Ο Πεταλούδας κι ο ίσκιος του

Βιβλίο ογκώδες που τρομάζει. « Άμα είναι καλό», σκέφτεσαι, «θα πρέπει να το διαβάσω όλο». Και πού καιρός για 700 σελίδες! Διάβασμα αποσπασματικό, πέντε- δέκα σελίδες τη μέρα, εμένα δεν μου πάει. Άσε που ξεχνάω και τα προηγούμενα, ξαναγυρίζω πίσω , στο τέλος βαριέμαι και παρατάω το βιβλίο στη βιβλιοθήκη να κάνει παρέα στην Ιστορία τού Παπαρρηγόπουλου. Μου το είχε κάνει δώρο ο Πρωτεσίλαος, όμως, κι έπρεπε να του ρίξω μια ματιά, γιατί είναι παρεξηγιάρης και περίεργος. Θα με τρέλαινε στις ερωτήσεις και στις προτροπές. «Το διάβασες; Να το διαβάσεις!».
«Να διαβάσω καμιά πενηνταριά σελίδες», σκέφτηκα, «να βρω καμιά δεκαριά παπαριές, να το παρατήσω και να έχω και να του τη λέω». Την πάτησα ,όμως. Το βιβλίο ζήταγε και παρακάτω. Κι όσο του έκανες τη χάρη, τόσο σε συνέπαιρνε. Χρόνια είχα να διαβάσω Έλληνα μυθιστοριογράφο τής προκοπής. Απ’ τα γυμνασιακά μου χρόνια. Κι ένα μπορώ να πω. Ο δάσκαλος, γιατί δάσκαλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι ο συγγραφέας, δεν παίζεται. Το κατέχει το τόπι . Τόσο που ανοίγεις το στόμα σα χάνος, ξεχνάς ν’ ανάψεις τσιγάρο ή σου πέφτει η στάχτη στο πουκάμισο και δεν σε παίρνει ο ύπνος, αν τον διαβάζεις βράδυ ξαπλωμένος. Μπράβο, ρε Ισίδωρε, πολύδωρε!