Βάγγος, ο μπήχτης

Νοικοκύρης άνθρωπος ο Βαγγέλης. Με την στρωμένη δουλειά του, παθολόγος απ’ τους καλούς, με την πελατεία του, σοβαρός, προσηνής, πρόθυμος. Με τη γυναικούλα του τη νοικοκυρεμένη και με τα δυο παιδάκια του τα μοσχαναθρεμμένα. Πενηντάρης ο Βαγγέλης, ευσταλής, με τους γκρίζους τους κροτάφους του, με την κουστουμιά του -απ’ του Καρούζου περικαλώ, έχομεν και μιαν υπόληψιν στην κοινωνία- με το τσαντικό του το Gucci, με το στυλό του το Μοντ Mπλαν, με το τριζάτο το πατούμενο το Πράντα, το κολλαριστό πουκάμισο, την καθημερινή κόντρα ξούρα και το αφτερσέιβ το Calvin Klein, τον κομπρέσσορά του τον διακοσάρη, καθ’ ότι το απαιτεί το επάγγελμα και κάτι ξεπεσμένες γριές στην Εκάλη, που τον θέλουν το γιατρό στο σπίτι, αλλά μη μας έρχεται και με τον σκαραβαίο.
Είχε και τα τυχερά του ο Βάγγος κατά καιρούς. Καμιά ζωντοχήρα, που ο αχαΐρευτος το ‘σκασε με κείνο το φίδι τη φίλη της, καμιά βαρυπενθούσα για την πρόωρη αναχώρηση τού συζύγου-«έτρωγε σα βόδι ο σκασμένος»- καμιά ξελιγωμένη με τη θέα τής άσπρης μπλούζας. Ευκαιριακά πράματα και μετά προσοχής , μη μας πάρουν κι είδηση και χαλάσουμε και την ωραία βιτρίνα. Ένιωθε, πού και πού, και καμιά τσιμπιά ενοχής ο Βάγγος, καθώς ο όρκος το ‘λεγε σαφώς, «μη βάζετε χέρι στις ασθενείς», αλλά το ξεπερνούσε εύκολα . Αι κυρίαι μόνον ασθενείς δεν ήταν. Φόβον επικείμενης ασθενείας είχαν κι ο Βαγγέλης τους το απεδείκνυε εμπράκτως πως έχαιρον άκρας υγείας.
Και βολευόταν η κατάσταση, καμάρωνε κι ο Ευάγγελος που είχε ακόμη πέραση, χαμπάρι η σύζυγος, όλα κι όλα , κορώνα στο κεφάλι του.
Αυτό το ζουμπουρλούδικο με τους πόνους, πότε στο στήθος, πότε στο γοφί και πότε στην αμασχάλη, πολύ τον ταλαιπωρούσε τον τελευταίο καιρό. Στην αρχή το θεώρησε νοσοφοβία. Προϊόντος όμως του χρόνου και επιταχυνομένης της συχνότητας των επισκέψεων , την ανθίστηκε τη δουλειά ο Βάγγος. Το γαλακτομπούρεκο τη γύρευε τη δαγκωνιά του. Και κατά τα ειωθότα, την άπλωσε τη χερούκλα του ο γιατρός.
-Καλέ, τι κάνετε εκεί;
-Μα, δεν μου ‘πες πως πονάει το στήθος; Να μην το ψηλαφήσω;
-Μα εσείς δεν το ψηλαφάτε! Το χαϊδεύετε!
-Έτσι είμαι εγώ, απαλός.
-Σα δεν ντρέπεστε! Επιστήμων άνθρωπος!
Καταντράπηκε ο Βαγγελάρας, μουρμούρισε ένα «δεν βλέπω κάτι το παθολογικόν» κι έκατσε πίσω απ’ το γραφείο του να βρει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση.
-«Αυτό δεν θα τ’ αφήσω έτσι!», ωρυόταν η μικρά. «Θα πάω στην αστυνομία! Θα το πω στη γυναίκα σου! Ρεζίλι θα σε κάνω!».
Μπήχτης ο Βάγγος, αλλά κορόιδο δεν ήταν.
«Πόσα;»
«5 χιλιαρικάκια. Και λίγα σου είναι!»
Τα σκάει με πόνο ψυχής ο επιστήμων, αναχωρεί σεινάμενο κουνάμενο το αρρωστιάρικο.
Το βράδυ στο σπίτι , ανόρεχτος ο Βαγγέλης.
-Τι έχεις, χρυσέ μου;
-Τίποτα. Κουρασμένος. Είχα κι ένα δύσκολο περιστατικό.
-Ποιο; Το Κατινάκι;
Ξερός ο Βάγγος.
-Ποιο Κατινάκι;
-Αυτό που του ‘βαλες χέρι και θέλει δέκα χιλιάρικα για να σωπάσει.
-Μα, του έδωσα ήδη πέντε, του ξεφεύγει τού Βάγγου και δαγκώνεται.
-Άστο πάνω μου, απαντά η γλυκιά σύζυγος.
Βρίσκει το τσουλάκι η σύζυγος, του εξηγεί πως φράγκο δεν θα πάρει και θα ‘χουμε μπερδέματα με τις αστυνομίες, τα σόγια, τον αρραβωνιάρη της που πέρα βρέχει και τα τοιαύτα, καθότι η Σουλάρα η σύζυγος δε μασάει από εκβιασμούς και καθαρίζει για το Βάγγο.
Ευγνώμων ο Βάγγος για το ξηγημένο γυναικάκι που παντρεύτηκε, θυμήθηκε φέτος και τα γενέθλιά της και τη γιορτή της και την επέτειο τού γάμου τους. Και τα βράδια, ταύρος ο Βαγγελάρας στο κρεβάτι κι ας έχει γράψει τα χιλιόμετρά της η Σουλάρα. Κοστίζει πολύ η ρημάδα η απιστία…….