Παίρνει αμπάριζα, λοιπόν, ο γέρος και βγαίνει. Και τους τα λέει τσεκουράτα σαν απόστρατος συνταγματάρχης. Καταρρίπτει μια- μια τις κατηγορίες, τους τραβά και μια διδαχή περί ηθικής και τιμιότητας και τους στέλνει αδιάβαστους. Σα να τόκανε επίτηδες ο αθεόφοβος. Εξοργίζονται οι πιο πολλοί απ’ τους δικαστές και τον τρελλαίνουν στο μονάστερο, που σήμαινε καταδίκη. Η πρόταση, όμως, τού μηνυτή ήταν θάνατος. Ο κατηγορούμενος είχε δικαίωμα αντιπρότασης. Ξανασηκώνεται ο προγάστωρ και τους κάνει ρόμπα. Αντί να προτείνει μια ποινή ήπια -το κουφό τότε ήταν πως οι δικαστές έπρεπε να επιλέξουν μία από τις δύο προτάσεις (τού μηνυτή και τού μηνυόμενου, ενδιάμεση επιλογή δεν είχαν)- διεκδικεί το δικαίωμα να τον ταΐζουν τζάμπα για την προσφορά του στην κοινωνία. Αλλά για να μην τον πουν και υπερβολικό, ρίχνει στο τραπέζι τη δικιά του πρόταση. «Άντε, να σας δώσω μια μνα!». Τα πήρανε στην κράνα οι δικαστές και του σβουρίξανε στην κεφάλα την πρόταση τού μηνυτή με περισσότερες ψήφους αυτή τη φορά. Και τον έρμο τον παππούλη τον παρέδωσαν στους Έντεκα.
Στη μπουζού, λοιπόν, για καμιά τριανταριά μέρες, γιατί γιόρταζαν τα Δήλια τότε οι αρχαίοι και δεν θέλανε να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα, άγιες μέρες. Πέσαν’ από δίπλα οι φανατικοί μαθητές του να τον παρηγορήσουν. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του. Η κουφάλα ο Πλάτωνας, επειδή το κλίμα ήταν βαρύ για τους Σωκρατικούς, την κοπάνησε και κρύφτηκε. Βέβαια, αποκατέστησε τη μνήμη τού δασκάλου του με τα γραπτά του ,αλλά τότε εφάνη ολίγον χέστης.
Τη βιόλα του, όμως, και στην ψειρού ο γεροντάκος. Εκεί, να τους κάνει επαναληπτικά μαθήματα στη φυλάκα! Και τζάμπα ο αφιλότιμος. Γι’ αυτό τον κοπάναγε η γυναίκα του η Ξανθίππη. Εμ ξενοπηδούσε, εμ και δεν έφερνε φράγκα στο σπίτι.
Έστησε και μια μηχανή απόδρασης ο Κρίτων ο φιλαράκος του. Λάδωσε τους δεσμοφύλακες να κάνουν την κορόιδα, όταν ο Σωκράτης θα δραπέτευε πάνω σ’ ένα άσπρο άτι. Ελικόπτερα δεν υπήρχαν τότε. Του το ξέκοψε ο παππούς κι έτσι ήρθε η ώρα τού κωνείου.
Άτιμο φυτό αυτό το κώνειο. Φύτρωνε μέχρι και στις αυλές των σπιτιών. Κάτι σαν το σημερινό χασισάκι. Με τη διαφορά πως, αν έκανες την αποκοτιά και το μασουλούσες, δεν έστρωνες κεφάλα, αλλά σε κλαίγανε οι ρέγγες. Κι άρχιζες να παζαρεύεις με τον Άγιο Πέτρο μεζονέτα στον Παράδεισο. Το καλό ήταν πως μύριζε σαν ποντικοκάτουρο κι έτσι κανείς δεν γευόταν το ζουμί του.
