Νεκροφάνεια και Προκατάληψη

Άμα γεννιέται ο άνθρωπος, τη στιγμή ακριβώς που κάνει να βγει από την κοιλιά της δόλιας της μάνας του, έν' αστέρι αναβοσβήνει από πάνω του, σαν κινέζικο λαμπιόνι σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αναλόγως τώρα, αν είναι το ουράνιο σώμα γουρλίδικο σαν ιρλανδέζικο τετράφυλλο τριφύλλι ή γρουσούζικο σαν τον Επίτιμο, πορεύεται και στη ζωή του ο άνθρωπος. Βέβαια, έχει κι ενδιάμεσες βαθμίδες κωλοφαρδίας ή γκαντεμιάς, από το άριστα-δέκα, μέχρι και το "έμεινες στην ίδια τάξη". Γι αυτό, όταν βλέπουμε κάναν επιτυχημένο, κάναν βουλευτή υπουργοποιημένο, ξέρω γω, ή επιχειρηματία πολυσχιδή ή ηθοποιό δημοφιλή, λέμε "έχει άστρο ο άνθρωπος". Αν και καμμιά φορά τα συγχέουμε τα πράγματα και λέμε, ας πούμε για την τάδε ή τη δείνα δεινή τραγουδίστρια του ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου, "έχει φωνάρα η γυναίκα, μα και άστρο". Σκατά έχει. Αφ΄ενός είναι άφωνη σα ροφός του Μυρτώου, αφ΄ετέρου άλλο πράγμα το άστρο κι άλλο η κατά συρροήν βίζιτα. Υπάρχει διαφορά.

Τώρα, ο Κλέοπας ήτανε ιδιόμορφη περίπτωση, καθόσον άμα και γεννιότανε, ανάψανε από πάνω του όχι ένα αλλά δύο άστρα, σιμουλτανέ. Σπάνιο, αλλά συμβαίνει κι αυτό. Το ένα αστέρι, σκέτο λαγοπόδαρο και τ' άλλο κάτουρο χελώνας μαύρης. Το δεύτερο τ' αστέρι φαίνεται πως έφεγγε περισσότερο, γιατί ο Κλέωψ είχε συγκεντρώσει πάνω του, από γεννησιμιού του, όλα τα κακά της μοίρας, της δικιάς του, μα κι απαξαπάντων των γειτόνων του μαζί, σε αχτίνα πενήντα δύο οικοδομικώνε τετραγώνων. Όλ' οι γειτόνοι, τα καλά παιδιά κι ο Κλέωψ, γαμώ τη μάνα του. Δε φτάνει που ΄μειν' ορφανό το κακόμοιρο από τα γεννοφάσκια, ήτανε και τα χάλια του τα μαύρα. Κοντό, σαφρακιασμένο, στραβοκάνικο σαν τον Καραγκούνη, μυταράδικο και λιγουλάκι ζαβό. Τα γράμματα δεν τα ΄παιρνε, ούτε αυτά του δινόσαντε, τα χέρια του δεν πιάνανε όχι κατσαβίδι αλλά μήτε μαχαιροπήρουνο, γκόμενα ούτε να τονε φτύσει. Και γρουσούζης πολύ. Κι άφραγκος. Κυρίως το τελευταίο.

"-Εντάξει όλ' αυτά, αλλά το τυχερό τ' αστέρι που λέγαμε;". Α, ναι. Είναι στη μέση και το τυχερό τ' αστέρι. Ο Μπάρμπας. Αυτός ήτανε -υποτίθεται- το τυχερό τ΄αστέρι. Ο Μπάρμπας. "Άλευρα-Σιτηρά/Εισαγωγαί-Εξαγωγαί". Χεσμένος στο τάλληρο ο Μπάρμπας, μα τα πολλά τα λεφτά -όχι λεφτά χάρτινα, λίρες αγιογεωργίτικες- τα 'χε κάνει επί κατοχής. Αλώνισε τότε ο Μπάρμπας, πρώτο καρτέλ στη Μαύρη. Αγορά έτσι ? Όχι φούντα, ξηγημένα πράματα. Τέσσερα χρόνια μάζευε ο Μπάρμπας, χρυσό, τιμαλφή, ακίνητα, ό,τι γουστάρεις. Τα άλευρα, βλέπεις. Μα κι έλαια και τυροκομικά προϊόντα και συναφή βρώσιμα αγαθά. Άμα σε θερίσει η πείνα, δεν κοιτάς μήτε χρυσάφια, μήτε ντουβάρια, μήτε μπιχλιμπίδια κι έργα τέχνης. Κοιτάς να τα βρείς με τον κάθε Μπάρμπα, μπας και κουβαλήσεις μια μπουκιά στο σπιτικό σου. Ακόμη κι αν χρειαστεί να στο πάρει ο Μπάρμπας. Που θα στο πάρει.

