Ο νταβάς, τα παπούτσια και το καπέλο.

Είχε μια μανία να γράφει. Έγραφε παντού. Στα forums, στα blogs, στο Word, σε εφημερίδες, σε περιοδικά ,σε βιβλία. Αλλά και σε κόλλες Α4, στο πίσω μέρος εκτυπωμένων σελίδων, πάνω στα βιβλία που διάβαζε. Τα καλύτερα όμως τα έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια. Τότε ήταν που έβγαινε ο πραγματικός γραφιάς εαυτός του. Εκεί το μολύβι έτρεχε αλαφιασμένο.
Δεν προτιμούσε , όμως, αυτό το είδος γραφής. Αν και ήταν το στοιχείο του, τού έφερνε ένα αίσθημα θλίψης. Κι όχι παροδικό. Τον πλάκωνε για μέρες. Κι έτσι το απέφευγε. Και κατέφευγε ξανά στα γνωστά. Χαρτιά και οθόνες.
Κάποτε, κάπου, κάποιος φίλος τού πρότεινε κάτι φρέσκο. Κοινή γραφή! Τού ακούστηκε περίεργο. Είπε να δοκιμάσει.
«Εκδοτικό οίκο έχεις?»
¨΄Έχω. Και τζάμπα!»
Κι έγινε για καιρό πολύωρη ασχολία τους. Τόσο πολύ τούς άρεσε!. Θες γιατί τσίγκλαγε ο ένας τον άλλον ? Θες γιατί γρήγορα μαζεύτηκε γύρω μια παρέα περαστικών που βρήκαν το θέαμα περίεργο? Κάποιοι μάλιστα άρχισαν να πετούν και κάνα κέρμα στην αναποδογυρισμένη ρεπούμπλικα..
Ήταν ωραία. Σιγά , σιγά το καπέλο γέμιζε κέρματα. Δεν το άδειασαν ποτέ. Κάθε μέρα έβαζαν το καπέλο στην ίδια θέση . Κόντευε να ξεχειλίσει.
Πολλές φορές , σεξιστής από κούνια, διέκοπτε αυτή την περίεργη κοινή γραφή για να χαζέψει καμιά ωραία περαστική . Ήταν το μόνο θέαμα που μπορούσε να του αποσπάσει την προσοχή. Κι όταν ξανακοιτούσε το καπέλο, αυτό ήταν εκεί. Και πιο γεμάτο.
Μια μέρα χάζεψε για πολύ ώρα το βάδισμα μιας ξανθιάς, με τουρλωτό κώλο και ψηλά τακούνια. Όταν ξανακοίταξε προς το καπέλο, αυτό έλειπε. Στενοχωρήθηκε. Φώναξε μαζί με το φίλο του. «Κλέφτης, κλέφτης!» Κάποιοι κοίταξαν τριγύρω, τον είδαν να τρέχει και δεν κινήθηκαν. Κάποιοι άλλοι φώναξαν κι αυτοί. «Κλέφτης, κλέφτης!». Ένας δυο τον κυνήγησαν κιόλας, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποιοι άλλοι μαρτύρησαν εμπιστευτικά. «Ο κλέφτης είναι από τον εκδοτικό οίκο».
«Θα το ξαναγεμίσουμε», του είπε ο κολλητός του. «Θα πάμε στην άλλη γωνία που είναι πιο απάνεμη. Και θα έχουμε πιότερο τον νου μας. Και θα την αγοράσουμε. Όχι μια ζωή στο νοίκι! Με έναν όρο. Θα γράψεις πρώτος!».
Μια ζωή τού έβρισκε τα κουμπιά του. Στυγνός εκμεταλλευτής. Ο αχαΐρευτος!