Είχε μια ουσία μέσα αυτή η φούντα που τη λέγανε κωνειίνη. Πιθανή προέλευση τού ονόματος τού φυτού το ρήμα κωνάω (ουσ. κώνος), που σημαίνει στροβιλίζομαι. Η καλύτερη ποικιλία ήταν το Μεγαρίτικο .Προκαλούσε ανώδυνο θάνατο. Οι αρχαίοι, μανούλα στις επιστήμες, είχαν προσδιορίσει και τη θανατηφόρο δόση, 4,5 γραμμάρια..Υπήρχε περίπτωση, βέβαια, να έπεφτε ο δήμιος σε κανένα Μιθριδάτη και να χρειαζόταν δεύτερη και τρίτη δόση, την οποία έπρεπε να τρέξει να τη βρει( στοκ δεν είχαν). Κι επειδή ήτανε τεμπελχανάδες οι δήμιοι απαγόρευαν στον καταδικασμένο να κουνιέται, αφού το πιεί, για να μην «κάψει» γρήγορα το δηλητήριο και πάει στράφι η δόση. Οι πιο καπάτσοι ζητούσαν φακελλάκι για να τρέξουν να βρουν την παραπανίσια δόση. Γι αυτό και λέγανε οι κακιές οι γλώσσες πως «οι Αθηναίοι ουδέ δωρεάν ίνα αποθάνη τις επιτρέπωσι» .
Ο Πλάτων στον Φαίδωνα μας δίνει με λαμπρό τρόπο την εικόνα της δηλητηριάσεως. Λέει λοιπόν ο Πλάτων:
«Όταν ένοιωσε ο Σωκράτης να βαραίνουν τα σκέλη του ξάπλωσε στην πλάτη. Έτσι του σύστησε ο δήμιος. Συγχρόνως αγγίζοντας τον, αφού πέρασε λίγος χρόνος, παρατηρούσε τα πέλματα και τα σκέλη. Κατόπιν πίεσε δυνατά το πόδι και τον ρώτησε αν αισθάνεται. Ό δε "ουκ", έφη (είχε ήδη αρχίσει η νέκρωση των αισθητικών νεύρων από την περιφέρεια) και μετά από αυτό πίεσε πάλι τις κνήμες και αφού ξαναήρθε μας έδειχνε ότι παγώνει και παραλύει».
Σεμνός ο Πλάτων δεν αναφέρει πως η καλύτερη μέθοδος για να διαπιστώσει ο δήμιος την επίδραση του φαρμάκου ήταν η κλωτσιά στ’ αρχίδια. Αν δεν υπήρχε αντίδραση, το θανατηφόρο αποτέλεσμα ήταν βέβαιο.
«Τον άγγιξε και είπε ότι όταν φθάσει (η παράλυση ) στην καρδιά τότε θα πεθάνει. Ήδη σχεδόν το πάγωμα είχε φθάσει στο επιγάστριο. Ξεσκεπάστηκε, γιατί ήταν σκεπασμένος, και είπε τα τελευταία λόγια «ώ, Κρίτων, τω Ασκληπιώ οφείλομεν αλεκτρυόνα. Απόδοτε και μη αμελήσετε".
-Έτσι θα γίνουν, είπε ο Κρίτων. Μήπως θέλεις κάτι άλλο να μας πεις; τον ρώτησε.
Αλλά ο Σωκράτης δεν απάντησε τίποτα.... και τα όμματα έστησεν. Ιδών δε ο Κρίτων συνέλαβε το στόμα και τους οφθαλμούς.»
Έτσι κατέληξε, λοιπόν, ο Σωκράτης ο σοφός και δεν ματαείδε φως………….
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ποιος μαθητης θ'αδιαφορουσε για την γνωση αν του την προσεφεραν με τον δικο σου τροπο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου οφειλω ενα μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,μου φρεσκαρες τη μνημη δινοντας μου ταυτοχρονως και τοσες πληροφοριες ιατρικης φυσεως.Ανεκτιμητη η προσφορα σου.
Καλημερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμετακινητος μεχρι το τελος ο Σωκρατης .
Δυσκολη μερα για οσους ψηφιζουν με το πιστολι στο κροταφο .
Βοηθουν και τα τετριμμενα: "το μη χειρον βελτιστον" και " πολιτικη, η τεχνη του εφικτου".
