Αρρηφόρειος καραμπόλα

Ρε τους μπαγάσηδες τους Αρχαίους! Ήταν και παιχνιδιάρηδες! Έφτασαν να βάζουν και τα κοριτσάκια να παίζουν μπιλιάρδο, οι διεφθαρμένοι! Τα κλειναν ,που λες, για κάτι μήνες στην Ακρόπολη για να υφάνουν το πέπλο της Αθηνάς για τη γιορτή των Παναθηναίων. Τα βάφτιζαν και Αρρηφόρους για να έχει και μια μεγαλοπρέπεια το πράμα.Τον ελεύθερο χρόνο τους τα κοριτσόπουλα δεν είχαν τι να κάνουν. Καφέ δεν είχε τριγύρω, το chatting ήταν άγνωστο, κορτάκηδες δεν πλησίαζαν. Τόριξαν λοιπόν στο μπιλιάρδο. Μόνο που τότε οι μπάλες κυλούσαν στο έδαφος και τις χτυπούσαν με κάτι ξύλα απελέκητα. Το μέρος που έπαιζαν το ονόμασαν σφαιρίστρα των Αρρηφόρων. Κλέψαν την ιδέα τα αρσενικά κι έστησαν αργότερα τα γνωστά σφαιριστήρια, τόπους αλητείας κι ακολασίας. «Πού ήσουνα παιδάκι μου?», ωρυόταν στη γειτονιά η κυράτσα. «Πότε θα διαβάσεις? Θα σε φάνε τα σφαιριστήρια!»
Μερικοί νομίζουν πως το μπιλιάρδο το ανακάλυψαν οι Γάλλοι, επειδή ένα είδος του λέγεται «Γαλλικό». Πίπες! Τσούρνεψαν την ιδέα οι Σταυροφόροι και τη μετέφεραν στους κουτόφραγκους. Κι επειδή οι ευγενείς τους ήταν και λίγο ντιγκιντάγκηδες, άλλαξαν και τον τρόπο παιξίματος. «Πού να τρέχουμε τώρα στα χωράφια!», σκέφτηκαν. «Μεσ’ τις λάσπες! Να κολλήσουμε και καμιά πανούκλα των ζώων!»
Μέσα στα κάστρα δεν υπήρχαν οι μεγάλοι χώροι της υπαίθρου, έτσι και οι μπάλες δεν μπορούσαν να τρέχουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Άρχισαν λοιπόν να περιστοιχίζουν χώρους στο πάτωμα με κομμάτια από δέρμα και να παίζουν το παιχνίδι μέσα στους χώρους αυτούς. Στα μοντέρνα αυτά μπιλιάρδα υπήρχε σχιστόλιθος, (ο σημερινός γραφίτης) , το τραπέζι ντύθηκε με ύφασμα (σημερινή τσόχα), παράλληλα δε τοποθετήθηκαν και τοιχώματα γύρω – γύρω (σημερινές σπόντες). Τα τοιχώματα αυτά ήταν δερμάτινα και παραγεμισμένα από τρίχες χαίτης αλόγου. Έβαζαν και κάνα στοίχημα για να’ χει ενδιαφέρον το πράμα. Ίσως από κει να ξεκίνησε και η λέξη «αλογομούρης».
Τα φτωχαδάκια, που δεν είχαν τέτοιες ανέσεις, βρήκαν άλλον τρόπο. Γέμισαν τις ταβέρνες με δαύτα και καραμπόλιζαν εκεί.
Φάλτσα δεν είχε τότε. Ανακαλύφθηκαν αργότερα, κατά τύχη, από τον κούτσαυλο τον Μινγκό. Χτύπησε με την πατερίτσα τις μπάλες του μπιλιάρδου θέλοντας ν’ αστειευτεί. Έκπληκτος βλέπει την μπάλα που χτύπησε, μόλις αυτή βρήκε μιαν άλλη, να γυρίζει προς τα πίσω έχοντας πάρει φάλτσο. Έγινε εύκολα αντιληπτό ότι για το φάλτσο ευθυνόταν το δερμάτινο κομμάτι που βρισκόταν στο κάτω μέρος της πατερίτσας. Ο κος Μινγκό λοιπόν αμέσως τυλίγει με δέρμα το κάτω μέρος της στέκας του και επιδίδεται σε χτυπήματα άγνωστα μέχρι τότε. Στην συνέχεια και ενώ βρίσκεται για πολιτικούς λόγους στην φυλακή, γράφει ένα βιβλίο με 40 καινούργιες καραμπόλες το οποίο εκδίδει μόλις αποφυλακίζεται. Το βιβλίο εξαντλήθηκε και επανεκδόθηκε τρεις φορές.
Ο πρώτος και βασικός κανόνας (που ισχύει μέχρι και σήμερα) ήταν ο εξής: «κατά την διάρκεια της εκτέλεσης τουλάχιστον ένα πόδι του παίζοντα πρέπει ν’ ακουμπά στο έδαφος». Ο λόγος αυτού του κανονισμού ήταν απλός αλλά και αναγκαίος. Οι κατασκευές των μπιλιάρδων τότε δεν ήταν καθόλου ανθεκτικές, έτσι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος αν κάποιος παίκτης ανέβαινε με τα δυο του πόδια στο μπιλιάρδο, το βάρος του να γκρέμιζε το τραπέζι. Κι επειδή τότε οι κυράτσες δεν πολυπρόσεχαν τη σιλουέτα τους κι υπήρχε κίνδυνος να διαλύσουν όλα τα τραπέζια, τους απαγόρευσαν τη συμμετοχή. Κι έτσι το παιχνίδι έγινε κατ’ εξοχήν αντρικό.
Μετά την επιτυχία του βιβλίου του Μινγκό πολλοί μαθηματικοί έγραψαν βιβλία συνδέοντας το μπιλιάρδο με τα μαθηματικά. Ο σημαντικότερους απ’ όλους ήταν ο κος Γκοργιολί ο οποίος μέσα από μια μελέτη εκατοντάδων σελίδων το 1835 εξέδωσε μελέτη με τίτλο «Μαθηματικές θεωρίες και σχέση τους με το μπιλιάρδο» δίνοντας έτσι επιστημονικό προφίλ στο μπιλιάρδο. Αν υπήρχε τότε το ΧΑΑ, αυτός θα έγραφε τεχνικές αναλύσεις και θα ήταν παγκοσμίως άγνωστος. Το μπιλιάρδο τού άνοιξε το δρόμο για την αιωνιότητα.