Τενδυ-μβόηδες

Eίπαμεν και ημείς, ως ανθρώποι, να έβγωμεν με τον συνέταιρον δι' έναν καφέν. Ούτως ειπείν, εγώ μεν καφέν, ο δε φίλτατος ουίσκιον σκωτικόν. Ωσαύτως, εγώ μεν παρήγγειλον Φρέδον Καπουτσίνον γλυκύν, ο δε συνέταιρος ουίσκιον Ζώννην Ουώκερον μέλανα, περιποιημένον, μετά μεζέδος ευτελούς.

Κατέφθασεν η παραγγελία εις την τράπεζαν ημών των ιδίων, μεθ' υδάτων δύο, επιπροσθέτως, παρ' ότι δεν ενθυμούμαι να παρήγγειλον ύδατα. Διψάσας, ως εικός, εκ του αλκοολούχου Ζώννου Ουωκέρου, ο συνέταιρος, ήπγιεν το ύδωρ του όλον, ξεδιψάσας αρχικώς, πλην αλλ΄όμως κατόπιν εβούλετο και επιπρόσθετον.

"Γαρσών !", εκραύγασα μεγαλοφώνως, εις επήκοον των θαμώνων απαξαπασών : "Ύδωρ περικαλώ!"

Η εμή παραγγελία εξετελέσθη παραύτως, υπό νεαράς, πλην ουχί απείρου γαρσώνος, ήτις μετήγαγεν και νέον ύδατον εις την ημετέραν τράπεζαν, εντός υπερμεγέθες κανάτης διαφανής. Ύδωρ δροσερόν, μετά κυβίσκων πάγου εντός της κανάτης, να πίνει η μήτηρ και εις τον παίς να μην δίδει.

Εγέμισον την εμήν πότηρ, εγέμισον και την του συνεταίρου πότηρ, υπερχειλίσας σχεδόν αμφοτέρας ταύτας και τας δύο.

Μεθ' ολίγον, ηκούσθη φωνή συνεταίρου, κραυγάζοντος ασκόπως προς την γαρσόναν : "Γαρσών ! Ύδωρ περικαλώ!"

Ενεά και άναυδος απέμεινεν η δυστυχής γαρσών, ορώσα το μεν τον συνέταιρον, το δε την κανάτην, την υπερπλήρην σχεδόν υδάτου, έχουσα βλέμμα αμήχανον και απορημένον, ταυτώ.

Εγώ δε, ενώπιον τοιαύτης εξοφθάλμου στραβομάρος, επέπληξα αυστηρώς μεν, πλην δικαίως, τον εμόν συνέταιρον :
"Ωρέ στραβούλιαξ, δεν οράς ολόκληρον κανάτην πλήρην έμπροσθεν εσού ?"

Θαμώνες τινές, νεαροί και κατά το μάλλον ή ήττον τενδυ-μβόηδες, παρετήρουν ημάς, εξ ώρας πολλής, μετά περιεργείας και απορώντες τα μάλα, το σημείον του σταυρού ποιούμενοι, μετ΄ευλαβείας αμφιβόλου και τας κεφαλάς σείοντες, μετά νοήματος.

Εις δε εξ' αυτών, ο θρασύτερος, εξέφρασε εις την αυτού ομήγυρην απορίαν τινά, μάλλον μεγαλοφώνως και λίαν αδιακρίτως :

"-Ρε μαλάκες, αυτοί οι δύο, οι πυροβολημένοι παραδίπλα, τί ζόρι τραβάνε με τα νερά ? Σαρδέλες φάγανε ?"