Η Ασπάσω και το κλέος

Μπουκιά και συγχώριο το πουτανάκι. Αλλά κι ο Ιππόδαμος, ωραίος άντρας. Το ζόρι ήταν ο πατέρας της. Πρόσωπο αξιοσέβαστο στη Μίλητο καθότι διοικούσε το μεγαλύτερο φροντιστήριο τής περιοχής. Γραφόσουν στο φροντιστήριο τού Αξίοχου κι έβγαινες μεγάλος και τρανός. Ειδικά στην παρλαπίπα. Το άσπρο μαύρο έκανες και σου χτυπάγανε και παλαμάκια.
Το ξέκωλο , εκτός απ’ τα θεσπέσια καπούλια και τη φάτσα Μαστροκώστα, είχε και μια γλώσσα ροδάνι. Κρεμόσουν απ’ τα χείλια της. Άσε που παρακολουθούσε και τα μαθήματα του πατέρα της και σου τραβούσε κάτι αναλύσεις για τη γέννηση τού σύμπαντος να σου ‘ρχεται περίοδος! Ενθουσιάστηκε απ’ όλα τούτα ο Ιππόδαμος και, παρά τον κίνδυνο να τον τουλουμιάσει στο ξύλο ο γέρος, το στραμπούλιξε το πορνίδιο και του δίδαξε και τις άλλες χρήσεις της στοματικής κοιλότητας.
Όμως ο Ιππόδαμος ήταν και τύπος ανήσυχος. Δεν τον χωρούσε το χωριό. Κι έτσι ξενιτεύτηκε στη μεγάλη πόλη, που τότε τη λέγανε Αθήνα. Είχε και μια κλίση στο σχέδιο, βρήκε τους Αθηναίους να ασχολούνται με το αν θα μπει στην κυβέρνηση ο Καρατζαφέρης, τους έχτισε τον Πειραιά, είδαν οι καράβλαχοι πρώτη φορά στη ζωή τους ολοκληρωμένο σχέδιο πόλεως, χαραγμένα οικόπεδα, μεζονετούλες και πλατείες και να σου μεγάλος και τρανός ο Ιππόδαμος. Και κατά τον ρουν των γεγονότων και τα ειωθότα της εποχής αντί ν αγοράζει Πόρσε, αγόραζε αγοράκια, έκανε τσιμπούσια, μάζευε και παλλακίδες-γιατί μερικοί προσκεκλημένοι ήταν ανώμαλοι κι ήθελαν και γυναικάκια -και τη βόλευε μπέικα ο Βωβός της αρχαιότητας.
Κι εκεί που κουτούπωνε τον πισινό ενός δούλου, του ήρθε η φλασιά. «Ρε κείνο το πουτανάκι η Ασπασία, τι να γίνεται; Δεν το φέρνω δω να τους μουρλάνω όλους που έχουν πήξει στις χαμηλοκώλες και στις κουτσομπόλες; Τσιμπούσια μετά διαλέξεων. Να χαίρεται το μάτι σου, να φχαριστιέται ο φαλλός σου και να χαϊδεύονται τ’ αυτιά σου ταυτόχρονα. Της Ασπασίας θα γίνει!».
Της τραβάει την προσκλησάρα ο Ιππόδαμος, λιγώνεται η μικρά με την ιδέα πως την περιμένουν τα μεγάλα σαλόνια, καβαλάει το χάι σπιντ Μίλητος- Παλούκια και σε λίγους μήνες-άργησε το γρήγορο καθότι είχε κύμα- τσουπ στη βιλάρα τού Ιππόδαμου.
Το μαθαίνει η κουτσομπόλα ο Κριτίας ,πως ο Ιππόδαμος Ψινάκης έφερε φρέσκο πράμα και λαχταριστό ,και το κάνει βούκινο στους καφενέδες. Κι έπεσε επιδημία σιελλόροιας στους παραλήδες κι ανυπομονούσαν πότε θα δουν την Ασπάσα και πότε θα πάρουν πάσα.
Τους αφήνει ένα εικοσιτετράωρο να βράζουν στο ζουμί τους ο πορνόγερος και την επομένη ρίχνει το κάλεσμα για το τσιμπούσι. Και πήξανε οι μπαρμπέρηδες στο τάλλαρο και στις τρίχες καθότι οι αρχαίοι την κόμη περί πολλού την είχαν.
Μπαστακώθηκαν απ’ το σούρουπο στις ντιβανάρες του Ιππόδαμου ο Κριτίας κι ο Φειδίας κι ο Αναξαγόρας κι ο Αμεινοκλής κι ο Εβαϊων και περίμεναν την άφιξη της Ασπάσως. Που όταν έσκασε μύτη, τους έφυγε η ούγια , αλλά το παίξανε και λίγο μπλαζέ ,ως υπαγόρευε η αριστοκρατική καταγωγή τους.
