Η τσιριμπίμ, τσιριμπόμ

Στο γεύμα τον βάλανε στη γωνιά του τραπεζιού. Γκαντεμιά. «Μήτε στη μέση χωραφιού, μήτε στην άκρη τραπεζιού», που λέει κι η παροιμία. Καθόσον , στη μέση στο χωράφι τραβάς όλη τη λάντζα και στην άκρη στο τραπέζι δεν φτάνεις τα κοψίδια και ματσουλάς σαν κατσίκα τα ζαρζαβατικά. Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και το νοικοκύρη, όμως.
Δίπλα του θρονιάστηκε μια κυρία πολύ τσιριμπίμ, τσιριμπόμ. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ελαφρώς γριφώδης. Μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Μία ερμηνεία είναι να δηλοί το άτομο τσίου μπίου, τσικιμπίου. Το χαμένο στο διάστημα, τουτέστιν. Την τρελλοκαμπέρω. Κάτι σαν τη Λούκρη της γειτονιάς. Άλλη ερμηνεία θέλει την τσιριμπίμ τσιριμπόμ ως κυρία αξιοσέβαστη, καλοντυμένη, με καλούς τρόπους. Πολύ προχώ ερμηνεία. Φαντάσου να αποκαλέσεις τη γυναίκα του Γιωργάκη τσιριμπίμ τσιριμπόμ και να μην παρεξηγηθείς. Ο μόνος τρόπος να διασωθείς είναι να πείσεις το σύζυγό της περί τού μεταφορικού νοήματος του χαρακτηρισμού. Εύκολη δουλειά, ειδικά αν τα μπουρδουκλώσεις με λίγη μοβορία και σοσιαλιστικά καλούδια.
Για να μην τα πολυλέμε, η κυρία τα είχε τα κυβικά της σε τούρμπο εκδοχή. Συνεδύαζε δε τη φινέτσα μιας Άλφα με τη μεγαλοπρέπεια μιας Μερτσέντες.
Πρώτο πιάτο, ψαρόσουπα. Το σιχαινόταν αυτό το πιάτο. Όχι πως δεν του άρεσε η ψαρόσουπα, αλλά δεν μπορούσε να την ρουφάει μπροστά σε κόσμο. Η σούπα θέλει το θόρυβό της. Είναι σαν την κλανιά. Η κουφή δε λέει!
Η τσιριμπίμ , όμως επέδειξε μιάν εκπληκτική άνεση στην αναρρόφηση. Το κοχλιάριο πηγαινοερχόταν βασανιστικά αργά, αλλά σταθερά, στο πάντα μισόκλειστο στόμα της. Το υγρό περιεχόμενο του κοχλιαρίου εξηφανίζετο χωρίς να ακουστεί ο παραμικρός θόρυβος. Και επέστρεφε στο πιάτο αποσπογγισμένο ωσάν προσφάτως εξελθέν εκ πλυντηρίου Πίτσος.
Η δική του ανάλογη κίνηση ήταν ένα δράμα. Στην ανηφόρα το κουτάλι έσταζε σα γεμάτο νερουλάδικο. Κατά την μετάγγιση ακουγόταν ένας απροσδιόριστος θόρυβος. Κάτι σαν τον γκομενιάρη σύζυγο που επιστρέφει στο σπίτι ξημερώματα κι ανεβαίνει αργά τις σκάλες , αλλά που όλο και κάποιο τρίξιμο τον προδίδει. Η δε επιστροφή ,σκέτη απελπισία. Το ξαλαφρωμένο πια νερουλάδικο χόρευε σα μεθυσμένο στον κατήφορο. Και φρενάριζε στο πιάτο σα Φιατάκι που γλίστρησε απ’ τον προβλήτα στη θάλασσα.
Δεύτερο πιάτο, αστακός. Το δράμα του ,τελειωμό δεν είχε. Άντε τώρα να βγάλεις το ψαχνό απ’ τη φωλιά του και να μη σε κλαιν οι ρέγγες. Αν και την είχε δουλέψει την πένσα στα νιάτα του, τούτο δω το μαραφέτι του φαινόταν βουνό. Μουρμούρισε κάτι περί αλλεργίας κι αφέθηκε να παρακολουθεί την τσιριμπόμ στην αποφλοίωση τού μαλακόστρακου. Ήτις του ρούφηξε τα σωθικά με ταχύτητα πιράνχας.
Τρίτο πιάτο, ψάρι. Σαργός. Ο οικοδεσπότης πρέπει να ήταν σαδιστής. Χάθηκε ο κόσμος ,ρε φίλε, να βάλεις δυό συναγριδάρες στη μέση, να τις ανοίξεις, να πηρουνιάσουμε το ψαχνό; Τι μου σερβίρισες το μεριδιάρικο το σαργουδάκι στο πιάτο μου; Κι είναι και κοκκαλιάρικο το ατιμούλικο.
Με τα πολλά ,κατάφερε να του βγάλει τη ραχοκοκκαλιά. Προσπάθησε ν’ αποφύγει και τα υπόλοιπα κοκκαλάκια με αποτέλεσμα στο τέλος ν’ απομείνει στο πιάτο ένα συνονθύλευμα που θύμιζε εκταφή άλιωτου πτώματος. Αντιθέτως, στο πιάτο της βασίλευε η ερημία. Σα να είχε προηγηθεί επιδρομή σμήνους ακρίδων. Πλην των οσταρίων και τής κεφαλής , ουδέν έτερον ενεθύμιζε τον εν τω πινακίω προϋπάρξαντα ιχθύν.
Στο κρασί, παρά ταύτα, πήρε την εκδίκησή του. Γέμιζε το ποτήρι τής τσιριμπόμ με μαεστρία σερβιτόρου τής Μεγάλης Βρετάνιας. Η δε ,περί ης ο λόγος, τίμησε εξόχως το προϊόν τής αμπέλου.
Με κάποιο πρόσχημα ανεχώρησαν ταυτοχρόνως. Κι ένιωσε πολύ ευτυχής που τις επόμενες ώρες του συμπεριφέρθηκε όπως στην ψαρόσουπα, στον αστακό και στο σαργουδάκι.