Τhe Mob Rules

Μαδρίτη -λέει- και Βαρκελώνη, χάλια μαύρα. Μέτρησαν την ατμόσφαιρα και τη βρήκαν τίγκα -όχι στο καυσαέριο, αλλά- στην κόκα. Ναι,ναι, σνίφα-ρούφα-τραβατόνε. Ηλεκτρικές σκούπες τα ρουξούνια των Μαδριλένων και των Καταλανών. Καλά, για μετρήστε ρε παίδες την ατμόσφαιρα κι εδώ χάμω, να δούμε τί θα βγάλει το κοκο-τέστ.

Αμ, γι' αυτό έχω αϋπνίες τελευταία και λέω και γω, τί στο διάολο, αφού μόνο δώδεκα καφέδες τη μέρα πίνω και ποτέ μετά τις οχτώ το βράδυ. Ο δε Usοund, που μένει και βορειότερα, εκεί με όλη την καλή την κοινωνία, κοντεύει ο καψερός να καταντήσει σαν τον Σημαδεμένο.-Νεύρα ; -Νεύρα ; Βρε, γι αυτό πάει τις νύχτες και σπάει ξένα μπλογκς. Μπήκε χτες του Καλογήρου και του το 'κανε λαμπόγυαλο, στα καλά καθούμενα. Ώπα ρε. -Του Τάκη ρε ; -Καλά, δεν σέβεσαι τίποτα πιά ρε ; -Ούτε καν τους θεσμούς ρε ;

Αγαπάω με την καρδιά μου, την πατρίδα τη γλυκειά μου κι ας λένε μερικοί, τί σκατοχώρα είν' αυτή. Η καλύτερη χώρα, εάν εξαιρέσεις τον ήλιο. Προσπαθώ να μαζέψω υπογραφές για την κατάργηση των καλοκαιριών, αλλά κανείς δε με νοιώθει. Κανείς δεν υπογράφει. Όλοι περιμένουν το καλοκαίρι. Και γω το περιμένω, αλλά με αποστροφή. Ξεκινάει το μαρτύριό μου, το ξέρω. Θα μπορούσα να απαριθμήσω πάνω από τριακόσιους λόγους, για τους οποίους σιχαίνομαι το καλοκαίρι, αλλά μετά τον διακοσιοστό τριακοστό τρίτο θα πρέπει να σκέπτομαι και βαριέμαι.

Όλα τα δεινά έχουν να κάνουν με τον ήλιο.Για να ακουμπήσεις το τιμόνι, χρειάζεσαι γάντια οξυγονοκολλητή. Ο κώλος σου καίγεται σαν μπριζόλα γουρουνίσια, πάνω στα καθίσματα. Με τη μηχανή, είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Είναι μύθος ότι οι μηχανές ταιριάζουν με το καλοκαίρι. Οι μηχανές είναι για εννιά μήνες το χρόνο, από Σεπτέμβρη μέχρι και Μάϊο. Μετά τέρμα. Έτσι και φας καλοκαιριάτικα σαβούρδα με τη μηχανή, γαμήθηκες. Θ' αφήσεις κάμποση σάρκα στην άσφαλτο και είναι κρίμα. Εάν έχεις τη στοιχειώδη σοβαρότητα να φοράς κράνος, το κεφάλι σου γίνεται ηλιακός θερμοσίφωνας-Μαλτέζος και το μυαλό σου χυλός.

Το καλοκαίρι, επειδή δεν φοράς μπουφάν, άρα δεν έχεις αρκετές έξτρα τσέπες, αναγκάζεσαι να χώνεις στις δυό κωλότσεπες από κλειδιά και πορτοφόλια, μέχρι κινητά, καπνούς, αναπτήρες, ό,τι σκατά κουβαλάς μαζί σου. Έτσι όμως, με τόσα αντικείμενα συγκεντρωμένα πίσω, ο κώλος σου δείχνει τουρλωτός σαν του Ληρόϋ, εκεινού του αραπά του χορευτή από το "Fame", που μετά πέθανε από Έϊντς, ο καημένος.

