Η παραβολή των Μωρών-Παρθένων

Ήτανε που λες μια φορά κάτι κοπελιές, πέντε τον αριθμό, τα χάλια τους τα μαύρα. Σερνικός δεν τις ζύγωνε και μόνο ο Bluesman είχε κάποιες φωτογραφίες τους, στη γνωστή συλλογή του, με τίτλο «Τα Τέρατα του Τσίρκου». Σαύρες σκέτες. Τί σαύρες δηλαδή, τυραννόσαυροι, αφού ήτανε οπωσδήποτε μεγάλη τυραννία και μαρτύριο να έρχεσαι φάτσα με φάτσα με δαύτες. Κι όπως καταλαβαίνεις, με τέτοια χάλια, οι τύπισσες δεν. Όταν λέμε «δεν», κυριολεκτούμε. Παρθένες, αυθεντικές, μέχρι μεδούλι. Εκ των περιστάσεων, δηλαδή, όχι οικεία βουλήσει. Στο ράφι είχανε απομείνει οι δόλιες και για να παρηγορηθούνε το είχανε ρίξει στις επενδύσεις. Σου λέει «αφού να μας πηδήξει άντρας δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση, κάτσε να μπούμε στο ΧΑΑ, να φχαριστηθούμε πήδημα». Μωρέ και μπήκανε και φχαριστηθήκανε. Πήδημα εννοείται. Ακούσανε κάτι γκουρούδες που τις μπάσανε στα καλά χαρτιά και μαζώξανε πάνω τους όλο τον εικοσάρη, συν κάτι επιλεγμένα λιμά σαραντάρη. Μιλάμε για πολύ χαρτί. Και μετά περιμένανε, αφού έτσι κι αλλιώς συνηθισμένες ήσαντε στην απέλπιδα αναμονή. Κι εν τω μεταξύ, το πήδημα έπεφτε right through.

Τώρα, εκτός απ’ αυτές τις πέντε φλόμπες, στην ιστορία μας υπήρχανε κι άλλες πέντε γκόμενες. Αυτές πάλι, ήτανε και πολύ πρώτες γυναικάρες, κοινώς “μωρά”, που λένε και κάτι μπανάλ τύποι, κάτοχοι ΙΧΕ Subaru Impreza μπλε ελεκτρίκ, με αεροτομή από boeing 777, μπουρί δέκα ιντσών, στερεοφωνικό οκτώ χιλιάδων watts και αγωνιστική χαρτογράφηση. Τα μωρά, εκτός του ότι φύλαγαν την παρθενιά τους –έτσι διέδιδαν τουλάχιστον- φύλαγαν και τα λεφτά τους. Είχανε βρεί κάτι μαλάκες καληνυχτάκηδες (όλους κατόχους Subaru Impreza), που τους τα έσκαγαν κανονικά, τα πάντα πληρωμένα, από καφέ και σινεμά, μέχρι και συνολάκια ιταλιάνικα. Έτσι, ο στόχος ζωής που είχαν θέσει τα μωρά, ήτοι η εσαεί διατήρησις της ρευστότητός των -αλλά και της παρθενίας των- επετυγχάνετο απολύτως, δεδομένου ότι οι Σουμπαραίοι, όχι μόνο πλέρωναν σαν κύριοι, μα και δεν γύρευαν τίποτις κόλπα πονηρά, ομοίως σαν κύριοι. Ενώ όμως αυτά τα γκομενάκια είχαν όλο το χρήμα ατόφιο, μετοχές δεν αγόραζαν. Τα μωρά είχανε αφήσει τα λεφτά στον τόκο, να γεννάνε, μέρα με την μέρα. Και είχαν αράξει.

«-Βρε πάρτε καμμιά μετοχή!», τις συμβούλευαν οι άλλες οι παρθένες, οι σαύρες που λέγαμε. «-Ουστ από δω χάμω, μουστακαλούδες, που θα μας δώσετε και συμβουλές», τις αποπαίρνανε οι γκομενίτσες. «-Τι να τις κάνουμε μωρέ εμείς τις μετοχές ; Εμείς έχουμε φράγκα. Άσε να φανεί ο πάτος και βλέπουμε». Και βέβαια, τα συγκεκριμένα μωρά είχαν ιδίαν αντίληψιν της εις χρήμα αποτιμήσεως ενός αξιόλογου πάτου.

