Τρελλάρες όλοι γίναμε!

Ο τύπος ήταν αυτό που λέμε πρόσωπον αξιοσέβαστον. Αξιοσέβαστος είναι αυτός που οι άλλοι κάνουν πως τον σέβονται κι αυτός κάνει πως σέβεται τον εαυτό του. Κι έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι.. Οι μεν γιατί κάτι τσιμπολογούν από την επίδειξη σεβασμού, ο δε ,συλλέγοντας τον καρπόν των θαυμαστών, τον μεταπωλεί σε αξία πολλαπλάσια στο ευρύ κοινό.
Ο αξιοσέβαστος είχε δυό παιδιά και μια γυναίκα. Ή μάλλον δυό παιδιά και μια σύζυγο. Διότι, ως γνωστόν, η σύζυγος, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, άμα τη κατακτήσει του αξιώματος, παύει να είναι γυναίκα. Η δε γυναίκα παραμένει γυναίκα όσο δε γίνεται σύζυγος.
Γνωστά αυτά και τετριμμένα. Όπως και το ότι το γένος πρέπει να διαιωνίζεται. Κι ο αξιοσέβαστος γεννήτωρ δεν μπορεί ειμή να παραγάγει αξιοσέβαστους απογόνους. Τουτέστιν, νέα γενιά αμειβομένων θαυμαστών και εκμεταλλευόμενων κορόιδων.
Τις περισσότερες φορές το μήλο πέφτει κάτω απ’ τη μηλιά. Κι όχι ένεκα των νόμων της βαρύτητας αλλά ένεκα απλής λογικής επεξεργασίας. Σκέφτεται ο απόγονος , συνεπικουρούντος και του οικογενειακού περιβάλλοντος, που πάντα θέλει το καλό του: «Στρωμένη δουλειά, λαδωμένη η μηχανή, ξέρουμε τα χούγια της, τα σκορτσαρίσματά της και τα γκάζια της, δικός μας ο φαναρτζής, ο μάστορας κι ο βαφιάς, πουλάμε το φύκι για μεταξωτή κορδέλλα» κι η ζωή συνεχίζεται, το μπαγιόκο πληθύνεται, η μάνα καμαρώνει τους απογόνους της, που, αν δεν ήταν αυτή, ρεμάλια θα γινόντουσαν, κορδώνεται ο γεννήτωρ που, αν δεν ήταν αυτός, θα κάναν παρέα στη μάνα τους στο νεροχύτη κι η δουλειά πάει ρολόι και το παραδάκι πέφτει ράιτ θρου.
Στον αντίποδα του αξιοσέβαστου είναι ο φτωχομπινές. Πρόσωπον αμελητέον και καταφρονεμένον. Σύζυγον μίαν και αυτός και τέκνα δύο. Κατά σατανική σύμπτωση ο μπατίρης είναι και τίμιος. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα, πλην σπανίων εξαιρέσεων. Και οι εξαιρέσεις δεν αφορούν στο σκέλος της εξέλιξης του τιμίου σε παραλή, αλλά του μπατίρη σε λαμόγιο και επίδοξο λεφτά. Το πρώτον είναι αδύνατον. Το δεύτερον έχει τινας πιθανότητας επιτυχίας.
Και κατά τον ρουν των γεγονότων τα τέσσερα τέκνα μαντραχαλεύουν, οι δυό κυράτσες φουσκώνουν καθότι κάτι έπαθε ο θυρεοειδής τους και δεν κάνουν καλές καύσεις (άσχετα αν καθημερινώς γλύφουν και τον πάτο της κατσαρόλας) και οι κεφαλές της οικογενείας συνεχίζουν το μοναχικό δρόμο τους. Ο μεν πρώτος αυξάνων τη λόρδωσή του ο δε δεύτερος την κύφωσή του. Αλλ’ ως ευθείες τεμνόμενες, καθόσον ακολουθούν διαφορετικές πορείες, έχουν και κοινόν σημείον. Το σημείον τούτο εις ουδέν έτερον συνίσταται πλην της φθινούσης συχνότητος διεγέρσως των ορμών τους ως και της εντάσεως αυτών. Διο και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει το κοινό να λέγεται σημείο αλλά μνημείο.
Ας λάβωμε τυχαίως εκ του δείγματος δύο τοιούτους τύπους και ας σπουδάσωμεν την εξέλιξη των βλαστών τους.
Στην αρχή είναι κοινή. Βυζαίνουν όλα ή συνήθως ρουφάνε απ’ το μπουκάλι όλα. Τα μεν αξιοσέβαστα διότι η μάνα τους έχει ως πρώτην προτεραιότητα τη σφριγηλότητα των μασταριών της, τα δε δεύτερα, εις το πηγάδι ουρήσαντα κατά το κοινώς λεγόμενον, διότι η δικιά τους μάνα, πλην της αυτής προτεραιότητος μετά της βολεμένης, τρέχει και για το μεροκάματο. Κι έτσι, «ρούφα το μπουκάλι, μπούλη, να σε καμαρώνουν ούλοι!».
Η κοινή αυτή πορεία συνεχίζεται και κατά τα επόμενα χρόνια. Εις αμφότερα τα σπίτια συχνάζουν γιαγιάδες και παππούδες οι δε μανάδες σπανίζουν. Υπάρχουν ,βεβαίως, μικροδιαφορές που δεν αναιρούν όμως την ουσία. Όπως πως στο μεν πλουσιόσπιτο παίρνει το μάτι σου και καμιά Ρωσίδα τουρλοκώλα στην δε καλύβην το είδος τούτο δεν ευδοκιμεί. Το πρώτον σπέρμα στην πάλη των τάξεων γεννάται. Τα καλόπαιδα, εξ απαλών ονύχων έρχονται εις επαφήν μετά ξένων πολιτισμών και παραφυάδων της Ινδοευρωπαϊκής ,τα δε «γαμώ τη μάνα τους» ουδεμίαν τοιαύτην ευκαιρίαν έχουν, τουλάχιστον σε βρεφική ηλικία.
