Ομοιότης

Ψηλή, καστανή, σώμα λαμπαδίσιο, μυτούλα Μπαρντώ, Μπριζίτ περικαλώ, χείλια πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο, χωρίς ρίκοκο.
Γκισές, στολή μπλε, της αεροπορίας χρώμα, μαντηλάκι πορτοκαλί στο λαιμουδάκι με το λογότυπο τού καταστήματος, μειδίαμα σαγηνευτικό, φωνή χαδιάρα και καμπανίζουσα.
-Παρακαλώ;
-Η κυρία Χίνη, σε ποιο δωμάτιο;
-Δεν σας άκουσα!
-Αυτό που ακούσατε.
-Σας παρακαλώ!
-Εγώ σας παρακαλώ. Κοιτάξτε το! Γιώτα, ήτα!
Οθόνη, πληκτρολόγιο, κλίκι κλίκι, χαμογελάκι.
-Στο 601.
-Όροφος;
-6ος.
-Ευχαριστώ.
Καρσί απέναντι, ανθοπωλείον «ο καλός Νταβέλης».
-Μια ανθοδέσμη.
-Πώς την θέλετε;
-Με άνθη.
-Να σας φτιάξω μια ανάμικτη;
-Εσείς ξέρετε. Αλλά όχι χωριάτικη. Μου μυρίζει η φέτα.
Χαμογελάκι πάλι, η πωλήτρια σκυλέ και χαμηλοκώλα, θέαμα αποτρόπαιον. Ταχύτης, όμως, εν δακτύλοις, κοτσάνια επτά, άνθη πέντε, χλόη άφθονος, χρίτσι-χρίτσι, τύλιγμα, , ψαλίδι, ξύσιμο τής κορδελίτσας, ανατριχίλα, πέντε στροφιλίκια η κορδελίτσα σα να τη γρατζούνισε ο Μάρλον Μπράντο.
-Ογδόντα.
-Με πρωινό;
Πάλι χαμογελάκι, αυτή τη φορά συγκαταβατικό, κατοστάρι, ρέστα είκοσι, κλίτσι-κλίτσι, χρατς-χρουτς.
-Η απόδειξή σας.
-Τι να την κάνω; Να μου θυμίζει τη βλακεία μου;
Ασανσέρ ευάερον και γκλαμουράτο, μουσική δωματίου, άτομα είκοσι, με δύο τιγκάρισε ,καθόσον εισήλθε και κυρία ευρύχωρος.
-Στον πέμπτο.
-Εγώ στον έκτο.
-Εννοώ, το πατάτε;
-Το πάτησα.
-Μα είναι σβηστό.
-Θα ξώμεινε από μπαταρία.
Αίφνης, μικρός κλυδωνισμός , μικρά μετακίνηση προς τα άνω, επάνοδος στην αρχική θέση, κόκκινο σήμα, «υπερφόρτωση», οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα.
-Καλέ, τι έγινε;
-Δε βλέπετε; Παραφορτώθηκε και μουλάρωσε.
-Θα πάρετε το άλλο;
-Αν νομίζετε πως εγώ του είμαι το βάρος, ευχαρίστως.
Εξήλθε, ανεχώρησε με το επόμενον, αφήνοντας τον θάλαμον τής όρκας με χαίνουσας τας θύρας και χάσκουσαν την επιβάτιδα.
Δωμάτιον μονόκλινον, άτομα τριάντα τρία , κουνάκι ένα.
-Καλησπέρα! Να σας ζήσει!
-Ωωωωωωωωω! Ο κύριος Τραμπάκουλας! Το αφεντικό μου στο γραφείο. Να σας συστήσω.
Χαιρετούρες τριάντα δυο, φιλί στη λεχώνα έν, εν παρειά, ερώτηξις.
-Εσείς σε ποιόν λέτε πως μοιάζει;
Προεφασίσθη άγνοιαν, εχαιρέτισε τάχιστα, καθότι «ξέρετε οι δουλειές τρέχουν», κατήλθε την κλίμακα αυτήν ταύτην την φοράν, φοβούμενος νέο συναπάντημα μετά τού θωρηκτού, έκλινε την κεφαλήν στο μανάρι τής ρεσεψιόν, ομοίως και αύτη.
Στο δρόμο ηπόρει. Αυτό το μωράκι, φτυστός ο ίδιος ήταν ή ιδέα του ήταν;