Φώντας, ο φιλότιμος

Ο Φώντας ήτανε τύπος μερακλαντάν. Αλέγρος, γλεντζές, όξω καρδιά. Είχε κι εξοχικό στη Λούτσα ο Φώντας. Μεροκαματιάρης άνθρωπος, αλλά με ιδρώτα κι οικονομία το πανωσήκωσε το παράνομο. Στη ζούλα ,βέβαια, και με το σχετικό μπαχτσίσι ,αλλά ο Φώντας θα έκανε σημαία τη νομιμότητα; Κι όταν άνοιγε ο καιρός, ο Φώντας, καρδιά πατάτα είπαμε, καθάριζε τις σχάρες του, γυάλιζε τις σούβλες του, έπλενε τα πινέλα του, γάνωνε τις πηρούνες του, ακόνιζε τα μαχαίρια του, πέρναγε απ’ το Βαγγέλη το χασάπη, συμμαθητής εκ του δημοτικού ο Βάγγος, φόρτωνε τις μοσχαρίσιες του, τις χοιρινές του, τα ψαρονέφρια του, τα λουκάνικά του και κάνα κοτοπουλάκι, ένεκα οι κυρίες που κάναν δίαιτα, και βουρ για το εξοχικάκι.
Ξεχορτάριαζε που λες ο Φώντας, έκαιγε κάτι ξερά, πασάλειβε με λίγο μίνιο τα κάγκελα, ξαμολούσε και την κυρά να ξεβρωμίσει το παράνομο και τσουπ έτοιμος ο Φώντας για τα μπαρμπέκια του.
Για χρόνια πολλά, ίδια η παρέα του Φώντα. Οι κουμπάροι, ο Νιόνιος κι ο Λεωνίδας. Φίνα φιλαράκια ,γι’ αυτό και κουμπαριάσανε. Μαστόρια από τα λίγα κι οι δυό. Έπαιρνε το ξύλο ο Νιόνιος και του μίλαγε. Και να σου να μεταμορφώνεται σε καρέκλα μέγκλα, σε καναπέ χαϊλίδικο, σε πολυθρόνα τσίλικη. Αλλά κι ο Λεωνίδας πίσω δεν πήγαινε. Τουμποφλό περιωπής. Λούκι δεν του αντιστεκόταν, σωλήνα δεν του παράβγαινε.
Ζουμπουρλού η γυναίκα τού Φώντα. Γκομενάκι ζάχαρη στα νιάτα της. Μα και στα μεστωμένα της, το παραβίαζε το στοπ. Όχι, μην πάει το μυαλό σου στο κακό. Στέναζε η κρεβατοκάμαρα τού Φώντα. Αλλά τού Φώντα και μόνον τού Φώντα. Μια ντουζίνα κρεβάτια είχε αλλάξει ο Φώντας στη διάρκεια τού εγγάμου βίου του. Κι ας τα ‘χε φτιάξει ο κουμπάρος ,ο μερακλής, ο Νιόνιος. Τα ‘σπαγε η Τασία, η κλινοχαλάστρω.

Είχε πιάσει κολλητιλίκια , που λες, η Τασία με μια φρέσκια γειτόνισσα τελευταίως. Τού Φώντα δεν του καλοκαθότανε ο τύπος της ,αλλά χατίρι τής Τασούλας δεν τής χαλούσε. Κι έτσι μπαινόβγαινε πολύ στο σπίτι η καινούργια.
Κάτι οι κουβέντες της Τασούλας , κάτι το ευγενικόν τού χαρακτήρος τού Φώντα, και μπαστακώθηκαν στο εξοχικό οι γείτονες. Χαιρετούρες, «τα καλύτερα έχουμε ακούσει για τους κουμπάρους απ’ τα παιδιά», «ναι, μας έχει πει και μας η Τασούλα τί καλοί γειτόνοι που 'στε», «φέραμε και προφιτερόλ απ΄τη Δέσποινα», «καλωσύνη σας, δεν ήτανε ανάγκη», κ.λ.π, κ.λ.π.
Στρώνει τις σχάρες του ο Φώντας, απλώνει τα κοψίδια και ντουμανιάζει ο τόπος. Να σού σπάνε τα ρουθούνια οι μυρουδιές! Σερβίρει τα μεζεκλίκια της ,τα προεόρτια, η Τασούλα, ανοίγει και τα μπυρόνια ο Λεωνίδας, στρίβει το βόλιουμ στο φουλ ο Νιόνιος, ξεχύνεται η φωνάρα τού Πασχάλη (τού Τερζή, όχι τού τζιτζιφιόγκου), αντιλαλούν οι γειτονιές ,που λέει κι ένα άσμα.
Όλη αυτή την ώρα η γειτόνισσα κόβει βόλτες. Τη μια κατουριέται, «έχει μια περίεργη μυρωδιά το μπάνιο σου, Τασούλα μου, δε λες του Λεωνίδα να το κοιτάξει;», την άλλη θέλει να βοηθήσει στην κουζίνα ,«ένα σερβίτσιο να στο πάρει ο Φώντας, κρίμα είναι τέτοιες λιχουδιές να χαραμίζονται σ’ αυτά τα πιάτα», την παράλλη στριφογυρίζει ενοχλημένη τον κώλο της στην καρέκλα, «άβολες, Τασούλα μου, δε λες του Νιόνιου;»
Να μην τα πολυλέμε ,στην επιστροφή δεν πέρασε καλά ο Φώντας. Η βολική Τασούλα ,άλλος άνθρωπος. «Ρεζίλι γίναμε στους ξένους ανθρώπους, να βρωμάει η τουαλέτα, να πιάνεται ο κώλος τους, να πίνουν απ’ τα ποτήρια που σου κάνουν δώρο στο βενζινάδικο!». Φουντώνει ο Φώντας, ξεφυσάει σα χύτρα ταχύτητας, αλλά κάνει την κορόιδα. «Τόπο στην οργή!», σκέφτεται. «Θα της περάσει, της πήρε τα μυαλά η σκρόφα!».
Το βράδυ δεν τρίξανε οι σουμιέδες. Είχε πονοκέφαλο η Τασούλα. Κι ο Φώντας ,την επομένη, έλεγξε το λογαριασμό στην τράπεζα.