη προ δεκαετιών καταρριφθεί ο μύθος, ότι ο Ολυμπιακός είναι τάχα η ομάδα των λαϊκών τάξεων. Σε κάθε περίπτωση, άνω του ημίσεως του ελληνικού πληθυσμού δηλώνει/αισθάνεται Ολυμπιακός, γεγονός άλλωστε για το οποίο μονίμως κορδώνεται η ίδια αυτή πλειοψηφία. Στατιστικά, οι έξι στους δέκα Έλληνες είναι Ολυμπιακοί, αλλά οι πραγματικές πιθανότητες να έπεφτες πάνω σε Ολυμπιακό, εάν -ως υπόθεση εργασίας- ερευνούσες ένα αξιόλογο δείγμα Νεοελληναράδων, θα ήταν δραματικά μεγαλύτερες, αφού ο Νεοελληναράς συνήθως προσελκύεται από τον Θρύλο, όπως ακριβώς η χεζόμυγα από μια φρέσκια υπερμεγέθη κουράδα δυσκοίλιου Αλβανού, στην πυλωτή της υπό ανέγερσιν οικοδομής όπου αυτός σοβατίζει.

Οι γαύροι είναι άνθρωποι με κοινό εν πολλοίς κοινωνικό και ψυχολογικό προφίλ. Δεν έχει καμμία απολύτως σχέση το μορφωτικό ή οικονομικό επίπεδο και μην μπερδεύεσαι. Μπορεί να είναι από εφοπλιστές μέχρι εργάτες και από προφέσσορες/πρυτάνεις μέχρι αποτυχόντες του δημοτικού. Μπορεί να είναι ο,τιδήποτε. Κατά βάσιν βέβαια, ως γνωστόν, είναι επιστήμονες, τουλάχιστον οι της θύρας 7.

Οι γαύροι παραμυθιάζονται πανεύκολα ή τουλάχιστον πολύ πιο εύκολα από τον μέσο οπαδό οποιασδήποτε άλλης ελληνικής ομάδας, με εξαίρεση τους Παοκτζήδες (οι οποίοι, άλλωστε, δεν είναι παρά οι Ολυμπιακοί του Βορρά, tale quale). Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι γαύροι είναι οι μόνοι ικανοί να κάτσουν με τις ώρες μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες τους, παρακολουθώντας με ευλάβεια δύο βαρειά νοητικά καθυστερημένους τύπους, που κάνουν τον Κάτμαν να δείχνει μπροστά τους ιδιοφυής, με εγκέφαλο προφανώς διαλυμένο από μακροχρόνιες σνίφες βενζινόκολλας, να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ακατάληπτα μουγκρητά και να βάζουν βίντεο με τα γκολ του "Θρύλε Θεέ μου-Ολυμπιακέ μου". Καμμιά άλλη ομάδα δεν διαθέτει εκπομπή τόσο ευρείας απήχησης, διότι -πολύ απλά- κανείς οπαδός άλλης ομάδας δεν θα ανεχόταν ένα τόσο τραγικό θέαμα.

Και επειδή οι γαύροι παραμυθιάζονται εύκολα, χειραγωγούνται ακόμη πιο εύκολα, μέσω της άνω εκπομπής, καθώς και της πατσαβούρας που ακούει στο όνομα «Πρωταθλητής» (πες μου ποιος είναι ο εκδότης σου, να σου πώ ποιός είσαι). Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, με πόση ευκολία περνάει η εκάστοτε γραμμή της διοίκησης προς τα κάτω και πόσο αδιαμαρτύρητα σκύβουν όλοι τους το κεφάλι όταν μιλάει ο Πρόεδρος.

Οι γαύροι, στην πλειοψηφία τους, είναι κακομαθημένα σκατόπαιδα. Ανώριμα, που δεν ανέχονται την ήττα και όταν αυτή έρχεται αντιδρούν ως αυτό που είναι : Σκατόπαιδα. Και βέβαια, είναι και συλλέκτες. Αυτό είναι ίσως το πλέον θεμελιώδες χαρακτηριστικό τους. Αναπνέουν για τη στιγμή που θα προσθέσουν έναν ακόμη τίτλο στο ένδοξο παλμαρέ τους. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε το μέσον ούτε η διαδικασία παρά μόνον η ιστορική καταγραφή/πίστωση του κατάστιχου των διακρίσεων με μια ακόμη τέτοια. Δεν διστάζουν άλλωστε να το ομολογήσουν με κυνισμό, ότι το μόνο που μετράει είναι το «τί θα γράψει η ιστορία».

