Γκαμήλα

Φυσικά, δεν λέγεται Γκαμήλα, αλλά Καμήλα.
"Γκαμήλα" την αποκαλούν οι ίδιοι εκείνοι που προφέρουν τον κροκόδειλο "κορκόδειλο" (και το θεωρούν και σωστό).
Είναι βέβαια πιό εύηχο το "Γκαμήλα", είν' η αλήθεια. Χορταστικό, γεμίζει το στόμα σαν αμυγδαλωτό σπετσιώτικο. "-Ίσα μωρή Γκαμήλα !". -Ωραίο, έτσι ? -Ιπποτικό.
Υπάρχουν δύο υπο-ράτσες Γκαμήλας, η Βακτριανή και η Δρομάς. "-Πώς τις ξεχωρίζω?", ρωτάει πάλι ο βλαξ. Με απλή αριθμητική. Η Βακτριανή, δηλαδή η Ασιατική, έχει δύο καμπούρες (ύβους τις λένε), ενώ η Δρομάς, η Αραβική, μία καμπούρα. Γνωστός ο διάλογος ανάμεσα σε δύο Γκαμήλες που μάλωναν. Η Βακτριανή κατηγορούσε τη Δρομάδα, οπότε η τελευταία της λέει :"-Μην ασχολείσαι μωρή με μένα και κοίτα καλύτερα την καμπούρα σου". Και η Βακτριανή της απαντά : "-Σε ποιά από τις δύο αναφέρεσαι?". Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είναι καν αστείο.
Συχνά, το όνομα της Καμήλας δημιουργεί παρανοήσεις. Πολλοί, ας πούμε, πιστεύουν ότι η Καμίλλα Πάρκερ Μπόουλς Μαουνμπάττεν Ουϊνδσωρ και Δούκισσα της Κορνουάλλης (μη χέσω!), φέρει το όνομα ζώου. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, αν και με τη μούρη που 'χει (η Μπόουλς, εννοώ), κάλλιστα θα μπορούσε να φέρει. Όπως και ο Κάρολος, το ίδιο.

Επίσης, πολλοί συγχέουν την Καμήλα με την Κάμηλο. Έτσι, χρησιμοποιούν την αγιογραφίτικη φράση "διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο", φέρνοντας στο μυαλό τους δύο εικόνες : Έναν τύπο να ΄χει ανοίξει τα σαγόνια του σα Μεγάλος Λευκός, πασκίζοντας να σφηνώσει μια καμήλα στον οισοφάγο του. Κι ένα κουνούπι, φυλακισμένο στη Motor Oil του Καβουρογιάννη , έτοιμο προς κατεργασία, για την απομάκρυνση προσμείξεων θείου, ούτως ώστε να μετατραπεί σε καύσιμο στροβιλοαντιδραστήρα.

