Τυφεκιοφόρος.

Ο Καραμπίνας είναι είδος σπάνιον και δυσεύρετον. Διαθέτει τας αρετάς της καρτερίας, της ιωβείου υπομονής, της καθαράς λογικής. Ο καραμπίνας εστί επίσης ον αναίσθητον. Λειτουργεί με την ψυχραιμίαν υπολογιστού και δρα με την αναλγησίαν πληρωμένου δολοφόνου. Ως εκ τούτου είναι γενικώς αντιπαθής. Αντιπαθείς είναι συλλήβδην οι αποτελεσματικοί τύποι. Και θα εξηγήσωμεν τους λόγους:
1.O Καραμπίνας της πρέφας. Δεν αγοράζει αν δεν έχει πέντε μπάζας εξ απαλών ονύχων, ήτοι εκ της μοιρασιάς. Ρε δεν μπα να έχουν περάσει εκατόν είκοσι πέντε γύρες και να πηγαίνει πάσο; Ο Καραμπίνας εκεί! Γαϊδουρινή υπομονή. Αρκεί να μην μπει μέσα. Στους όρχεις του τους γεμιστούς κι αν δεν βγάλει φράγκο!
2.Ο Καραμπίνας του Χρηματιστηρίου. Άλλος σπασαρχίδας τούτος! Ρε δεν βλέπεις την άνοδο; Ρε δεν βλέπεις που όλοι κονομάνε; Ρε δε θες αυτοκινητάτι μέγκλα, ούτε γκομενίτσα τρυφερούδι; Ατάραχος ο Καραμπίνας. Αν δεν δει πανικό , δεν αγοράζει που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω σαράντα χρόνια τούρκικα!
3.Ο Καραμπίνας κυνηγός. Εξοπλίζεται, πλην του όπλου, με δεκαοχτώ σάντουϊτς και είκοσι λίτρα νερό. Κρύβεται, καιροφυλακτεί, δεν βήχει, δεν φτύνει, δεν φυσάει τη μύτη του, δεν πέρδεται, δεν ξύνει τ’ αρχίδια του. Κι ο πιο ανεπαίσθητος ήχος, τού είναι αποκρουστικός. Μέχρι να σηκωθεί η μπεκάτσα. Τότε αντιλαλούν οι ρεματιές και χέζεται ο Βελουχιώτης.
4.Ο πιο ψυχρός εκτελεστής, όμως, είναι ο Καραμπίνας-καμάκι. Κρύος σα μάρμαρο. Δε μασάει ούτε από χαμογελάκια, ούτε από ναζάκια, ούτε από χαριτωμενιές, ούτε από δήθεν τυχαία αγγίγματα. Η γκόμενα λυσσάει από την αδιαφορία του και τρώει τις καλτσοδέτες της. Ο Καραμπίνας βράχος. Το αντίθετον ακριβώς του Χυλόπιττα. Πάσχει από ανιδρωσία ωτός. Κι όταν το γυναικάκι εκδηλώσει και τα πλέον ταπεινά του φρονήματα, το τορπιλλίζει.
Εξ όλων των καραμπίνων θαυμάζω την τελευταίαν.