Αγαπιόμασταν

Καβαντζάριζε τα 33. Μουνάρα. Διαδήλωση στο πέρασμά της κάνανε ξελιγωμένοι και μη. Διάλεγε, ενέκρινε, απέρριπτε. Στο τέλος έφτυνε. Και τα κουκούτσια των αρσενικών φρούτων. Πολυεπίπεδη ασχολία που της ήταν οικεία. Μηχανή επεξεργασίας ανδρικού κρέατος. Και το προϊόν, κιμάς.
Της ήρθε φλασιά, όμως! «Πρέπει να κάνω παιδί!». Μια θεωρία λέει πως το θηλυκό επιλέγει το αρσενικό που είναι το πιο κατάλληλο για τα παιδιά της. Το εγωιστικό γονίδιο, που λένε.
Είχε γνωρίσει πολλούς που θα πληρούσαν ικανοποιητικά τα κριτήρια αυτού του γονιδίου. Τους είχε φτύσει κατά τη συνήθη τακτική της. Κι είχαν βρει ήδη το δρόμο τους. Είχαν κλείσει την οδό επιστροφής.
«Ε, καλά! Το δαχτυλάκι μου να κουνήσω και θα πέσουν καμιά κατοσταριά χάνοι!».
Βρήκε, βρήκε πολλούς. Όταν έριχνε όμως το παραγάδι ,κανείς δεν τσίμπαγε. Γύρω της γινόταν χαμός. Δεν περνούσε μήνας που να μην ήταν προσκεκλημένη σε γάμο. Κοντές, χοντρές, μυταρόλες, τριχωτές, γαϊδουρομούρες, χαμηλοκώλες, αραχνομούνες φεύγανε σα φρέσκο ψωμί. Αυτή, γιατί; Σα να ‘χε πέσει σύρμα.
Διάλεξε αυτόν που δέχτηκε. Δεν ικανοποιούσε, βέβαια, τους όρους του εγωιστικού γονιδίου. Αλλά έπρεπε. Δεν γινόταν αλλιώς.
Τον συνάντησε δυό χρόνια μετά το γάμο της. Ίσως ήταν ο μόνος που είχε πραγματικά αγαπήσει. Αλλά αυτή δεν ήθελε δεσμεύσεις τότε. Ίσως φοβόταν. Τί; Ποτέ δεν κατάλαβε.
«Πώς είσαι;», τη ρώτησε. Τα μάτια του δεν είχαν αλλάξει. Το ενδιαφέρον δεν ήταν τυπικό. Τον ήξερε. Τον είχε λατρέψει. Κι αυτός το ίδιο.
«Δεν είμαι καλά», ξεστόμισε. Κι αμέσως το μετάνιωσε. Σε κανέναν μέχρι τώρα δεν είχε δείξει αδυναμία.
«Αν είναι οικονομικό το θέμα, μη ντραπείς» ήταν η απάντηση.
Για πρώτη φορά ντράπηκε……….