Ο Λέων

Την είχε ψωνίσει την Αγγελικούλα ο τύπος. Την είχε δει σπουδαίος και τρανός. Ποιος; Ο τσικιρικιτζής, ο ψιλικατζής , ο τίποτας.
Στο Γυμνάσιο βου και α, βα . Στη μπάλα; Λάχανο. Στο μπιλιάρδο; Τσαφ. Στις γκόμενες; Τσουφ.
Και να σου τον τώρα μπρος σου να στο παίζει Αμπράμοβιτς. Κοστουμάκιας, συκωτάκιας, λιμοκοντόρος. Λεξιλόγιο πλανόδιου ασφαλιστή. Ζελεδάκι στο μαλλί, μόστρα επιμελώς ατημέλητη. Έμαθε και την περιποιημένη αξυρισιά. Αμάξι; Μπέμπα, φυσικά. Γυναικάκι; Μπέμπα, φυσικά. Ξανθιά.
Ο τζες, λοιπόν, ήθελε αγόρι. Και λουξ. Γιατί δε γίνεται ο γιος τού Λέοντος να κλαψουρίζει παρέα με άλλα μούλικα. Ούτε τα βυζιά της μπέμπας του είναι για τα μούτρα τού κάθε λίγδα. Να την πετάξει τη ρόγα έξω η Βίβιαν, να ρουφήξει ο απόγονος, να αγαλλιάσει η πλάση. Να μη τη μαγαρίσει, όμως, και το μάτι του πεινάλα, παραδίπλα.
-Και δε μου λες ρε Λεωνίδα, το Λέων πού το κονόμησες;
-Μαζί με τα φράγκα. Αγκαζέ πάνε αυτά!
-Και τα φράγκα, από πού, ρε Λέων; Εσύ, ντελβές ήσουνα στην τάξη. Στο χωνάκι, στον ίσκιο. Στο όμικρον σε είχαμε. Δεν πιστεύω να έμπλεξες με τίποτα μπαγαποντιές;
-Έλα ρε! Μ’ έχεις για τέτοιον; Εισαγωγαί-εξαγωγαί.
-Και τί εισάγεις, ρε Λέων;
-Σακουλάκια.
-Και εξάγεις;
-Αίματα.
-Λέων, κόψε την πλάκα, μη σ’ αρχίσω στις γρήγορες όπως τότε!
-Ναι, ρε! Ασχολούμαι με βλαστοκύτταρα.
-Με βλαστοκύτταρα, εσύ; Από πού κλάνει το μιτοχόνδριο, ρε Λεωνίδα;
-Κορόιδευε εσύ. Και κάτσε δω να κοιτάς το πράμα της κάθε σιτεμένης. Ενώ εγώ, με τα σακουλάκια, φτιάχτηκα. Μαζεύω τα αίματα, στέλνω τα σακουλάκια στις ξένες τράπεζες και πέφτει το μπαγιόκο. Εύκολη δουλειά και γρήγορη.
-Ωραίος ο Λεωνίδας! Και δε μου λες, γιατί λουξ, ρε Λεωνίδα;
-Πάλι τα ίδια θα λέμε; ΄Ένεκα το βυζί της Βίβιαν!
-Της Παρασκευούλας; Τη δάγκασες στα πενήντα τη λαμαρίνα;
-Γιατί; Μπερκέτι δεν είναι η μικρά; Στο ζουμί τώρα! Εσύ τί θες;
-Ε, λουξ θα πας, ρε Λέων! Τα δέοντα!
-Ήτοι;
-Το «ήτοι» δεν στο χρεώνω. Όσο και το λουξ.
-Έλα ρε! Από μένα το μπατιράκι, τον παλιό συμμαθητή θα τα πάρεις; Κόψε κάτι!