Είναι επίσης μύθος ότι το παγωτό συνδέεται με το καλοκαίρι. Το παγωτό είναι για εννιά μήνες το χρόνο, από Σεπτέμβρη μέχρι και Μάϊο. Μετά τέρμα. Το καλοκαίρι λειώνει κατά τρόπο αηδιαστικό και βρωμάει κιόλας. Οι καφέδες, το ίδιο. Είναι μύθος ότι οι παγωμένοι φραπέδες και οι φρέντοι καπουτσίνοι είναι για το καλοκαίρι. Μέσα σε δύο λεπτά έχουν γίνει σαν κάτουρο χελώνας και δεν πίνονται. Οπότε, δίχως καφέ, αναγκάζεσαι να πίνεις τσάγια, με συχνότητα μεγαλύτερη από ενός Βεδουϊνου. Και βέβαια, όλοι ξέρουμε τί συμβαίνει εάν πίνεις πάρα πολλά τσάγια. Αλλά και τί να κάνεις ; Να κορακιάσεις ;

Αναψυκτικά, μπύρες, ο ίδιος μύθος. Ζεσταίνονται στο λεπτό και δεν πίνονται, εκτός πιά κι αν είσαι χούλιγκαν της Μίλγουωλ, οπότε δεν σε νοιάζει και τόσο. Η θάλασσα. Άλλος μύθος, ότι δηλαδή ο Έλληνας και η θάλασσα έχουν άρρηκτο δεσμό. Κανένας δεσμός. Πρώτη χώρα σε πνιγμούς, παγκοσμίως. Πέντε σάντουϊτς, είκοσι μπύρες και μια βουτιά ενδιάμεσα, αυτός είναι ο δεσμός. Και όσοι επιζήσουν, στην ταβέρνα για τη συνέχεια. Και η ατμόσφαιρα. Σκυλοβρωμάει αντηλιακά. Θα ξεράσω.

Καλά, για τα έντομα, δεν μιλάω. Προσωπικά, εφαρμόζω από χρόνια μια επαναστατική εντομοαπωθητική μέθοδο δικής μου επινόησης, με κορτιζόνη. Κατεβάζω δυό τρία Xozal το πρωϊ, με το τσάϊ μου, και μετά πέρα βρέχει. Όποιο κουνούπι με τσιμπήσει, πεθαίνει επιτόπου. Άσε που η κορτιζόνη στρώνει και τη μούρη και κλέβω κάνα-δυό χρονάκια, για πλάκα. Δε με κάνεις πάνω από εικοσιπέντε, με τίποτα. Και πολύ λέω. Μετά, όταν μπεί το φθινόπωρο, διακόπτω την κορτιζόνη για εννέα μήνες, όπως έκοβε ο Κεντέρης την ερυθροποιητίνη πριν τους αγώνες.

Το καλοκαίρι είναι η εποχή του κάφρου. Του όχλου. Όλα στη φόρα. Τάβλι στο μπαλκόνι, άλλο αυτό πάλι. Ρε μαλάκα, έχω εγώ νομίζεις όρεξη ν΄ακούω τα ζάρια σου ; Έμπα μέσα και στήσε και μπαρμπούτι, άμα γουστάρεις. Και φώναξέ με. Καψουροτράγουδα, με ανοιχτά παράθυρα. Κτηνωδία. Ήχοι απο μαχαιροπήρουνα και εργατικές μασέλες. Καυγάδες ζευγαριών. Χωρίστε, να τελειώνουμε. Κανείς δεν πάει χαμένος. Οι δρόμοι, μια τραγωδία σκέτη. Που πάτε ρε όλοι μαζί ; Για μπάνιο, λέει. Και γιατί πάτε για μπάνιο ; Επειδή ζεσταινόμαστε. Άναψε το air-condition. Κάνε ένα ντους, αδελφέ. Βάλε πάγο στο κεφάλι σου. Χώσου στον καταψύκτη. Αλλά μη με δουλεύεις, ότι τάχα μου πάς για μπάνιο επειδή ζεσταίνεσαι. Πες, μαλάκα : Πάω για μπάνιο, επειδή θέλω να μαυρίσω (-κι άλλο ; δεν σου φτάνει έτσι που 'σαι, ρε σκούρε ;). Πάω για μπάνιο, μπας και γνωρίζω στην παραλία καμμιά καλή γκόμενα (ναι, εσύ και καμμιά μυριάδα λιγούρηδες ακόμη. Πανέξυπνο, μηδέν συναγωνισμός). Πάω για μπάνιο, επειδή μετά το μπάνιο θα φάω σα χτήνος. Α, μπράβο, τώρα μιλάς αλήθεια. Τώρα σε παραδέχομαι. Αυτή τη λαστιχένια σαγιονάρα, βλέπω δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ. Φετίχ σκέτο.

Άκου, Ήλιε. Εμείς οι δύο δεν πρόκειται ποτέ να τα βρούμε. Δεν ψήνομαι. Με καταλαβαίνεις ; Ήλιε μου, σε παρακαλώ. Πιό ευγενικά δεν γίνεται.