Τρούπωσε στην αντροπαρέα η Ασπασία, ξάπλαρε δίπλα στον Αναξαγόρα ,που ήταν κοντοπατριώτης και παιδί σπαθί, ματσούλησαν τα κοψίδια κι ήρθε η ώρα τού μπεκρουλιάσματος (σημ. αρθρογράφου: πρώτα την έκαναν ταράτσα οι πρόγονοι και μετά σούρωναν κι όχι τούμπαλιν σαν εμάς που πλακωνόμαστε στα ξίδια και μετά ψάχνουμε για πατσατζίδικο και μπουγατσάδικο). Κι επειδής το κρασί θέλει παιχνίδια το ‘ριξαν στον κότταβο. Μόνο που αντί να σημαδεύουν με σταγόνες κρασιού απ’ το ποτήρι τους ακίνητους στόχους, βάλανε στο σημάδι μια ζουμπουρλού μισόγυμνη χορεύτρια που περπάταγε με τα χέρια. Κι έτσι άρχισε να μπαίνει στο νόημα η Ασπάσω για το πώς πιτσιλούσαν τα θηλυκά οι Αθηναίοι.
Κύλαγαν οι μέρες, ξεναγούσε ο Ιππόδαμος την Ασπασία στην πόλη και σκεφτόταν τον τρόπο να την ξεφορτωθεί απ’ το σπίτι ,καθώς βγήκε η βρώμα πως ο πολεοδόμος το γύρισε στις γυναίκες και δεν του καθόντουσαν τ’ αγοράκια. Απ’ τη δύσκολη θέση τον έβγαλε η Μιλήσια που του εξεδήλωσε την επιθυμία ν’ ανοίξει σχολή ρητορικής. Στο μεσοδιάστημα είχε θαυμάσει τις ιδέες τού Αναξαγόρα στην Αγορά αλλά και κατ’ ιδίαν κι είχε ποζάρει και για ένα άγαλμα τού Φειδία. (αυτό αποκλειστικά κατ’ ιδίαν).
Αφού βρήκε τις άκρες η Ασιάτισσα έκανε και το μεγάλο σάλτο. Σπίτι κάτω απ’ την Ακρόπολη και τα λεφτά ντούκου. Επίπλωση και τέσσερις σκλάβες ο Ιππόδαμος, ο Φειδίας έκανε το μεσίτη, κάτι πρέπει να τσόνταρε κι ο Αναξαγόρας κι έτοιμη η καλύβη που θα στέγαζε τις φιλοσοφικές ανησυχίες της.
Βοήθησε κι ένας στρατηγός, ο Αντιγένης, που διαφήμισε το μελίρρυτο τής νεαράς, με το αζημίωτο βέβαια, και τίγκα η καλύβη από μαθητές. Ούτε ο Στρατηγάκης στις δόξες του όταν άνοιγε παράρτημα για να μαθαίνουν οι μπόμπιρες το γκουντ μπάι.
Οι κακοήθεις λέγανε πως αυτό δεν ήτανε σχολή αλλά «οίκος». Τους έγραφε η Ασπασία εκεί που δεν πιάνει μελάνι ,απορροφημένη γαρ με τη διδασκαλία του πρωταρχικού στοιχείου στους Αθηναίους και με την καταμέτρηση του μπαγιόκου που ξεχείλιζε απ’ τα ερμάρια.
Ώσπου μια μέρα βροντάει την πόρτα της ο Σωκράτης. Και την άρχισε στα κολακευτικά πως τάχα μου ήθελε να τον μυήσει στη γνώση της. Καταφερτζής και λαοπλάνος ο αχρείος ,την έπεισε πως ήταν μπατίρης αλλά φιλομαθής. Κι έτσι ο Σωκράτης ήταν ο πρώτος που «διδάχτηκε» βερεσέ. Αλλά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και μια νύχτα τον τσάκωσε αγκαλιά με τον Αναξαγόρα, έγινε σκηνή μεγάλη, αλλά τελικά παρέμειναν καλοί φίλοι. Και οι τρεις τους……….


Και πέρναγε ο καιρός κι εκπαιδεύονταν οι Αθηναίοι και μάθαιναν τα ρητορικά σχήματα και τις περικοκλάδες του λόγου. Καθάριζε ο λαιμός τους, μιλούσαν από στήθους και φούσκωνε το στήθος τους που όλα αυτά τους τα έμαθε η Ασπασία η Μιλήσια. Φήμες πως μέχρι και μουγγοί μίλησαν μετά την παρακολούθηση των ιδιαιτέρων της ελέγχονται ως ανακριβείς απ’ τους ιστορικούς.
Κάπου κει έσκασε μύτη ο Περικλής. Για την ακρίβεια, δεν έσκασε , αλλά της την έσκασε. Έβαλε για ρουφιάνο το Φειδία που την προσκάλεσε σπίτι του ,τάχα μου για κάτι επείγον. Κι έπεσε πάνω στον ηγέτη και λιγώθηκε η γλωσσού κι έχασε τη μιλιά της. Η εξουσία θαμπώνει, ως γνωστόν, τα γυναικάκια κι η κυρία ,πια, δεν μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση. Ένα προβληματάκι υπήρχε, ο Περικλής ήταν παντρεμένος, αλλά ο έρως κάτι τέτοια μικροπράγματα τα ξεπερνά κι όπως χρόνια δεν κοιτά, τα εμπόδια τα πηδά.
Τ’ ακούμπησε στεγνά, κατά το σύνηθες, ο Περικλάκος στη σύζυγο, γλύκανε κι αυτηνής η πίκρα, έκανε στην μπάντα κι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για τη νομιμοποίηση του μεγάλου έρωτα.
Συνεχίζεται............