Τα χρόνια περνούν κάπως έτσι, ώσπου έρχεται η ώρα της εκπαίδευσης. Εδώ προκύπτει η πρώτη βασική διαφοροποίηση. Η επιλογή του σχολείου. Δημόσιο ή ιδιωτικό; Η πρώτη επιλογή απορρίπτεται κι απ’ τα δύο στρατόπεδα για όχι και τόσο προφανείς λόγους ,αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και έρεβος το μυαλό του. Η δεύτερη, όμως, έχει διαβαθμίσεις.
«Κολλέγιο, Μωραίτη, Σαιντ Κάθρινς, Δούκα;», αναρωτιέται το πρώτο στρατόπεδο. Το δε δεύτερο , ακολουθώντας το ρηθέν «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια», διαλέγει μεταξύ των «Το καλό μολύβι», «Το τζιμάνι», «ο Αϊνστάιν» και λοιπά παρόμοια. Ιδιωτικά πάντα……..Καθότι στα δημόσια κυκλοφορούν και Αλβανάκια που είναι κακά παιδάκια, δε διαβάζουν και πέφτει το επίπεδο.
Κυλούν τα έτη, πώς περνάνε τα άτιμα, παίζουν τα καλόπαιδα σε κάτι γηπεδάρες του σχολείου ναααααααααα, φοράνε αντίντας το πρωί και βλέπουν LG σαραντάρα το βράδυ, έχουν i phone και την τελευταία έκδοση του fifa, χάνουν το σχολικό αλλά πάνε στην ώρα τους γιατί η τζιπούκλα της μαμάς καβαλάει τα πεζοδρόμια και κόβει δρόμο. Και τα’ άλλα τα ξεχασμένα απ’ το Θεό, βολεύονται στο μικρό το γηπεδάκι, ντύνονται με Ζάρα εν πολλοίς (τα καλά τα έχουν για τις δύσκολες ώρες), βλέπουνε Τι Βι Samsung τριαντάρα, έχουν μια μπαχατέλα Νόκια και λίγα pixel στην κάμερα και δεν χάνουν ποτέ το σχολικό γιατί η μαμά δεν έχει τζιπ και το Σουζουκάκι που της πήρε ο μπαμπάς δεν καβαλάει πεζοδρόμια. Έτσι εμφανίζονται τα πρώτα συμπλέγματα κατωτερότητας. Ευτυχώς που το σοφό κράτος έχει προβλέψει κοινά βιβλία για όλα τα σχολειά και δεν προκύπτουν, τουλάχιστον εκεί, τραγικές διακρίσεις. Γιατί, για φαντάσου, των μεν το εξώφυλλο της Γεωμετρίας να ήταν δερματόδετο και με θαλασσιές τις χάντρες και των άλλων χάρτινο που ρουφάει τη σάλτσα και μένει στάμπα , τί κόμπλεξ θα δημιουργούνταν! Άσε που σε τραβάει περισσότερο το Πυθαγόρειο θεώρημα, βρε αδερφέ, αν το ξώφυλλο είναι μουράτο. Ενώ τώρα, που είναι μάπα, κανείς δεν το διαβάζει κι είναι και τα δυο στρατόπεδα ευχαριστημένα..
Κι έρχεται η ώρα των Πανελλαδικών όπου και ανακύπτουν οι αγεφύρωτες πλέον διαφορές. Γιατί τα τέκνα των κοτσαμπάσηδων κάνουν όλα τα μαθήματα ιδιαίτερα, ενώ των λαϊκών τρέχουν και σε κανένα φροντιστήριο τα κακόμοιρα, καθότι ο παράς φτάνει για λίγα ιδιαίτερα. Κι εξοργίζονται οι μανάδες των παιδιών του λαού ,και με το δίκιο τους, με την άτιμη την κενωνία που άλλους τους ανεβάζει κι άλλους τους κατεβάζει.
Αδιευκρίνιστο είναι εισέτι, γιατί τα καμάρια και των δύο παρατάξεων τρώνε ,στην πλειονότητά τους, πόρτα στις Πανελλαδικές. Τυχαίο δεν είναι. Κι υψώνουν οι γεννήτορές τους, για πρώτη φορά στην μέχρι τούδε διάφορο πορεία τους, κοινή φωνή διαμαρτυρίας για το άδικο το σύστημα. Για λίγο όμως. Καθώς τα πλουσιόπαιδα βρίσκουν κάτι τρύπες που τα λένε MBA ,ενώ τα φουκαριάρικα τα φτωχαδάκια τρέχουν στις Ρουμανίες και στις Βουλγαρίες, να μπλέξουν και με τίποτα πουτάνες, να κολλήσουν και καμιά παλιαρρώστια .
Άτιμο πράμα η πάλη των τάξεων, όπως προκύπτει απ’ τη μελέτη μας. Καθώς η σύγκλιση των βλαστών των δύο περιπτώσεων δεν πρόκειται να επιτευχθεί ποτέ. Τα πρώτα θα παραμείνουν λαμόγια, τα δε δεύτερα απλώς επίδοξα με πενιχρές δυνατότητες επιτυχίας. Κι αν τα καταφέρουν κι ανέβουν κατηγορία, έχουνε να το λένε. «Εγώ φτωχός γεννήθηκα , κοιτάξτε με που ηγήθηκα!»