Συμφωνώ με τη Λούκρη, ωραίο κείμενο, κι ευκαιρία να ξαναδούμε την ιστορία μας και να τη συγκρίνουμε με τα τωρινά πολιτικά δρώμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σκληρότητα των ανθρώπων υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, είναι το καταφύγιο των πνευματικά αδύνατων.
Aπο τους μαθητες του ο Αλκιβιαδης εχει την πλεον συναρπαστικη προσωπικοτητα.Αντιγραφω απο τα συμπερασματα της μεγαλυτερης ελληνιστριας Jacqueline de Romilly απο το βιβλιο της"Αλκιβιαδης":
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αντισταθηκε με επιμονη σε ολα. Χωρις να αποθαρρυνεται ποτε, αυτος που πολεμουσε με τοση ανδρεια στις μαχες, αυτος στον οποιον ο Σωκρατης παραχωρησε τη διακριση των γενναιων, δεν εδειξε λιγοτερο θαρρος δτην προσπαθεια να γλιτωσει την καταστροφη. Αντιμετωπισε τα παντα με διαυγεια και πεισμα, με χαρη και τολμη. Η εικονα που μας αφηνει ο θανατος του* αποδιδει σωστα αυτο το χαρισμα. Οπως οι ομηρικοι ηρωες που, ενω ηξεραν πως ειναι χαμενοι, κραυγαζαν: "Δεν με νοιαζει, θα πολεμησω", ετσι και αυτος αγωνιστηκε μονος.
(* ο Αλκιβιαδης βρηκε το θανατο σε ενα χωριο της Φρυγιας. Ο Φαρναβαζος στελνει δικους του ανθρωπους να τον δολοφονησουν.Ο Αλκιβιαδης μενει με την γυναικα του Τιμανδρα.Οι δολοφονοι δεν τολμουν να μπουν σπιτι, αλλα το περικυκλωνουν και βαζουν φωτια. Ο Αλκιβιαδης παγιδευεται στη φωλια του σαν αγριο θηριο.Ριχνει στη φωτια ρουχα και στρωματα και με τη χλαμυδα στο αριστερο του χερι βγαινει ορμητικα κρατωντας το γυμνο ξιφος του στο δεξι χερι. Οι βαρβαροι οταν τον ειδαν διασκορπιστηκαν.Τραπηκαν σε φυγη. Κανεις δε μενει να τον αντιμετωπισει απο κοντα. Τον χτυπουν απο μακρυα με τα τοξα...)
Βρε την Ζακλιν! Τής αρεσαν τ' αγοράκια τα όμορφα κι ας ήταν αγράμματα, ξεφτιλισμένα, ρουφιάνικα κι αερητζίδικα!
ΑπάντησηΔιαγραφήUsound, δεν τον εγκωμιαζει η Ζακλιν, τον Αλκιβιαδη. Καθε αλλο.Αλλα οχι και αγραμματος(!).Πλατων, Ξενοφων,ολοι οι σωκρατικοι, πιο μετα ο Ισοκρατης, αρχισαν να γραφουν μετα το θανατο του για τον Αλκιβιαδη και τα συμπερασματα που βγαινουν απο τον βιο του.Ξεφτιλισμενος;Ο αυτοκρατορας Αδριανος αιωνες μετα στηνει τον αδριαντα του στο σημειο της δολοφονιας του.Η Ζακλιν αναδεικνυει ολες τις πτυχες της πολυπλοκης προσωπικοτητας του.Για αυτο και ο Κ.Δεσποτοπουλος λεει στον προλογο:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στο βιβλιο επισημαινεται ο κινδυνος για την κοινωνια απο το συνδρομο της αμετρης φιλοδοξιας των πολιτικων...
...Εναργεστατα παρουσιαζεται ο χαρακτηρας του Αλκιβιαδου με τα μεγαλα ελαττωματα και τα εξοχα χαρισματα, εξηγησιμα καπως απο την καταγωγη ή και απο τον κοινωνικο επηρεασμο, αλλα προπαντων εκγονα του φυσικου προικισμου του ή ευρυτερα του ασταθμητου ατομικου παραγοντος...
