Τα μάτια.........

Είχε κάτι οργωμένα μάτια. Φρύδια σκυφτά απ’ την πολυετή καταπόνηση, βλέφαρα εξοιδημένα απ’ τη συνεχή τριβή, ματοτσίνορα με πυκνή φυλλωσιά ,φύλακες άγρυπνους των καλά προστατευμένων βολβών.
Τρύπωσε δειλά απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα. Κάθισε βιαστικά στο πιο κοντινό άδειο τραπέζι. Δεν ήθελε να είναι έστω και για λίγα δευτερόλεπτα η οπτική εστία των ελάχιστων πελατών. Φούντωνε η αγοραφοβία του με αποτέλεσμα να γίνεται ευάλωτος. Κι αυτός ήθελε να δείχνει απρόσβλητος.
Παρήγγειλε το συνηθισμένο του ποτό. Παρακάλεσε για «καθαρό» το βαριεστημένο γκαρσόνι, που απεδείχθη εξόχως εύθικτο. «Μόνο καθαρά σερβίρουμε, κύριε!»
Με την πρώτη γουλιά η μπόμπα 100 οκτανίων ξεχύθηκε ακάθεκτη στα στροφιλίκια του αγγειακού του δικτύου. Αναγκάστηκε να καταφύγει στη νοθεία. Μπόλικο νεράκι στο γυάλινο ρεζερβουάρ. Άρχισε να κόβει κίνηση.
Το μαγαζί ,στην πρώτη ματιά ,έδειχνε αυτό που λέμε κυριλέ. Τού το είχε συστήσει ένας φίλος, μεγάλο ψαχτήρι. «Κι έχει και παιχνίδι», τού είχε πει κλείνοντας το μάτι.
Δεν άργησε να καθίσει δίπλα του. Χωρίς καν να χαιρετίσει τον κοίταξε βαθειά στα μάτια σαν κάτι να ’ψαχνε. Τα χαμήλωσε γρήγορα, τρομοκρατημένος.
«Ωραία μάτια», τού ψιθύρισε.
Θύμωσε με τις βλεφαρίδες που τον πρόδωσαν. Τελικά δεν έκρυβαν και τόσο καλά το μυστικό του.
Άναψε τσιγάρο και καθήλωσε το βλέμμα στα παγάκια που κολυμπούσαν στο ορυκτέλαιο.
«Να πιω κάτι μαζί σου?», επέμεινε.
Έκανε νόημα στο γκαρσόνι να φέρει το λογαριασμό .