Η θλίψις τής απωλείας κι η απώλεια τής θλίψεως

-Ατυχήσασα;
-Τρις.
-Πωπω! Κι αν επιτρέπεται από τί; Ντουβρουτζάς, όξω από 'δω, συμφόρηση, καρδιακό;
-Έμφραγμα. Ο πρώτος. Σε έντονη προσπάθεια. Καταλαβαίνετε…
-Καταλαβαίνω. Και μάτια έχω και βλέπω. Οι άλλοι;
-Λάκισαν.
-Το είπαμε. Στον Άγιο Πέτρο. Αλλά από ποια συμφορά;
-Δεν με εννοήσατε. Ζουν. Λάκισαν απλώς!
-Τί ζώα! Τελικά δεν εκτιμάμε το καλό, όταν το ‘χουμε.
-Σας ευχαριστώ! Είστε πολύ γλυκός!
-Τι λέτε τώρα; Και λίγα λέω. Αν και η ζωή υπήρξε σκληρή μαζί σας, ουδόλως σας κατέβαλε. Τουναντίον θα έλεγα.
-Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Ο Νίτσε δεν το είπε;
-Εγώ απ’ τη θειά μου τη Νίτσα το πρωτοάκουσα.
-Έχετε και χιούμορ. Μ’ αρέσουν οι άντρες με χιούμορ.
Η συζήτηση εξετρέπετο σε άλλες ατραπούς. Η άπαξ χήρα και δις ζωντοχήρα δεν μασούσε τα λόγια της. Και απεκάλυπτε προοδευτικώς τομείς, κυνόδοντες, προγόμφιους και γομφίους.
-Μονάχη, λοιπόν.
-Μονάχη, γλυκιέ μου κύριε. Και μοναχή, αν με εννοείτε…….
-Πώς και δεν εσκέφθητε τη λύση του μοναστηρίου;
-Ατυχήσασα είμαι ,κύριε. Όχι λαλήσασα!
-Ορθώς! Και εξ όσων παρατηρώ, μάλλον της τετραγώνου λογικής είστε.
-Τις ατυχίες πρέπει κανείς να τις αντιμετωπίζει κατάφατσα. Ο στρουθοκαμηλισμός, η υπεκφυγή, η παραίτηση είναι κακά πράγματα.
-Νίτσε κι αυτό;
-Όχι. Δικό μου.
-Και πάλιν ορθώς! Όχι σαν τους πρώην σας.
-Τι εννοείτε;
-Εννοώ πως ο πρώτος εμιμήθη κακώς την στρουθοκάμηλο. Έβύθισε ολόκληρο το σώμα του στην άμμο. Οι άλλοι δε δύο, «μη τον είδατε τον Παναή». Υπεξέφυγαν.
-Ορίστε;
-Συνεδύασα τα ραδίκια με τους Λούηδες.
-Και πάλιν δεν σας αντιλαμβάνομαι.
-Θα επανέλθω. Μου επιτρέπεται δι’ ολίγον.
Κάτι οι χαιρετούρες με κάτι γνωστούς στην δεξίωση, κάτι ο ευπρεπισμός και η υγρά ανακούφιση στο μπάνιο, επέστρεψε μετά μισή ώρα.
Η μαντάμ είχε διπλαρώσει έναν κοιλαρά μεγαλογιατρό ,προσφάτως χηρεύσαντα. Τον κανάκευε με τυροπιττάκια, του έφερνε τα ουίσκια του, «παγάκια τρία παρακαλώ, τι καλή που είστε!».
Προαλειφόταν για τέταρτος. Αυτός, μάλλον θα έκανε το σκορ 2-2.