...Με κριτικοτητα ομως εξιστορειται ο δημοσιος βιος του και ιδιαιτερα η πολιτικη του δραση,μεγαλοπνευστη,παρατολμη,διχως ηθικους δισταγμους και τελικα μοιραια για τον ιδιο και την πατριδα του"
-Ψηφίσατε βρε ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι.Δαγκωτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα μας δεν είναι ο Αλκιβιάδης. Αλλά, αν δεν ενδιαφέρει ο Σωκράτης, ευχαρίστως να απαριθμήσω μίαν προς μίαν τις διαστροφές τού ανδρός(;). Αφού κάποιος, πρώτα, μου περιγράψει τις χάρες του.Τα παραμύθια, βέβαια, περί τροπής εις φυγήν διακοσίων ανδρών με το ξίφος ανά χείρας δεν τα μασούν σοβαροί ιστορικοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνά χείρα, βεβαίως. Με το άλλο κρατούσε το πουλί του για είναι πιο πειστικός ο μύθος!
ΑπάντησηΔιαγραφήTo θεμα ειναι ο Σωκρατης. Και πτυχη ουσιωδης του θεματος ειναι η πολιτικη μισαλλοδοξια και τα κινητρα των κατηγορων στη δικη. Βασικο κινητρο ειναι η εκδικηση των δημοκρατικων για το καθεστως των Τριακοντα(μαθητης Κριτιας) και η εκδικηση για παλαιοτερες υποθεσεις οπου ανεμιχθη και ο Αλκιβιαδης. Κατηγορειται ευθεως στη δικη ως υπολογος για την πορεια του Κριτια και του Αλκιβιαδη.Ουδεις μιλησε περι 200ανδρων. Την δε δολοφονια του περιγραφει ο-ελπιζω να συμφωνησουμε-σοβαρος ιστορικος Πλουταρχος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτερήματα δεν βλέπω ν' αναφέρονται.Ας αρχίσω εγώ για να δικαιολογήσω και τους χαρακτηρισμούς μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή1)"Μιμούμενος τους προγόνους του και πιστεύων πως δεν θα μπορούσε ποτέ, όταν μεγαλώση, να γίνη διάσημος παρά μόνον αν ενόσω ήτο νέος, εφαίνετο όσο το δυνατόν αισχρότερος"
Λυσίας, κατά Αλκιβιάδου λειποταξίου
2)Ηγήμων. Τύπος αισχρός, παρακαλεί τον Αλκιβιάδη να τον βοηθήσει. Ο παληκαράς εισβάλλει στην εισαγγελία (μητρώον τότε) με τα πρωτοπαλλήκαρά του, παίρνει το βιβλίο των μηνύσεων, βρέχει το δάχτυλο στο στόμα και σβήνει το όνομα τού Ηγήμονος απ' τον κατάλογο των κατηγορουμένων. Απ' το φόβο του χέστηκε ακόμη και ο μηνυτής τού Ηγήμονος. Βεβαίως , οι εποχές ευνοούσαν την τοιαύτη συμπεριφορά τού παλληκαρά. Σε άλλους χρόνους θα του είχαν βάλει το δάχτυλο στον κώλο μαζί με τον σύστοιχο καρπό.