Το παραμύθι με τους «λεβέντες-παιδιά του Πειραιά» έχει τελειώσει εδώ και τριάντα χρόνια. Το ασπρόμαυρο νοσταλγικό σκηνικό, με φόντο το παλιό Καραϊσκάκη, με Μουράτηδες, Ρωσσίδηδες, Μπέμπηδες, Σιδέρηδες και με μουσική υπόκρουση τη φωνή της Μελίνας, αφορά μια άλλη ομάδα, τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Άλλο Ολυμπιακός Πειραιώς, άλλο Θρύλος. Ο Θρύλος είναι μεταγενέστερη κατασκευή, ένα αυθαίρετο αρχιτεκτονικό εξάμβλωμα που ξεκίνησε να το χτίζει ο Νταϊφάς στις αρχές του ’80.

Μια φορά, το ’83 νομίζω, έπαιζε τελευταία αγωνιστική ο Θρύλος στο Καραϊσκάκη με τη Δόξα Δράμας. Αδιάφορο παιχνίδι, αφού το πρωτάθλημα το είχε ήδη εξασφαλίσει ο Θρύλος, από πριν. Ήταν όμως βλέπεις ο Αναστόπουλος διεκδικητής του Χρυσού Παπουτσιού και ήθελε ένα γκολ για να το πάρει. Ξεκινάει το ματς, ψόφιος ο μουστάκιας. Είδε και απόειδε ο διαιτητής, σφυράει πέναλτυ, να το βάλει ο κοντός να τελειώνουμε. Μη ρωτήσεις τώρα τί είδους πέναλτυ. Ολυμπιακίσιο, αυτό αρκεί. Παίρνει φόρα ο Αναστό, σουτάρει, πάρτο κάτω το περιστέρι. Νεκρό. Δεύτερο ημίχρονο. Ακόμη πιό ψόφιος ο κοντός. Ξαναείδε και απόειδε ο διαιτητής, ξανασφυράει πέναλτυ. Και πάλι μη ρωτήσεις τί είδους πέναλτυ. Ξαναπαίρνει φόρα ο Αναστό, ξανασουτάρει, αλλά την μπαλιά την τρώει στ αρχίδια ένας φουκαράς που πούλαγε «μαντολάτο-πασατέμπο-έλα παιδιά!», από πίσω, στην 7. Πέφτει κάτω ο μεροκαματιάτης και βαστάει τα’ αχαμνά του, μουγκανίζοντας σαν το μοσχάρι. Πέσανε κάτω μαντολάτα, πασατέμποι, μια τραγωδία. Περνάει η ώρα, γκολ δεν μπαίνει. Ξανα-ματα-είδε και απόειδε ο διαιτητής, ξανα-ματα-σφυράει πέναλτυ. Α, μπράβο, δεν ρώτησες τί είδους πέναλτυ, μαθαίνεις σιγά-σιγά. Να γελάνε τα τσιμέντα, τέτοιο πέναλτυ. Ξανα-ματα-παίρνει φόρα ο Αναστό, ξανα-ματα-σουτάρει, γκόλ. Το πήρε το χρυσό παπούτσι ο Αναστό. Όσο για τον φουκαρά τον μαντολάτο, ήρθε φορείο και τον πήρε και όπως τον απομάκρυναν ήταν από πίσω ο Τσουκαλάς -πιτσιρικάς τότε- να χοροπηδάει σαν τη μαϊμου και να του ουρλιάζει χαιρέκακα του τραυματία «άντε γειά ρε, άντε γεια!». Όπως στα λέω. Έπειτ’ απ’ αυτό, άλλο παιδί δεν έκανε ο κακομοίρης ο πασατέμπος και ίσως καλύτερα, διότι είχε ήδη πέντε.

Την οικοδομή του Νταϊφά, την παρέλαβαν ημιτελή οι Κοσκωτάς και Σαλιαρέλης και τελικά την παρέδωσαν, στα μπετά ακόμη και με σοβαρά δομικά προβλήματα, στον εθνικό εργολάβο Ρόκκο –χωρίς τ’ αδέλφια του-, ο οποίος τη σήκωσε σε ουρανοξύστη, ισοπεδώνοντας κάθε παράγκα της περιοχής, πλήν βέβαια της δικής του. Ο αντίλογος, ότι δηλαδή το ξεπάτωμα του αθλήματος το είχαν ξεκινήσει πρώτοι οι Βαρδινογιανναίοι, δεν ενδιαφέρει εδώ χάμω. Διότι δεν μιλάμε για το ποιος έκανε πρώτος ή τα μεγαλύτερα εγκλήματα, μιλάμε για την αντίδραση της κοινής γνώμης στα εγκλήματα αυτά. Και η αντίδραση του «Λαού του Θρύλου» είναι όχι απλώς ενθαρρυντική, όχι απλώς προτρεπτική, αλλά απαιτητική/επιτακτική : -Πρόεδρε κάνε ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να έρθει ο τίτλος στο λιμάνι. Έτσι γαλουχήθηκε μια γενιά ολόκληρη πιτσιρικάδων, που μετά έγιναν κι αυτοί πατεράδες και πέρασαν το ίδιο μήνυμα στα παιδιά τους, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. «-Μπαμπά, με κοροϊδεύουν στο σχολείο ότι ο Θρύλος πήρε πέτσινο πρωτάθλημα». «-Δεν πειράζει παιδί μου, από τη ζήλεια τους τα λένε, εσύ να τους πεις ότι σημασία έχει τί θα γράψει η ιστορία».

