Το χούι κι ο Συκουτρής

«Άντε πάλι. Θ’ αρχίσει τα σαλιαρίσματα ο κουνιστός».
Παρέα δεν είχε, μόνος του φιλοσοφούσε, είχε και την πλάκα του ο ντιγκιντάγκας, τον άφησε να καθίσει δίπλα του.
-Θα πιεις κάτι; τον ρώτησε.
-Ναι. Ουίσκι με μπόλικα παγάκια και νερό ως απάνω.
-Πολύ το νερώνεις, αδελφάκι μου.
-Κι οι αρχαίοι το ίδιο έκαναν.
-Όλο στους αρχαίους το πας. Σε συμφέρει;
Μειδίασε ο νεανίας.
-Προϊόν πολέμου.
-Δεν σε πιάνω
-Θα το προτιμούσα, αλλά μ’ αποφεύγεις.
-Ναι. Έχω κι εγώ τις ιδιοτροπίες μου. Για λέγε. Τί εννοούσες;
-Οι αρχαίοι. Οδηγήθηκαν εξ ανάγκης.
-Στη φιλοσοφία;
-Όχι. Στον Έρωτα τον μεταξύ ανδρών . Μετά γεννήθηκε η φιλοσοφία.
-Προϊόν του κώλου η φιλοσοφία;
-Ασχημονείς.
-Σε χάνω.
-Ας το πιάσουμε απ’ την αρχή. Ποιοι ήταν πιο πολεμοχαρείς; Οι Δωριείς ή οι Ίωνες;
-Οι Δωριείς.
-Καλός είσαι. Γι αυτό και σ’ αυτούς ,Θηβαίους, Βοιωτούς, Θεσσαλούς, ήταν αποδεκτή η σχέση εραστή και ερωμένου. Ανεπτύσσοντο δεσμοί ισχυροί, απολύτως απαραίτητοι στις μάχες.
-Κοίτα ρε, τι μαθαίνει κανείς! Το χεις ψάξει το θέμα, ε;
-Φυσικό δεν είναι;
-Εμένα γι’ αφύσικο μου κάνει, αλλά ας μην επεκταθούμε. Ρε λες γι’ αυτό να τους πήραν παραμάζωμα τους άλλους, στα Λεύκτρα, στη Χαιρώνεια και στη Μαντινεία; Τους έδενε ο κώλος;
-Το ευτελίζεις!
-Συγχώρα με. Ας το πούμε ιερός δεσμός φιλίας. Σου κάνει;
-Πρώτος! Γι αυτό κι ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει «ως μόνον αήττητον όντα τον Έρωτα των στρατηγών».
-Απ’ τη Βοιωτία ήταν ο Πλούταρχος;
-Ναι.
-Α, έτσι εξηγείται!
-Θα φύγω!
-Κάτσε, ρε, τώρα που σε βρήκα! Εύθικτος μου βγήκες! Και δε μου λες; Μόνο οι Πελοποννήσιοι κι οι Κρητικοί ήταν στρέϊτ;
-Όχι. Στην Σπάρτη ο εισπνήλας είχε θέση κηδεμόνα.
-Ο ποιος;
-Ο εισπνήλας. Ο εραστής.
-Α, έπρεπε να το καταλάβω από το εις. Έμπαινε δηλαδή.
-Φεύγω!
-Καλά, θα είμαι φρόνιμος. Και ο ωθούμενος, πώς λεγόταν;
-Άϊτας!
-Άιντα, ρε!
-Ναι. Στην Κρήτη δε, γινόντουσαν και προξενιά!
-Άει στο διάλο!
-Εξακριβωμένο. Το αναφέρει ο Στράβων.
-Ανοιχτομάτης ο στραβούλιακας.
-Ναι ,ο φιλήτωρ ( ο εραστής) έκανε πρόταση στους οικείους του ερωμένου κι αυτοί τον αποδέχονταν ή όχι.
-Τι λε ρε; Δηλαδή, «ζητώ την χείρα του κοπελιού»;
-Ακριβώς!
-Και του την έδιναν;
-Άμα τους άρεσε ο γαμπρός!
-Κι οι Αθηναίοι πώς μπήκαν στο κόλπο;
-Γι άλλους λόγους αυτοί. Ήταν θέμα παιδείας. Δεν υπήρχαν βιβλία τότε. Υπήρχαν όμως παιδαγωγοί.
-Έλα, παιδί μου, να σου δείξω τού κώλου σου την τρύπα, δηλαδή!
-Είσαι αισχρός! Ο νέος έπρεπε να έχει πρότυπο!
-Πατέρα δεν είχαν οι αρχαίοι;
-Ναι. Αλλά ο πατέρας, σπανίως εγίνετο πρότυπο τότε. Καθότι η οικογένεια δεν είχε τον δεσμό που έχει σήμερα. Κι έτσι οι νέοι αναζητούσαν τα πρότυπά τους στα γυμναστήρια που ήταν της μόδας εκείνο τον καιρό. Οι παιδαγωγοί , που δεν είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας από τους νέους, καμμιά δεκαριά χρονάκια, σύχναζαν επίσης εκεί. Κι οι νέοι θεωρούσαν μεγάλη τιμή να τους προτιμήσει ένας παιδαγωγός.
-Δε μου τα λες καλά. Και το χούφταλο ο Σωκράτης πώς κατάφερνε και τους κουτούπωνε όλους;
-Τους παιδαγωγούσε θες να πεις. Ε, ένας ήταν ο Σωκράτης!
-Έτσι λοιπόν γίνανε αυτά τα θαυμαστά και τα μεγάλα. Απ’ τους δεσμούς φιλίας και την επιθυμία να μετεμφυσήσουν στους νέους το ωραίο, το καλόν, την ανδρεία, τη σωφροσύνη, την αγνότητα, την πίστη στους νόμους, την ενασχόληση με τα κοινά, τη φιλοκαλία και την αναζήτηση του ιδανικού.
-Τώρα τα λες καλά!
-Βέβαια και κάτι άλλο τους εμφυσούσαν, αλλά κι αυτό ήταν μέρος τής αναζήτησης τού ωραίου.
-Ειρωνεύεσαι.
-Με παρεξηγείς. Το ωραίο σώμα εις τα μάτια του Έλληνος ενεφανίζετο ως έκφρασις μιας ψυχής, μιας ορατής ψυχής, και το κάλλος του ήτο σύνθεσις αδιαίρετος και ανερμήνευτος σαρκός και πνεύματος.
-Μ’ έσκισες τώρα! Πού τα ξέρεις αυτά;
-Διάβασα την εισαγωγή τού Συκουτρή για το Συμπόσιο τού Πλάτωνα.
-Και γιατί μ’ αφήνεις να σου κάνω ανάλυση τόση ώρα;
-Έτσι. Για να δω αν έχεις μελετήσει σε βάθος το χούι σου!