Στριπ

Στην αρχή ήταν δυο. Μετά τρεις, και στο τέλος πέντε. Αφού κουβέντιασαν τα επαγγελματικά τους , το γύρισαν στο καλαμπούρι και στα μπυρόνια Κι επειδής τους έκοψε η λόρδα, κατέβασαν καμιά εικοσαριά καραβίδες νούμερο 1, τρία κιλά συναγρίδα, χώρια τις καβουρομάνες, τις ψίχες, δέκα γαύρους ψητούς, πέντε έξη θράψαλα και κάτι άμοιρα βραστά λαχανικά. Ένας μάλιστα πήγε να ρευτεί, αλλά ο ήχος μπερδεύτηκε και βγήκε από την έξοδο κινδύνου στο πίσω μέρος τού οικοδομήματος.
Ο ίδιος έριξε και την ιδέα.
-Ρε, δεν πάμε καμιά τσάρκα;
-Σούρωσες, ρε; Μπουρδελότσαρκα πενηντάρηδων; Θα γελάσουν κι οι τσατσάδες!
-Ουστ, κωθώνια! Κυριλέ πράγματα!
-Ήτοι; ρώτηξε ο Τζάρτζανος της παρέας.
-Στριπ!
-Σόου;
-«Ουάου!», ανεφώνησαν οι λοιποί.
-Ποιος θα μείνει στεγνός;
Μούγκα στη στρούγκα.
-Κλήρος!
Βγήκαν τα σπιρτόξυλα, τράβηξε ο κοντός το πιο κοντό, στραβομουτσούνιασε, αλλά έκατσε στο τιμόνι τής Καγιέν.
-Έτσι και πιεις ,ζουμπά, τη γάμησες!
-Ρε παιδιά, και κοντός και στεγνός;
-Τυχερός είσαι! Θα σου κάτσει η οικολόγα. Φοβερός πάτος!
Άφιξις. Ο παρκαδόρος γουρλώνει τα μάτια νομίζοντας πως το θηρίο κινείται άνευ οδηγού. Κοντοζυγώνει, αντιλαμβάνεται το σφάλμα του και δείχνει με το χέρι.
-Εκεί!
Πόρτες ανοίγουν, οκτώ κανιά ακουμπάνε στο τσιμέντο. Τού οδηγού αργούνε.
-Άντε, ρε!
-Παιδιά, βοήθεια! Φοβάμαι!
-Τι φοβάσαι, ρε; Τις γκόμενες;
-Όχι. Το ύψος!
Τελικά, παίρνει την απόφαση ο κοντός και σαλτάρει από το κάθισμα δίκην πιθηκοειδούς. Ευτυχώς προσγειώνεται όρθιος.
-«Ανήλικοι δεν επιτρέπονται!», πετάγεται ο παρκαδόρος.
-«Ρε άει στο διάολο, καραφλογιεγιέ!», αρπάζεται ο Ρίζος και του κολλάει ένα φτυσμένο δεκάρικο στο κούτελο.
Είσοδος. Μουσική εκκωφαντική, φώτα χαμηλά, πίστα στο κέντρο, μια τσίτσιδη κουλουριάζεται γύρω από ένα σωλήνα, τραπεζάκια γύρω από την πίστα, καναπέδες τεράστιοι στα πλαϊνά.
Ένας ταλαίπωρος ασπρομάλλης πλησιάζει. Ύφος μαιτρ της Μεγάλης Βρετανίας.
-Τέσσερα άτομα;
-«Και μισό!», του τη χώνει ο ζουμπάς.
-Απλό ποτό;
-«Ναι! Πορτοκαλάδα!», του την ξαναμπαίνει ο κοντός.
Ο ρίξας την ιδέα ,και κατά κοινή ομολογία εμπειρότερος, παρεμβαίνει.
-Βάλε μας στους καναπέδες.
-Ξέρετε, εκεί πρέπει ν’ ανοίξετε σαμπάνιες.
-Ε, και;
Στρογγυλοκάθονται οι μεσήλικες, χαλαρώνουν οι λαιμοδέτες.
-Τσάκω ένα μπουκαλάκι μαύρο, ένα χυμό κι ένα σκαμνάκι.
-Σκαμνάκι;
-Δεν βλέπεις που τα πόδια τού Βράνκοβιτς είναι στον αέρα;
-"Μαλάκες, θα φύγω!", τσινάει ο ζουμπάς.
Παγάκια, ποτήρια, ξηροκάρπια, ο χυμός τού «μικρού» και το μπουκαλάκι απλώνονται στο τραπέζι. Ο «μαιτρ» σερβίρει με μεγαλοπρέπεια αρχαίου οινοχόου.