Τί θα γράψει η ιστορία. ‘Εχουν την ψευδαίσθηση ότι η αληθινή ιστορία γράφεται σε μια αράδα, εγχάρακτη σε κάποια μπρούτζινη πλακέτα, πχ. «ΟΣΦΠ –Νταμπλούχος 2008-2009». Κούνια που σας κούναγε. Η ιστορία, χαϊβάνια, καταγράφει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, έως και τις πλέον ασήμαντες λεπτομέρειες. Ανθρωπάκια-διαιτητάκια, πιό μικρά σε μέγεθος από τους Λιλιπούτειους του Γκιούλιβερ, πέρασαν στην ιστορία ακριβώς εξαιτίας σας. Κατέστησαν «αλήστου μνήμης», χάρη σε σας, ειδάλλως κανείς δεν θα τους θυμόταν σήμερα. Η ιστορία έχει μνήμη ελέφαντα. Το εάν εσείς έχετε επιλεκτική, είναι άλλο ζήτημα.

Τί θα γράψει η ιστορία. Αυτό μετράει μόνο. Η λογική αυτή εξαπλώθηκε στη νεοελληνική κοινωνία σαν γάγγραινα. Η κότα έκανε τ’ αυγό ή το αυγό της κότα ; Εννοώ, ήταν η νοοτροπία των Ολυμπιακών που διαχύθηκε σταδιακά προς πάσα κατεύθυνση ή απλώς ο μέσος γαύρος κατέστη –λόγω ιδιοσυγκρασίας- ο ιδανικός υποδοχέας και ξενιστής μια ήδη υποβόσκουσας άρρωστης αντίληψης ; Όπως και να έχει το πράγμα, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ακρωτηριάσει το μολυσμένο μέλος, πριν να είναι πολύ αργά. Στο τέλος, όλοι πιά νοιάζονταν μόνο για το τι θα γράψει η ιστορία. Μετάλλια θέλαμε ; Φέρναμε κάμποσους Αλβανούς, τους ντοπάραμε σαν άλογα και να ΄σου τα μετάλλια. Η ελληνική ομάδα άρσης βαρών από τις καλύτερες στον κόσμο. Το έγραψε η ιστορία. Ναι, καλά, για δες τι γράφει ΤΩΡΑ η ιστορία, γι’ αυτήν την βρώμικη ιστορία. Ο Κεντέρης, ο "μεγάλος λευκός". Το έγραψε η ιστορία. Μόνο που δεν ήξερε να οδηγεί σκουτεράκι και έπεσε το παιδί και χτύπησε το γόνα του και το κλαίει η νόνα του. Εμ, η άλλη η συνεπιβάτις, που ξουριζόταν κόντρα με γαλλική φαλτσέτα και κατουρούσε όρθια ; Άλλος "μεγάλος λευκός" αυτή. Ειρηνικός ωκεανός καταντήσαμε, από τους πολλούς μεγάλους λευκούς. Αυτοί πήρανε στρατιωτικά γαλόνια, βενζινάδικα, άδειες ΟΠΑΠ, φράγκα, ό,τι θες. -Εμείς τι πήραμε στο τέλος-τέλος ; -Θες να σου πώ ή να σου δείξω ; Να τους πιάσουμε όλους αυτούς, έναν-έναν, ώστε να δούμε τί θα γράψει τελικά ΓΙΑ ΜΑΣ η ιστορία ;

Και στο τέλος, γίναμε όλοι Ολυμπιακάρες. Αναίσθητοι, ανάλγητοι, μόνο να κλέψουμε τη νίκη θέλουμε, αυτό μόνο. Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω, κι όλοι οι άλλοι να ‘πα να γαμηθούνε, που ΄λεγε και «το Γουρούνι», για όσους έχουν υπ’ όψη τους. Σωστά το είχε θέσει το Γουρούνι. Σε μια πρόταση ενσωμάτωσε ολόκληρη τη φιλοσοφία του Νεοελληναρά. Ο Ολυμπιακός και η πάρτη μας κι όλοι οι άλλοι να ‘πα να γαμηθούνε. Να το σηκώσουμε ρε, να το βάλουμε στη βιτρίνα, αυτό μόνο. Διότι, πάνω απ’ όλα, μετράει η βιτρίνα.