Αθην. Δειπνοσοφ. Θ 407 B,C
3)Κι αφού μιλάμε για Πλούταρχο. Ιδού πώς περιγράφει τον πρώτο αεριτζή της Ιστορίας(κεφ. v). Αφού από κάποιον κακομοίρη θαυμαστή(;!) του είχε εισπράξει εκατό στατήρας και τον είχε αφήσει πανί με πανί ,τον συνόδεψε σε μια δημοπρασία για να πάρει ο φουκαράς το δικαίωμα τής είσπραξης των δημοσίων φόρων. Πλειοδοτικός ο διαγωνισμός. Του λέει τού κακομοίρη ο Αλκιβιάδης. "Πες ένα τάλαντο!". Τρομάζουν οι υπόλοιποι, ζητούν εγγυήσεις από τον ανθρωπάκο, σηκώνεται το λαμόγιο και λέει "εγγυητής εγώ!". Χέζονται οι υπόλοιποι και πλησιάζουν το φουκαρά, παρακαλώντας να αποσύρη την προσφορά έναντι κάποιου τιμήματος . "Πες ένα τάλαντο!" διατάζει ο παλληκαράς. Το δίνουν οι υπόλοιποι , παίρνει ο λαμόγιος τον φουκαρά και φεύγουν. "Και εκείνον μεν κατ' αυτόν τον τρόπον ωφέλησεν", λέγει ο Πλούταρχος ειρωνικά
4)Πλούταρχος και πάλι (κεφ.vii). Συντάσσει τον λόγο του ο θείος του και κηδεμόνας του Περικλής για να λογοδοτήση στους Αθηναίους. Τον πλησιάζει ο εγγράμματος και τον συμβουλεύει "Καλύτερα θάκανες να συλλογιζόσουνα πώς δεν θα δώσεις λόγο στους Αθηναίους!!!"
5) Ραπίζει δημοσία γραμματοδιδάσκαλο γιατί δεν είχε μαζί του τον Όμηρο, ραπίζει στο θέατρο τον χορηγό Ταυρέα, μόνο και μόνο επειδή ήταν αντίζηλός του, ραπίζει ομοίως τον Ιππόνικο τον μετέπειτα πεθερό του.
6)Αγράμματος; Βεβαίως!
"Λαλείν άριστος, αδυνατώτατος λέγειν", είπε ο Εύπολις, εννοώντας πως ήτο πιο καπάτσος στις κατ' ιδίαν συζητήσεις παρά ενώπιον τού Δήμου.
Και το συμπέρασμα τού μεγάλου Παπαρρηγόπουλου:
"Καθώς οι πολλοί και μεγάλοι ποταμοί οι ακαταπαύστως εις τον Εύξεινον Πόντον καταρρέοντες δεν ισχύουσι να γλυκάνουσι τα ύδατα τής θαλασσίας εκείνης λεκάνης ούτω πολλοί και χρηστοί διδάσκαλοι δεν ίσχυσαν να εξημερώσουν το ήθος και την ψυχήν τού Αλκιβιάδου!"
Αν χρειάζεται περαιτέρω αιτιολόγηση τών χαρακτηρισμών μου, ευχαρίστως να επανέλθω. Τα περί ρουφιάνου και συνεπώς ξεφτιλισμένου είναι επίσης ιστορικά αποδεδειγμένα.
Aπαράδεκτος ο Άλκης, εκτός από το σημείο 5, αυτό με τις καρπαζιές που μοίραζε αβέρτα. Αρχαίοι καρπαζοεισπράχτορες. Έπεφτε η σφαλιάρα σύννεφο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έχει κανείς ανάγη να μετατρέψει σε τύραννο τον Λ ό γ ο του, όπως έκανε Σωκράτης, τότε δε θα πρέπει να είναι και μικρός ο κίνδυνος να παίξει κάτι άλλο τον ρόλο του τυράννου. Η λογικὀτητα εκείνη την εποχή λατρευόταν σαν σωτήρας Ούτε ο Σωκράτης ούτε οι "ασθενείς" του ήταν ελεύθεροι να είναι λογικοί η όχι, ανάλογα με το πως ήθελαν - ήταν το τελευταίο μέσο που διέθεταν. Ο φανατισμός με τον οποίο ολόκληρη η ελληνική σκέψη ρίχνεται στην λογικότητα, προδίδει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης: τά ατομα βρίσκονται σε κίνδυνο, δεν είχαν παρά μια εκλογή, είτε να χαθούν είτε να γίνουν παράλογα λογικοί...