Yo Pants !

Πιστεύω πολύ στη δική μου γενιά. Όταν ο Νίτσε διατύπωνε τη θεωρία του Υπερανθρώπου, ακριβώς τη δική μου γενιά είχε στο μυαλό του. -Ποιάν άλλη να είχε, δηλαδή ; Στον αντίποδα, οι σημερινοί πιτσιρικάδες είναι μια σκέτη απογοήτευση. Διάβολε, εμείς στην ηλικία τους μελετούσαμε Σαβοναρόλα, "Compendium revelationum" στο πρωτότυπο, βγαίναμε όξω, αλητεύαμε, παίζαμε μπάλα, κράζαμε γρηές στο δρόμο, σπάγαμε τζάμια με τις σφεντόνες, γυρνοβολάγαμε στα σφαιριστήρια, σπουδάζαμε, δουλεύαμε κι είχαμε κι από δυό-τρείς γκόμενες, να τους αραδιάζουμε ένα κάρο φούμαρα για παντρειές και τέτοιους μύθους των αδελφών Γκριμ.

Έχω συχνά στύψει το μυαλό μου, να βρω γιατί οι σημερινοί νεαροί είναι τόσο πολύ μαλακιστήρια. -Πώς στα κομμάτια γίνεται, μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια, να έχει επέλθει τέτοιος βιολογικός εκφυλισμός, τέτοια παρακμή του ανδρικού γένους ; -Μερικοί λένε ότι φταίει ο Ανδρέας ο Παπανδρέου, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι η αιτία βρίσκεται στο Τσέρνομπιλ, γι αυτό και βγαίνουν όλες οι παρτίδες σκάρτες. Τέλος πάντων, πολλές θεωρίες έχουν αναπτυχθεί επ' αυτού, αλλά εγώ νομίζω ότι άλλη είναι η αιτία που οι σημερινοί πιτσιρικάδες είναι τέτοια κοπρόσκυλα και ακαμάτηδες :

Ο λόγος είναι ότι τα παιδιά δεν μπορούν να περπατήσουν. Σοβαρολογώ. Αφού δεν μπορούν καλά-καλά να περπατήσουν, πώς περιμένει κανείς να δουλέψουν ; Δεν περιμένει, βέβαια. Και δεν μπορούν να περπατήσουν, επειδή τους εμποδίζουν αυτά τα μυστήρια τα χιπ-χοπ παντελόνια που φοράνε. Μιλάω για αυτά τα φαρδιά παντελόνια, που τους κρέμονται μέχρι κάτω από τον κώλο, λες κι είναι χεσμένοι απάνω τους. Στην ουσία, δεν φταίνε τα παιδιά. Τα παντελόνια φταίνε.

Προχτές τό απόγευμα, όπως οδηγώ μες στο ψιλόβροχο, βλέπω μπροστά μου, σε απόσταση είκοσι μέτρων, έναν τέτοιον μπαγλαμά. Προχωρούσε στην άκρη του δρόμου, μιλώντας αμέριμνος στο φορητό του, ενώ του είχε κατέβει του αχαϊρευτου ο καβάλος μέχρι την επιγονατίδα κι έσερνε τα μπατζάκια του στην άσφαλτο, το γαϊδούρι. Δεν συγκρατήθηκα. Λέω από μέσα μου "ρε πούστη μου, το σηκώνει ο οργανισμός σου το μπουγέλο!". Σανιδώνω ξαφνικά το γκάζι και σημαδεύω ακριβώς το κέντρο μιας τεράστιας νερολακούβας που έχασκε στο οδόστρωμα, την ώρα που ο πιτσιρικάς περνούσε από δίπλα της. Ένα διπλό -από τον μπρος και πίσω τροχό- φονικό τσουνάμι λάσπης και βρωμιάς τον έπληξε καίρια. Τον βλέπω στον καθρεφτη να τραντάζεται, λες και τον χτύπησε κεραυνός.

Στρίβω αμέσως δεξιά, αναλογιζόμενος ότι τελικά τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη πλάκα από έναν μπουγελωμένο πιτσιρικά με μισοκατεβασμένο το παντελόνι, όμως σχεδόν αμέσως αλλάζω γνώμη : Το σωστό είναι ότι τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη πλάκα από έναν διπλο-μπουγελωμένο πιτσιρικά με μισοκατεβασμένο παντελόνι. Ως εκ τούτου, ξανακόβω δεξιά, κάνω τον γύρο του τετραγώνου και βρίσκομαι εκ νέου ξωπίσω του, σε κάποια απόσταση. Παρακολουθώ το θήραμα να βαδίζει και πάλι στην άκρη του δρόμου -μυαλό δεν έβαλε- σκύβοντας κάθε τόσο, για να επιθεωρήσει τις αβαρίες της τρισάθλιας βράκας του. -

Συγγνώμη, αυτός ο τριμάλαξ θα πάει μεθαύριο να ψηφίσει ; Ελπίζω πως όχι. Το θέμα είναι ότι, όπως είχε βαρύνει από το νερό το παντελόνι του, οι κωλότσεπες είναι ζήτημα εάν απείχαν μισό μέτρο από το έδαφος, κι όμως, ο κερατάς δεν έκανε τον παραμικρό κόπο να το τραβήξει λίγο προς τα πάνω. Αντιθέτως, συνεχίζει να σέρνει νωχελικά τα βήματά του, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να βλαστημάει από μέσα του τον καργιόλη που του έκανε τη ζημιά. Δηλαδή, εμένα.

Κι επειδή εμένα, έστω κι αν στην πραγματικότητα είμαι, πάντως δεν μ' αρέσει να με λένε χωρίς σοβαρό λόγο "καργιόλη", επιτίθεμαι για δεύτερη φορά, αμέσως μόλις φαίνεται στο πλάϊ του πιτσιρικά αξιόλογη νερολακκούβα. Να τον χαιρόμαστε τον δήμαρχό μας. Δουλευταράς. Τελικά, το βάθος της νερολακούβας ήταν μεγαλύτερο του εκτιμωμένου. Εντάξει, δεν γίνεται να τα προβλέπουμε όλα. -Αδελφέ μου, τί "σπλατς" ήταν αυτό ; Ένοιωσα τη ζάντα να βροντάει δυνατά στη λακούβα και το δάπεδο του αμαξώματος να συγκλονίζεται, σαν την πλώρη του καραβιού που κοντράρει στο πελώριο κύμα, ενώ τόσος ήταν ο όγκος του νερού που σηκώθηκε, ώστε μου κάλυψε το μισό παρμπρίζ. Εκτιμώ ότι ο καψερός ο πιτσιρικάς πρέπει να χάθηκε κάτω από ένα κυβικό μέτρο βρωμόνερα. Δεν είμαι τύπος που γελάει εύκολα, αλλά ομολογώ ότι μ' αυτόν τον πιτσιρικά διασκέδασα αρκετά. Ίσως να χαμογέλασα κιόλας, το παραδέχομαι.

Το μόνο κακό της υπόθεσης είναι ότι πρέπει τώρα να πάω τ' αμάξι για ζυγοστάθμιση. Ελπίζω μόνο να μην έχει ραγίσει καμμιά ζάντα.