Ο Τρελλο- Κουρτ

Στην αρχή ήταν αυτός ο περίεργος ο Ευκλείδης. Πήρε κάτι το απολύτως προφανές, , «από σημείο εκτός δοθείσης ευθείας άγεται μόνο μία παράλληλος προς τη δοθείσα ευθεία», το θεώρησε ως αληθές (όπως κι οι υπόλοιποι βέβαια, λογικό φαινόταν) κι άρχισε απ’ αυτή τη μπούρδα να παραγάγει συμπεράσματα. Θεωρήματα τα ονόμασε για να τους προσδώσει και μια κάποια αίγλη. Αν και τα θεωρήματα διέθεταν ένα κύρος, είχαν κι αυτά αδυναμίες. Φερ’ ειπείν, τους ξέφευγαν κάτι αέρια σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Οι υπόλοιποι ,αυτά τα δύσοσμα αέρια θα τα έλεγαν πορδές. Κατ’ ευφημισμόν, αυτός τα ονόμασε πορίσματα. Κι έτσι εξαγνίστηκαν οι κλανιές.
Τα πήραν κάτι άλλοι μισότρελλοι με την επιτυχία του Ευκλείδη και φαγώθηκαν να τού κλέψουν τη δόξα. Πρώτος, αυτό το εν δυνάμει κομμούνι ,ο Lobatchevsky. «Θα σου φτιάξω εγώ Γεωμετρία, ρε χαμένε» σκέφτηκε «που θ' αρχίζει ανάποδα και θα καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα». Από κοντά κι ένας άλλος κομπλεξικός, ο Ρήμαν και κάτι άλλοι κλακαδόροι. Και τί κατάφεραν? Απέδειξαν τα ίδια ,αρνούμενοι τον Ευκλείδη. Αυτό στην κοινή λογική λέγεται μετάθεση του προβλήματος. «Είναι μέρα σήμερα», έλεγε ο Ευκλείδης. «Όχι ρε, νύχτα είναι»,έλεγαν οι άλλοι. Και κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα. Πως τη μέρα ακολουθεί η νύχτα και τούμπαλιν. Οι μαθηματικοί το περιγράφουν κάπως έτσι: «επίκληση του Ευκλείδη για ν’ αποδείξουμε το συμβιβαστό ενός συστήματος που αρνείται τον Ευκλείδη». Η γεωμετρία τού βλάκα του Ρήμαν αποδεικνύεται συμβιβαστή, μόνο αν και του Ευκλείδη ήταν συμβιβαστή. Πίπες δηλαδή. Που πας ρε Γερμαναρά να τα βάλεις με τους αρχαίους?
Εκεί κάπου εμφανίζεται κι η Εγγλέζικη πουστιά. Ράσελ, τον λέγανε. «Εδώ κάποιοι τσακώνονται . Κάτσε να βάλω το χεράκι μου», σκέφτηκε σαν καθαρόαιμος Άγγλος.
Κι άρχισε να τους μπλέκει με κάτι παράδοξα ,με κάτι "ποιος κουρεύει τον κουρέα, αν είναι ένας ο κουρέας", με κάτι κλάσεις , κου λου που, κου λου που(ήταν και κλανιάρης αυτός). Κι έτσι κάπως άρχισε ο εμφύλιος. Πέταξε κι η λούγκρα ο Εγγλέζος ένα «δεν λέγεται εμφύλιος, αλλά συμμοριτοπόλεμος» κι έγινε της πουτάνας!
Για να μπει τάξη χρειαζόταν ένας Γερμανός. Και βρέθηκε. Χίλμπερτ, τον έλεγαν.Αυτός πάλι ήταν οπαδός της τελειότητας. Θα έφτιαχνε ένα τέλειο σύστημα. Κάτι σαν την Αρία φυλή των μαθηματικών. Μεγαλομανής δηλαδή. Σαν τον Χίτλερ, ένα πράμα.
Τι σκέφτηκε αυτός ο ημιπαράφρων? «Δεν μπορώ να βρω άκρη με τα κλασσικά μαθηματικά?Κάτσε να φτιάξω ένα άλλο σύστημα». Και το ονόμασε μετα-μαθηματικά. Κάτι σαν τους παπάδες, δηλαδή. «Δεν ξέρετε πώς φτιάχτηκε ο κόσμος? Κάτσε να σας κατασκευάσω ένα Θεό και ξεμπερδέψαμε!» Πού να φανταστεί πως θα τον ξεβράκωνε ένας Αυστριακός! Αυτοί οι Αυστριακοί πάντα δεν τους χώνευαν τους Γερμαναράδες, κατά βάθος..
«Τι μας λες ,ρε παπάρα?», του είπε. «Να χτυπάς τον κώλο σου κάτω, πάντα θα υπάρχουν αριθμητικές αλήθειες που δεν μπορούν ν’ αποδειχθούν». Τσίνησαν οι Χιλμπερτικοί, κάτι πήγαν να μουρμουρίσουν ,αλλά ο τύπος ήταν ψυχρός δολοφόνος. Τους τράβηξε μια ξεγυρισμένη απόδειξη για την αδυναμία απόδειξης και ρούφηξαν τ’ αυγό τους.
Λοιπόν αυτό το τέρας Λογικής το έλεγαν Κουρτ. Κουρτ Γκέντελ. Πολύ τον θαύμαζα. Μέχρι που έμαθα πως τα κακάρωσε αρνούμενος να φάει, γιατί φοβόταν μπας και τον δηλητηριάσουν! Πίστεψα έναν λωλό! Και σάλταρα κι εγώ, μετά απ’ αυτό!

Υ.Γ. Ο Γκέντελ είναι αριστερά στην εικόνα, όρνια!