-«Χαρά Θεού!»,αναφωνεί ο σεμνός της παρέας
Μισοτσίτσιδες δίμετρες παρελαύνουν στους διαδρόμους ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς την ώριμη μάζωξη. Ο τάπας έχει την τύχη να κάθεται στην άκρη. Μια μαύρη που θα έκανε για σέντερ των Σικάγο Μπουλς στρογγυλοκάθεται δίπλα του. Ο κοντός ζαρώνει σα βρεγμένη γάτα. Η γαζέλα ακάθεκτη προχωράει στην επίθεση.
-Αχ, τί γλυκούλης!
Τα χάχανα σκεπάζουν ακόμη και τη φωνή του Μάικλ Τζάκσον που ξεχύνεται απ’ τα μεγάφωνα.
Ο έμπειρος σηκώνει τη χερούκλα του. Ο «μαιτρ» τσακίζεται.
-Ορίστε!
-Μια σαμπάνια στην κοπέλα.
-Τί σαμπάνια;
-Μάρκα θες; Ντομ Περινιόν!
-Εννοώ πίκολο, μέτρια ή κανονική;
-Κανονική!
Ο συντήρας απορεί.
-Τί σημαίνουν οι κατηγορίες;
-Πίκολο, ένα τέταρτο, μέτρια μισή ώρα, κανονική μία ώρα.
-Και οι τιμές;
-50, 100, 300.
-Φαρμακείο, αδελφάκι μου! Και τί περιλαμβάνει το μενού;
-Κάτσε και θα δεις.
Με την έλευση τής σαμπάνιας ο κοντός χάνεται στην αγκαλιά τής γαζέλας. Ένα χαμόγελο ηδυπαθές διαγράφεται στα χείλη του. Οι λοιποί ξερογλείφονται.
Αίφνης τέσσερις κόμματοι κατευθύνονται με βηματισμό τσολιά στους καναπέδες. Τρυπώνουν ανάμεσα στους μπισμπίκηδες , καβαλώντας τα γόνατα τού άλλου κωλόφαρδου ακριανού.
Σαμπάνιες τέσσερεις, κανονικές περικαλώ, πίτσι πίτσι , γούτσου γούτσου, ζάτσα ζούτσα. Ο ζουμπάς, ξάφνου, θεάται με ανοιχτό πουκάμισο.
-«Κούκλε μου, η γούνα σου!», τον πειράζει ο έμπειρος.
Και να σου οι δεύτερες και να σου οι τρίτες και οι τέταρτες, οι σαμπάνιες ντε, καπάκι τα τέιμπλ ντανς, εξαφανίζονται οι γραβάτες, χάνονται οι ζώνες, τσαλακώνονται τα πουκάμισα, ανακατεύονται τα μαλλιά των εχόντων, αναστεναγμοί ξεφεύγουν κάπου κάπου.
-Λογαριασμό!
-10000.
-Κοντέ, σκάσε το διχίλιαρο!
-Δυο χιλιάδες η πορτοκαλάδα;
-Μαζί με το πασπάτεμα!
Ο κοντός μπροστά, οι τέσσερις από πίσω, οι πόρτες της Καγιέν ξανανοίγουν, ο ζουμπάς ξαναπετυχαίνει το σάλτο κι αρχίζει η διανομή.
-«Μαλάκες, βρωμοκοπάμε πατσουλί!», ανακαλύπτει ο σεμνός. «Κι έχω και κραγιόν στο πουκάμισο!».
«Το νου σας, κωθώνια!», συμβουλεύει ο έμπειρος. «Λέμε την αλήθεια! Μπλέξαμε σ’ ένα κωλάδικο και μας πήρε ο διάολος.. Οι κάργιες πρωί πρωί θ’ αρχίσουν τα τηλεφωνήματα αναμεταξύ τους. Σταθερή γραμμή εμείς, είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω, θυμηθήκαμε τα νιάτα μας και τα τοιαύτα! Ξέρετε!».
-Φρένο, κοντέ!
Κόκκαλο ο κοντός, τα δέντρα μιας πλατείας ποτίζονται μέχρις πνιγμού, επανεπιβίβασις, τέσσερις στάσεις, καληνύχτες.
Ο ζουμπάς δεν μπορεί να αποχωριστεί ένα χαμόγελο ικανοποίησης καθώς κρύβει το χαρτάκι με το τηλέφωνο τής γαζέλας στο ντουλαπάκι τού συνοδηγού.