Λόγος=αρετή=ευτυχία σημαινει απλά : πρέπει κανείς να μιμηθεί τον Σωκράτη και να αντεπιτεθεί στίς σκοτεινές επιθυμίες δημιουργώντας ένα μόνιμο φως, το φως της λογικής. Η κάθε υποχώρηση στα ένστικτα, στο ασυνείδητο οδηγεί προς τα κάτω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυταπατώνται οι φιλόσοφοι και οι ηθικολόγοι όταν φαντάζονται πως με το να κηρύττουν τον πόλεμο στην decadence αποφεύγουν οι ίδιοι να γινουν decadents. O Σωκράτης ήταν μια παρεξήγηση, ολόκληρη η ηθική της βελτίωσης, μαζί και η χριστιανική υπήρξε μια παρεξήγηση. Το σκληρό ζωηρό φως, η λογικότητα με κάθε θυσία, η ζωή η φωτεινή, η σκληρή, η μετρημένη, χωρίς ένστικτο, σε αντίθεση με τα ένστικτα, δεν υπήρξε από μόνη της τίποτα παραπάνω από μια μορφή αρρώστιας – και κατά κανένα τρόπο ένα μέσο επιστροφής στην «αρετή», την «υγεία» και την «ευτυχία». Το να είναι κανείς υποχρεωμένος να πολεμάει τα ένστικτά του – αυτό είναι ο τύπος της decadence : όσο η ζωή ανέρχεται, η ευτυχία και τα ένστικτα είναι ένα.
Ο ίδιος δεν το έπιασε αυτό, ο πιο πανούργος αυτός απ’όλους τους αυταπατώμενους; Δεν το είπε στο τέλος ο ίδιος στον εαυτό του , στη σοφία του κουράγιου του για τον θάνατο;… Ο Σωκράτης ήθελε να πεθάνει. Δεν ήταν η Αθήνα, ἠταν αυτός ο ίδιος που έβαλε στο χέρι του το δηλητήριο, που ανάγκασε την Αθήνα να του βάλει στο χέρι του το δηλητήριο… «Ο Σωκράτης δεν είναι γιατρός» μονολόγησε ήρεμα: « Ο θάνατος και μὀνο είναι γιατρός εδώ…ο Σωκράτης ο ίδιος δεν ήταν παρά πολλά χρόνια άρρωστος…»
ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ "ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ"
Ώπα! Μπαίνουμε σε άλλες ατραπούς τώρα! Μ' αρέσεις, Ζάρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» είπε ο σοφιστής Πρωταγόρας, ερμηνεύοντας κατά κάποιο τρόπο και την ζωή και την πραγματικότητα ανθρωποκεντρικά. Προσπαθώντας να εμβαθύνω στη ρήση του Πρωταγόρα διερωτώμαι και λέω α) εννοεί τις αισθήσεις του ανθρώπου η δίνει και αυτός την πρωτοκαθεδρία στο ανθρώπινο λογικό όπως ο «αντίπαλος» Σωκράτης που ισχυριζόταν « πάντων χρημάτων μέτρον Θεός». Έχω την εντύπωση πως ισχύει το δεύτερο. Μπορεί να συμφωνούσα με τον Σωκράτη αν δεν έβλεπε την έννοια «θεός» ιδεαλιστικά, κάτι δηλαδή που προσεγγίζεται μόνο διανοητικά. Δεν το βλέπω έτσι. Αν δηλαδή σαν θεό θεωρούσε κάτι που υπερβαίνει τον άνθρωπο, κάτι του οποίου ο άνθρωπος αποτελεί μέρος, τότε θα ήταν κάτι το διαφορετικό. Κάτι σαν την σχέση του Μέρους με το Όλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που με κάνει να βλέπω με δυσπιστία τα λόγια του Πρωταγόρα – ως προς την ισχύ τους , γιατί αλλιώς σαν όραμα είναι πολύ ωραία – είναι επειδή ώρες ώρες έχω την αίσθηση πως οι άνθρωποι υπάρχουν για χάρη των συστημάτων και όχι τα συστήματα για χάρη των ανθρώπων, για τον πολύ απλό λόγο πως το όποιο σύστημα υπερβαίνει τον άνθρωπο.
Μπέρδεμα...