Ο Μπάρμπας, αδελφός της σχωρεμένης της μάνας του Κλέωψ, ήταν άκληρος, καθότι κακορίζικος από τη μέση και κάτω. Αν πήγαινες εσύ, λέμε τώρα, στο Δήμο να λάβεις -κατόπιν αιτήσεως μετά χαρτοσήμου- πιστοποιητικό εγγυτέρων συγγενών του Μπάρμπα, θα έβλεπες ότι ο εγγύτερος ήτανε ο Κλέωψ, τί εγγύτερος δηλαδή, ο μόνος να λες καλύτερα. Είχε λαμβάνειν άρα η Κλεοπάρα, μόνο που να : Έμπαινε πάλι στη μέση αυτό το μπουρδελάκι, το σκοτεινό τ΄αστέρι. Ο Θειός είχε τον απέθαντο. Ο καψερός ο Κλέωψ, που όσο μπουμπούνας και να 'ταν, την είχε ανθιστεί τη δουλειά, ότι δηλαδή έτσι και τα κακάρωνε ο Μπάρμπας, η δική του η ζωή θα γινότανε αίφνης good morning Vietnam, παρακαλούσε κάθε νύχτα στην προσευχή του να ψοφήσει σα σκυλί το σκυλί τ' αγαρηνό -που του άξιζε κιόλας, γιατί ήτανε στ' αλήθεια σκατόψυχος ο γέρος- αλλά πού ; -Αθάνατη η μούμια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και τα ΄χε τετρακόσα κι ήτανε και κοτσονάτος κι έκανε και τσεκ απ κάθε δίμηνο και τ' αποτελέσματα ήτανε καλύτερα κι από του Kεντέρη, πριν βέβαια τονε σβερκώσει το ψάρι που το λέγανε Γουάντα. Ξεγελούσε το Θεό, κορόϊδευε και το διάολο ο Μπάρμπας κι έτσι κανείς τους δεν τον ζύγωνε.

Το σύμπαν είναι άδικο. Ο μεν Κλέωψ να μαζεύει όλη την καρπαζιά σαν ηλεκτρομαγνήτης, ο δε Μπάρμπας να μαζεύει όλο το χαρτί, μα και τα χρόνια των υπολοίπων που φεύγαν πριν την ώρα τους, λες και του τα χρωστάγανε από την κατοχή και τον συμμοριτοπόλεμο. Ο Κλέωψ, νέο παιδί, τριάντα χρονών άνθρωπος, να δουλεύει βοηθός αποθηκάριου στα ψυγεία του θειού του και να κουβαλάει τα τσουβάλια με τ' αλεύρι και του Μπάρμπα, του Χεφρήνου, να του κουβαλάνε τα τσουβάλια με τα λεφτά στην τράπεζα. Και σα να μη φτάνανε όλες αυτές οι αδικίες μαζεμένες, να ΄σου κι ο Χάρος να κλείνει πονηρά το ματάκι στον Κλέοπα : Μια μέρα, στα καλά του καθουμένου, στη λήξη της βάρδιας, τονε κλειδώσανε κατά λάθος τον φουκαρά μες το ψυγείο, τον ξεχάσανε εκεί ολονυχτίς και μέχρι την αυγούλα ο αίμας του γίνηκε γρανίτα φράουλα. Κρυοπληξία το λένε αυτό το πράγμα κι είναι πολύ άσκημο, διότι εκτός του ότι πας στον άλλο κόσμο λάου-λάου, μπορεί να θέλουνε μετά και βαριοπούλα για να σε ισιώσουνε, ώστε να χωρέσεις στο κοφίνι. Καλύτερα να μη σου πω πώς γίνεται αυτή η δουλειά, στο νεκροτομείο. Τέλος πάντων. Πάει κι ο Κλέωψ. Τέρμα, αυτό ήταν.

