Ηδονηδόν

Αλγηδών. Δυσάρεστο πράμα. Σου χαλάει τη διάθεση, δε σ’ αφήνει να συγκεντρωθείς, σε εκνευρίζει, σε αποσπά, σε κάνει χάλια.
Η αλγηδών και η κοτυληδών είναι διαφορετικές έννοιες. Είναι σα να μπερδεύεις την πούτσα με τη βούρτσα. Το μεν πρώτο αφορά σε μία απ’ τις αισθήσεις το δε δεύτερο καμία σχέση.
Ούτε με το «οκλαδόν» έχει συνάφεια η αλγηδών. Κατ’ αρχήν, το οκλαδόν είναι επίρρημα. Κατά δεύτερο λόγο ,παραπέμπει σε μια νιρβάνεια θεώρηση της ζωής. Γι’ αυτό κι ο Βούδας καθόταν οκλαδόν.
Αλλά και το «αναφανδόν» δεν ταιριάζει. Το αναφανδόν είναι φανερό πράμα, κάνει μπαμ. Το βλέπουν και το αισθάνονται όλοι. Δεν διαβιοί κατά μόνας.
Το «βαθμηδόν» συγγενεύει κατά τι. Με την έννοια της προοδευτικής έντασης της αλγηδόνος.
Κι ο Λαιστρυγών άσχετος. Αυτός ήταν αρσενικός.
Ο Αρμαγεδών κάπου κολλάει. Ο χρηματιστηριακός, όμως. Τσούζει ο μπαγάσας!
Ο Γεδεών ήταν ούφο. Δεν ταιριάζει.
Το εμβαδόν είναι μετρήσιμο μέγεθος. Άρα δεν μας κάνει.
Κάποιοι, ίσως, θα προτείνουν ως συνώνυμο το καυληδόν. Δεν θα έχουν και πολύ άδικο.
Αν ζούσε ο Επίκουρος, όμως, θα διαφωνούσε. Το «καυληδόν» έκανε πάρτυ στον Κήπο του, ενώ η αλγηδών ήταν ξορκισμένη.