Πιστύω πως εννοούσε το πρώτο ο Πρωταγόρας.Πάντως είναι γεγονός ,Ζάρα, πως οι απόψεις των σοφιστών και η επικέντρωση στην ευδαιμονία αποδυνάμωσε την Αθηναϊκή κοινωνία τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλα Usound εδωσες μια μαχη χωρις αντιπαλο.Ή μαλλον με ενα φανταστικο αντιπαλο.Εγραψα περι Αλκιβιαδη ως πτυχη της υποθεσης Σωκρατη και ανεφερα ρητα τα λεγομενα του Δεσποτοπουλου:",διχως ηθικους δισταγμους και τελικα μοιραια για τον ιδιο και την πατριδα του".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε καλεις εμμεσως να αναφερω τα προτερηματα του οταν εχω αναφερει τα παραπανω;;;;;Και μετα πανηγυριζεις διοτι δεν ανεφερα προτερηματα για καποιον που εγραψα(μαλλον αντεγραψα)το εξης:"διχως ηθικους δισταγμους και τελικα μοιραια για τον ιδιο και την πατριδα του";;;;
Αντιθετως, ισχυριζομαι πως εσυ υπαινιχθηκες πως η Ζακλιν Ντε Ρομιγυ ειναι ασημαντη ιστορικος.Απαντω με το βιογραφικο της:http://www.livanis.gr/ViewAuthors.aspx?ValueId=599946
Επισης ισχυριζομαι πως ειπες:"Τα παραμύθια, βέβαια, περί τροπής εις φυγήν διακοσίων ανδρών με το ξίφος ανά χείρας δεν τα μασούν σοβαροί ιστορικοί". Σου ειπα πως τα περι της δολοφονιας του αναφερει ο Πλουταρχος στους Βιους του(οπου ως ζευγος χρησιμοποιειται ο Κοριολανος)και ευτυχως δεν το αμφισβητησες ξανα.
Σε οτι αφορα την εκπαιδευση του,ειχε θητευσει σε Πρωταγορα και αλλους σοφιστες(με τους οποιους ο Σωκρατης ηταν σε διαρκη συγκρουση)και γι αυτο ουδεποτε ασπαστηκε το βαθυτερο ηθικο νοημα της διδασκαλιας του Σωκρατη.Παρεμεινε με βαθυ ηθικο κενο στο χαρακτηρα του.Υπαρχει ομως διαφορα μεταξυ ανηθικου και "αγραμματου" που ολοι γνωριζουμε ποια ειναι.
Ηταν ενας φιλοδοξος χωρις ηθικους ενδοιασμους.Ηταν θρασυς και σκανδαλοποιος.Εγω ανεφερα την πολυπλοκοτητα του χαρακτηρα ενος μοιραιου για την Αθηνα ανθρωπου με τον οποιο ασχοληθηκε εκτοτε η φιλολογια και η ιστορια(Ξενοφων,Διοδωρος Σικελιωτης,Πλουταρχος,Κορνηλιος Νεπος,Ισοκρατης,Λυσιας).Για σενα το θεμα τελειωνει με τα "ρουφιανος" και τα "ξεφτιλισμενος".Καλα ο Αγγελος Βλαχος στο "Ο κυριος μου Αλκιβιαδης" εκατσε να ασχοληθει με εναν που ηταν ρουφιανος και ξεφτιλισμενος και τιποτα παραπανω;
Και με κινδυνο να φανει πως τον υπερασπιζομαι-ενω απλα θελω να διαφανει η γεματη συγκρουσεις και αντιθεσεις προσωπικοτητα του και η συχετιση με το γεγονος οτι ουδολως ασπαστηκε τη διδασκαλεια του Σωκρατη-να αναφερω πως στη μαχη στο Δηλιο(424 πχ) αν και εφιππος δεν τραπηκε σε φυγη με τους αλλους Αθηναιους ιππεις,αλλα αγωνιστηκε μεχρι να διασωσει τον Σωκρατη που μαχονταν πεζος και ετσι εμμεσως του ανταπεδωσε την "χαρη" μια που ο δασκαλος του του ειχε σωσει την ζωη στη μαχη της Ποτιδαιας.