Το 'μαθε ο Μπάρμπας και κρυφογέλασε ο κωλόγερος, σου λέει "-πάλι χρόνια αλλουνού τσουρνέψαμε". Κρατήθηκε όμως, να μην φανεί κιόλας ότι είναι άκαρδος -λές και δεν το 'ξέραν όλοι- μόνο έδωσε εντολή στο προσωπικό "όπως μεριμνήσωσι διά την αξιοπρεπήν ταφήν του αγαπητού ανεψιού". Όπως πήγαινε να φύγει ο λογιστής κατά την πόρτα του γραφείου, τον βούτηξε ο γέρος από το μανίκι :"-Αξιοπρεπήν, κύριε Γεωργίου, απλώς αξιοπρεπήν, ουχί χλιδώσαν, να εξηγούμεθα ! Δεν τα ευρίσκωμεν εις το πεζοδρόμιον τα λεπτά".

Κι έτσι, την επομένην, εις Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου κλπ, εψάλη η νεκρώσιμος, για να τον παραχώσουν τον άμοιρο τον Κλέοπα, ώστε να τελειώνει κι αυτό το βαρετό το έργο. Έντεκα νοματαίοι όλοι κι όλοι πάνω από το μνήμα, πέντε εργατάκια, συνάδελφοι απ' την αποθήκη, τέσσερα κοράκια, ο παπάς δέκα κι ο Μπάρμπας έντεκα, τυλιγμένος στο κασμίρι του, να κοιτάει το ρολόϊ κάθε τόσο, άντε να το λήγουμε να φεύγουμε. Λέει ο παπάς τα δικά του, χραπ η πρώτη η φτυαριά στο χώμα, γκρουκ να απλώνεται μετά πάνω στην κάσα και χραπ και γκρουκ, δώστου κι άρχισε να σκεπάζεται το φέρετρο, με τις πρώτες κιόλας φτυαριές.

Μα τότε, χεστήκανε όλοι πάνω τους, γιατί πνιχτή φωνή ηκούσθη εκ της κάσης κι ήτανε του Κλέοπα, που χτυπιότανε μέσα σαν το ψάρι και γύρευε να τον βγάλουν όξω, στο φως. Πέσανε τα φτιάρια από τα χέρια των κορακαίων, ο ένας την έφαγε στο δάχτυλο το μεγάλο του ποδιού του, "ωχ μάνα μου", έσκουξε, του παπά του γλίστρησε το πετραχείλι μες τις λάσπες, μα κι η μασέλα του μαζί, τα εργατάκια σκορπίσανε ουρλιάζοντας σα δαιμονισμένα και γενικώς έγινε της τρελλής. Τη μεγάλη όμως τη ζημιά την έπαθε ο Μπάρμπας. Πρόλαβε να χλωμιάσει για μια στιγμή και την άλλη ένοιωσε ένα σφάχτη, μαχαιριά σωστή, στον ώμο τον αριστερό κι έπειτα να του σφίγγει μια μέγγενη την καρδιά, ώσπου γονάτισε χάμω, λερώνοντας και το κασμίρι του. Μέχρι να συνέλθουν οι υπόλοιποι, ο γέρος είχε πέσει με τα μούτρα στο σκαμμένο χώμα και κοίταζε τους σβώλους. Κοίταζε μα δεν έβλεπε. Πάει η καλιά του. Αντίο ζωή.

Τον Κλέοπα τον ξεφυτρώσανε σε λιγάκι. Μια χαρά βγήκε από την κασέλα, κοστουμαρισμένος, ξυρισμένος, γαμπρός σωστός. Τέτοια κοστουμιά δεν είχε ματαβάλει ο μαύρος, εν ζωή. Αναστάς εκ του μνήματος ο Κλέωψ, αφού βέβαια πρώτα φρόντισε τα της κηδείας του "αγαπητού θείου" ("αξιοπρεπή, κύριε Γεωργίου, απλώς αξιοπρεπή, όχι πολλές χλίδες και γκλαμουριές με τον παρά τον δικό μου"), εν συνεχεία ρύθμισε τα τυπικά της κληρονομίας και των αλεύρων εν γένει κι όταν ξεμπέρδεψε μ' ολη τη χαρτούρα, πέρασε και μια βόλτα από το Νεκροτομείο, να επισκεφτεί εκείνον τον γιατρό που είχε διαπιστώσει τον "θάνατον εκ κρυοπληξίας".

"-Για πές μου τώρα, ρε γιατρέ", τον ρώτησε πονηρά ο Κλέωψ, "νύχτα στο δώκανε το δίπλωμα;". Κάτι περίεργα ψέλλισε ο γιατρουδάκος, περί "εξασθενήσεως ζωτικών οργάνων, μεταβολικής απραξίας των κυττάρων και κλινικής εικόνος νεκρού", μα ο Κλέοπας τον έκοψε γελώντας και του 'χωσε στην τσέπη ένα μασούρι χαρτονομίσματα, χοντρό σα σαλάμι Ουγγαρίας.