Κάθε νέος παίκτης που περνάει από του Ρέντη, υποβάλλεται –είναι βέβαιο- σε εντατικό φροντιστήριο. «-Τη βλέπεις τη γραμμή της περιοχής ; Μόλις την περάσεις, βουτάς χάμω, σφαδάζοντας σα να σε χτύπησε κεραυνός» (μόνο στον Ίβιτς είχαν ξεχάσει να του το πούν και έτσι αυτός, αυτοσχεδιάζοντας, βούταγε και ΠΡΙΝ περάσει τη γραμμή, αλλά δεν πειράζει, το ίδιο ήταν, ούτως ή άλλως το τσιμπούσε το πεναλτάκι κι αυτό μετράει). Παρατηρούσα προχτές αυτόν τον Τζόρτζεβιτς. Ο σπορτκάστερ να τον αποκαλεί διαρκώς «ο Μεγάλος Αρχηγός» κι «ο Μεγάλος Αρχηγός». Ναι, ο μεγάλος αρχηγός Τζερόνυμο, της φυλής των Απάτσι Τσιρικάουα. Βρε, άει παράτα μας, σαχλαμάρα. Τον παρατηρώ που λες, την ώρα που βγαίνει η δεύτερη κίτρινη στον Γκαλέττι. Ο καψερός ο Γκαλέττι, δεν είχε πάρει μυρωδιά ότι είχε φάει ήδη κάρτα, φαινόταν στο βλέμμα του. Το άλλο το λαμόγιο όμως, ο Τζερόνυμο, είχε πέσει πάνω στον διαιτητή και διαμαρτυρόταν, λες και δεν ήξερε για την πρώτη κάρτα. Μα ήταν τόσο ξεκάθαρο στα μάτια του ότι κοροϊδεύει, που εάν ήμουν εγώ στη θέση του Κάκκου, θα τον απέβαλα επιτόπου κι αυτόν. Είχε το πονηρό μισοκακόμοιρο βλέμμα του Γιούγκου πορτοφολά, που μόλις τον έπιασαν επ’ αυτοφώρω, με το πορτοφόλι πάνω του και τώρα κάνει τον ανήξερο. Μα τί λαμόγιο ! Τέτοιους τύπους γουστάρει ο γαύρος. Να κοροϊδεύουν εν ψυχρώ. Να βουτάνε στα ψέμματα, να διαμαρτύρονται, να κάνουν κάθε λογής καραγκιοζιλίκια για να επηρεάσουν το κοράκι. Επίσης, γουστάρουν αλητόπαιδα τύπου Καστίγιο ή ψευτοπαληκαράδες τζάμπα μάγκες, τύπου Ανατολάκη. Αυτοί είναι τ’ αγαπημένα τους παιδιά, συν οι πορτοφολάδες γιούγκοι. Κάτι ξενέρωτους, τύπου Darbyshire, στην πραγματικότητα δεν τους κάνουν κέφι, όσο χρήσιμοι κι αποτελεσματικοί και αν είναι. Επειδή ξέρουν ότι ο Εγγλέζος, από τη φύση του, δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει κάτω στην περιοχή και να σέρνεται σαν τον παραπληγικό της Καπερναούμ, εάν δεν τον έχουν σπρώξει στ’ αλήθεια. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι «δικός μας». Άρα δεν μας κάνει. Και για αυτό θα φύγει νύχτα.

Να μη νομίζει κανείς ότι τα παραπάνω τα γράφω από πικρία, επειδή πήρε ο Ολυμπιακός το Κύπελλο, προχτές. Όχι ρε. Μαγκιά του και με γειά του. Να το βάλει κι αυτό στη βιτρίνα ή όπου αλλού κρίνει σκόπιμο. Στο κάτω-κάτω, σιγά το θηρίο που σκότωσε, για να το πάρει αυτό το κυπελλάκι. Είδες όμως ένα πράγμα ; Και στα ίσα να κερδίζει ο Θρύλος, κανείς πλέον δεν του το αναγνωρίζει, κανείς δεν τον χειροκροτεί. Και αυτή είναι τελικά η μεγαλύτερη τιμωρία.