1)Τον αντίπαλο, πού τον είδες;
ΑπάντησηΔιαγραφή2)Ο έχων καλούς δασκάλους δεν σημαίνει πως μαθαίνει γράμματα.
3) Κι εγώ ασχολήθηκα με την Πετρούλα. Σημαίνει πως είναι σπουδαία;
1)εδω:"Αφού κάποιος, πρώτα, μου περιγράψει τις χάρες του" και εδω:"Προτερήματα δεν βλέπω ν' αναφέρονται"
ΑπάντησηΔιαγραφή2)γραμματα ηξερε διοτι θητευσε στα μεγαλυτερα μυαλα της εποχης.
3)...
1) Κάποιος, όχι εσύ!
ΑπάντησηΔιαγραφή2)Το προηγούμενο 2 που έγραψα
3)Ούτε εγώ είμαι ο Βλάχος ούτε η Πετρούλα ο Αλκιβιάδης.........
1)α,νομιζα πως μονο εγω και εσυ αναφερθηκαμε στον Αλκιβιαδη, οποτε το "καποιος" πηγαινε σε μενα.
ΑπάντησηΔιαγραφή2)το προηγουμενο 2 που εγραψα
3)...
Νόμιζες.............
ΑπάντησηΔιαγραφήΛεπτομέρειες περί Αλκιβιάδη δεν γνωρίζω, δεν εκφέρω άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την Ζακλίν ντε Ρομιγύ πάντως μπορώ να πω πως είναι εξέχουσα ελληνίστρια, έχει κάνει εκπληκτικές εργασίες για τον μεγάλο Θουκυδίδη, ίσως η κορυφαία σύγχρονη ( πρέπει να πέθανε πέρυσι ). Φυσικά οι δυτικοευρωπαίοι κυρίως έχουν την τάση να ερμηνεύοὒν και να φέρνουν στα μέτρα τους τους αρχαίους έλληνες, για να σταθεί ευκολώτερα η άποψη πως η Δύση στηρίζεται στην αρχαία ελληνική σκέψη, η οποία φυσικά , δεν περιορίζεται στον Πλάτωνα και στον Σωκράτη ( η μεγάλη πλάκα είναι πως τον αγγλικό κοινοβουλευτισμό τον θεωρούν συνέχεια της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας την οποία όμως ο Πλάτωνας συγκαταλέγει στα χειρότερα των πολιτευμάτων), ο δε χρυσούς αιών της ελληνικής φιλοσοφίας είναι οι ίωνες (προσωκρατικοί)
1) Περί Σωκράτη δεν γνωρίζω. Περί Socrates, τα πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφή2) Περί Ζακλίν ντε Ρομιγύ, δεν γνωρίζω. Η Μπισέ μου άρεσε.
3) Άειντε, γυρίστε το αποκλειστικά τον Αλκιβιάδη, αφού κατά εκεί πάει το πράγμα, από ώρες τώρα.
Πρώτο σχόλιο Λούκραινας είδαμε ? Ούτε ο Κλικαδόρος στον εαυτό του δεν γράφει τέτοια.
Και μένα μου άρεσε η Ζακλίν Μπισέ, την είχα δει πρώτη φορά στον "Βυθό"
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μπάρμπαρα Μπισέ όμως ήταν υπερεκτιμημένη.
Μας πήρανε στην πλάκα, Πρωτ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι,οι αθεοφοβοι.Αναλαμβανω την πολιτικη ευθυνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοινική δεν αναλαμβάνω! Α, όλα κι όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήρε σεις,τον ξερω αυτον τον αλκιβιαδη.ηταν,λεει,κολασμενα ομορφος και κολασμενα προδοταρος....μα πολυ προδοταρος.τωρα βεβαια θα μου πεις,στην αρχαιοτητα το επαιζαν πολυ αυτο το σπορ,ειδικα οι ελληνες με τους περσες,αλλα ο αλκιβος ηταν ο ορισμος του προδοτη της πολης του.
ΑπάντησηΔιαγραφή