Εντάξει, πάμε και στο ζουμί, για να μην τα πολυλέμε. Καθώς προείπα, οι πέντε φόλες όλο άνοδο περιμένανε κι άνοδο δεν βλέπανε. Μια νύχτα δίχως φεγγάρι, νυσταγμένες καθώς ήσαν, την έπεσαν να σαπίσουν. Την ίδια στιγμή, έπεσαν στα κρεβάτια τους και τα μοντέλα, τα μωρά που λέγαμε, να λειώσουν κι αυτά, αποκαμωμένα από τα ψώνια που κάνανε ολημερίς, με τις πιστωτικές των Σουμπαραίων.

Ξαφνικά, μές το σκοτάδι, ακούγεται αγριοφωνάρα μεγάλη και πολύ τρομαχτική : «-Ιδού ο Γκοτζίλας έρχεται, δείχτε μου τα χαρτιά σας !». Και ξανά πάλι : «-Ιδού ο Γκοτζίλας έρχεται, δείχτε μου τις μετοχές σας !». Αφού το λέω κι ανατριχιάζω, τόσο τρομακτικό ήταν το όλο σκηνικό.

«-Αμάν, μανουλίτσα μου!, λένε χεσμένα από το φόβο τους τα μωρά, «τούτος ο αγριάνθρωπος γυρεύει τις μετοχές μας!». Πετάγεται τότε ένα μωρό –ξανθό- και προτείνει «-Δείχτα κι εσύ μωρή τα χαρτιά μας, να φύγει το χτήνος, να ησυχάσουμε !». «-Ποιά χαρτιά μωρή ζαβή ?», την επιπλήττει ένα άλλο μωρό, καστανό. «-Έχουμε εμείς χαρτιά ? Φουλ μετρητό είμαστε. Την κάτσαμε την βάρκα. Κάτσε έχω μια ιδέα».

Και μια και δυό, πάει και χτυπάει το κουδούνι αυτωνών των πέντε ερπετών, που είχανε ήδη ξυπνήσει και περιμένανε ατρόμητες τον Γκοτζίλα, να του δείξουν τις μετοχές τους. «-Φέρτε καλέ κορίτσια καμμιά μετοχούλα, να ξεγελάσουμε τον Πίθηκα !», παρακαλάει το μωρό. «-Να πας ν’ αγοράσεις δικές σου, μωρή ψωνάρα!», την κόβουνε οι σαύρες και της κλείνουνε την πόρτα στη μούρη.

Μιά κουβέντα ήτανε. Άντε τώρα να βρείς ν’΄αγοράσεις μετοχές, νυχτιάτικα. -Από πού να τις αγοράσεις, από το Χονγκ-Χονγκ ή από το Τόκυο ? Σα να πέφτουνε λιγάκι μακρυά. Και έτσι, μείνανε οι γκομενάρες χωρίς μετοχές, δηλαδή αμέτοχες, πράγμα πολύ άσχημο. Η κατάσταση χειροτέρεψε, μόλις ο Γκοτζίλας τους χτύπησε το κουδούνι. Απ’ έξω, ακούστηκε η απόκοσμη αγριοφωνάρα του, να λέει κάτι ξενόγλωσσα :

«-Γρηγορείτε ουν ουκ οίδατε γαρ πότε ο Γκοτζίλας έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτοροφωνίας ή πρωϊ μη ελθών εξαίφνης εύρη υμάς καθεύδοντας».

Η ξανθιά κατουρήθηκε πάνω της : «-"Κλαδεύοντας" ? -Καλέ αυτός ο μούργος ήρθε εδώ χάμω να μας κλαδέψει ! Ωχ, κακό που ‘παθα η έρμη !»