Η Καμήλα είναι πολύ ανθεκτικό ζώο. Οικονομική σαν παπάκι πενηντάρι, από τα παλιά τα γιαπωνέζικα, όχι αυτά τα ψεύτικα που φτιάχνουν πλέον οι απατεώνες οι παλιοκινέζοι. Τη βγάζει στεγνή για πολύ καιρό, η καημένη. Ένας Θεός ξέρει βέβαια, πόσο θα διψάει το ζωντανό. Να φανταστείς ότι οσμίζεται το νερό από χιλιόμετρα μακρυά και οδηγεί προς τα εκεί τα καραβάνια. Τέτοια δίψα έχει το δόλιο. Οι Badawi εμπιστεύονται το ένστικτο του ζώου, εντοπίζουν το πηγάδι και ξεδιψούν, πίνοντας όλο το νερό. Εάν κανείς φιλόζωος Βεδουϊνος τύχει να διαμαρτυρηθεί προς τους συντρόφους του, ν' αφήσουν δηλαδή λιγάκι νερό και για τις καμήλες, οι υπόλοιποι τον αποπαίρνουν : "-Κάνε δουλειά σου ρε μάστορα, δεν έχουν ανάγκη αυτές !". Αυτή η στέρηση του ύδατος έχει περάσει πλέον γονιδιακά στο dna της καμήλας, ούτως ώστε να υπολογίζεται ότι οι καμήλες των επομένων πέντε-έξι γενεών δεν θα χρειάζονται πιά καθόλου νερό. Όπως ακριβώς τα γιαπωνέζικα C-50, που δεν χρειάζονταν καθόλου λάδι. Με την ευκαιρία, θέλω να (ξανα) ευχαριστήσω τους Ιάπωνες, για τα γαμιστερά εν σειρά τερακύλινδρα που απλόχερα χάρισαν στην ανθρωπότητα.
Εκτός από την εκμετάλλευση που υφίσταται από φελάχους, βεδουϊνους και λοιπούς κάφρους, η φουκαριάρα η Καμήλα έχει προσφέρει -ερήμην της- το όνομά της σε πλήθος εμπορικών -και όχι μόνο- προϊόντων. Πρώτα και καλύτερα τα τσιγάρα, που παλιά τα λέγαμε "τούρκικα". Τ' άφιλτρα ήταν ωραία, μόνο αν είχες βάλει κάτι στο στόμα σου. Θυμάμαι, πήγαινα αξημέρωτα να δώσω μάθημα στο Πανεπιστήμιο (ναι ρε, έχω πάει και Πανεπιστήμιο, δε μου φαίνεται ?) και κάπνιζα κάμποσα τέτοια, νηστικός και με σκατά-καφέ του κυλικείου. Υποκατάστατο νεσκαφέ, από σκόνη mdf ή κόντρα-πλακέ θαλάσσης, μια αηδία σκέτη. Τότε δεν είχε φρέντους και φρεντουτσίνους. Πέτρινα Xρόνια. Τώρα ζούμε τα Πέτσινα Xρόνια. Kαι γουστάρω φρέντους.
Ήτανε και το συγκρότημα οι Camel, προχωρημένοι μουσικά τύποι, αν και όχι του γούστου μου. Κάτι τέτοιοι, κάτι Έμερσον-Λέϊκ-Πάλμερ, κάτι μυστήριοι, μου κάθονταν στο στομάχι. Θα μου πεις, εδώ ο άλλος, ολόκληρος μαντράχαλος, χορεύει την "Καμήλα" των Mazoo & the Zoo, παρέα με τον τετράχρονο γιό του και κανείς δεν του λέει τίποτε.
Εκτός από τα τσιγάρα, Camel λένε και τα βερνίκια των παπουτσιών. Προσοχή λίγο σ' αυτό το σημείο, διότι εδώ και κάτι χρόνια το προϊόν που κυκλοφορεί ως βερνίκι Camel (στο κίτρινο πλακέ τενεκεδάκι), δεν έχει καμμία σχέση με το παλιό καλό βερνίκι Camel. Μόνο η συσκευασία είναι ίδια. Δεν βάφει σαν Camel, δεν απλώνει σαν Camel και -κυρίως- δεν μυρίζει σαν Camel. Το έκαναν οι κερατάδες οικολογικού τύπου, δίχως πετρελαιοειδή μέσα και το χάλασαν. Δηλαδή, έτσι και ήμουνα λούστρος, ίσα που θα είχα αλλάξει επάγγελμα εξαιτίας αυτών των απαράδεκτων τύπων της Camel. Εντάξει, αυτά τώρα είναι για μερακλήδες, σαν τον φίλο μου τον Freeagle. O οποίος ξέρει ότι το παπούτσι πριν το βάψουμε το βρέχουμε λιγάκι. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, που οι λούστροι έφτυναν τα πατούμενα πριν ξεκινήσουν τη δουλειά. Γιατί τα έφτυναν οι λούστροι τα παπούτσια ? Έλα μου ντε. Κουίζ. Άντε να σας δω ρε ψιμάρια, τί διάβολο ξέρετε, εκτός από bottom-fishing, που ανάθεμα κι αν ξέρετε κι από δαύτο.